یادداشت مهدی شکرگزار

        کتاب بسیار عالی 
اینجا عین صاد از زاویه‌ای جدید به انسان و اعمالش نگاه می‌کند. کتاب با این پیش‌فرض شروع می‌شود که ما با گناهان فاصله‌ای نداریم و در شرایط خاص، هرگناهی از ما سر می‌زند. پیش‌فرض دوم، این است که ما حتی اگر از مرحله ایمان و تقوا هم عبور کنیم و به احسان برسیم -یعنی کار خوب را خوب انجام دهیم - باز هم به وصال رحمت حق نمی‌رسیم چرا که در قرآن گفته شده که رحمت خدا، به محسنین نزدیک است و این وصال را نمی‌رساند.
شرط وصال به رحمت حق، در این‌جا اخبات معرفی می‌شود که مرحله‌ای بالاتر از احسان است. اخبات یعنی وجل و خشوع انسان. حالت انکسار انسان که انسانی که به این مرحله می‌رسد، به رحمت حق واصل می‌شود.
نگاه جالب استاد در این کتاب، برایم این بود که می‌گفت راهی را که ائمه و اولیا خدا با سر رفتند، ما می‌خواهیم با تنبلی و راحتی بگذرانیم و به رحمت خدا هم برسیم. راهی که انبیا برایش مرارت و رنج کشیدن و امام حسین تکه تکه شد، ما با راحتی از آن انتظار عبور داریم.
می‌گفت فردای قیامت که علی را بیاورند و دغدغه‌هایش را ببینیم، باید خجالت بکشیم که ما چه دغدغه‌هایی در دنیا داشتیم و او کجا بود.

کتاب حاصل سخنرانی‌های علی صفایی حائری در سه شب قدر هست. سال قبل صوت سخنرانی را گوش کردم و امسال توفیق شد کتاب را هم بخوانم. با خواندن کتاب، فرصت فکر بیشتری بود اما صوت استاد و لحن زیبا و مهربانش هم صفای دیگری دارد.