هم رمان بود و هم فلسفه. نوع نگاهی که به جزئیات این زندگی پر تکرار داشت واقعا قابل‌تحسین است. اگرچه به‌شخصه با همه‌ی نظراتش موافق نیستم ولی  نوع نگاهش به زندگی را دوست داشتم. در مورد این کار می‌شود با اطمینان گفت که راوی همان نویسنده است و همین امر باعث می‌شود رمان کوندرا سبکی منحصربه‌فرد پیدا کند. چیزی بین ادبیات و فلسفه. به هرحال این سبک آنقدر استادانه اجرا شده است که از طرفی مخاطب را تا انتها با خود همراه کند و حتی هوس مطالعه‌ی بار دوم را در دلش بیندازد و  از طرفی او را در مورد مسائل دینی، سیاسی، اجتماعی و انسانی اطرافش حساس کند.