یادداشت شقایق خانجانی

        داستانای مونتگمری اینطورین که باید براشون صبر کنی، ذره ذره خود واقعیشونو نشون میدن!
چقدر فصلای آخرو دوست داشتم، بحثای خاله الیزابت و امیلی، پدر کسیدی، دین پریست، آقای کارپنتر، مهربونیای جیمی، همه و همه باعث می‌شدن بخوان از کوه بالا برم تا به قله برسم.
کتاب مثل هر کتاب کلاسیک دیگه‌ای توصیف زیاد داره، اما دوست داشتنی و ملیحه.