یادداشت بابک فروغی

        کتاب رحمت واسعه حاصل گردآوری بیانات حضرت آیت الله بهجت پیرامون امام حسین (علیه السلام) است؛ از بیان سیره‌ی ایشان در خصوص زیارت خاندان آل الله و بیان مطالبی در خصوص شکل صحیح عزاداری تا ذکر نکاتی در باب عظمت واقعه‌ی عاشورا و همچنین بزرگداشت اصحاب کربلا. بسیاری از نکات کتاب، نکاتی حقیقتاً ارزشمند و ناب هستند. اما مشکلاتی جدی در کتاب وجود دارد که مانع از تأثیرگذاری عمیق کتاب بر روی مخاطب می‌شود.
اول. مشکلی که در کتاب‌های این چنینی همواره به چشم می‌خورد، نبود پیوستگی در مطالب است که در مورد این کتاب، به طور چشم‌گیری، این مسئله دیده می‌شود. برخی مطالب موجود، با ساختار و حتی عنوان اصلی کلی کتاب اصلاً سازگاری ندارند و گویی مخاطب خیلی از مطالب کتاب، طلاب هستند و آن هم نه شاید طلبه‌های این عصر و زمانه و این در حالی است که در مقدمه‌ی کتاب ذکر شده، در تهیه‌ی کتاب تلاش بر این بوده است تا اثری قابل استفاده برای عموم مخاطبان فراهم شود. اما این تلاش، صرفاً در نوشتن ترجمه‌ی عبارات عربی و پاورقی‌هایی (هر چند حتی این موارد هم خالی از اشکال نیستند و در ادامه به آن‌ها اشاره خواهم کرد) نمود پیدا کرده و کتاب نهایتاً تکه‌هایی بعضاً آشفته و درهم‌ریخته از یک کلیت است!
دوم. مسئله‌ی دیگر اینکه پاورقی‌های بسیاری در کتاب آمده که بعضاً تکراری و یا بی‌اهمیت هستند. دغدغه‌ی تنظیم‌کنندگان کتاب در خصوص وفادار ماندن کامل به صحبت‌های مرحوم آیت الله بهجت و تلاش فراوانی که برای گرد آوردن پاورقی‌ها و انجام اصلاحات به شکلی ریزبینانه انجام گرفته، برایم قابل درک، بسیار ارزشمند و شایسته‌ی تقدیر است. اما کتاب می‌توانست با انجام یک سری بازبینی‌ها و اصلاحات، بسیار اثربخش‌تر شود. البته راستش نمی‌دانم این خواسته با اهمیت وفاداری به کلمات آیت الله بهجت (به شکلی که مد نظر گردآورندگان است و البته نمی‌دانم شکل صحیحی است یا نه) سازگاری دارد یا خیر!
سوم. متأسفانه چیزی که اکنون در مقابل خود می‌بینیم خیلی شباهتی به یک کتاب ندارد و در بهترین حالت، می‌توان از برخی متن‌های پراکنده‌ی کتاب چند قطعه‌ی کوتاه صوتی یا ویدیویی ساخت که شاید اثربخشی‌ای بیشتر از کتاب فعلی داشته باشند!