بریده‌های کتاب زهرا سادات گوهری

جایی که امید نباشد، زندگی هم متوقف می‌شود.

من که نیامده‌ام دنیا تا فقط از استعدادها و احساس‌های خوش دیگران بهره ببرم... بله؟ باید دیگران هم از استعدادها و احساس‌های من بهره ببرند.

((بخشکی شانس! چراغ‌قوه‌ی جدیدم را توی نارنیا جا گذاشتم.))

((وقتی هزینه‌ی این صلح از دست دادن آزادی ماست، چه ارزشی داره؟ من این دو تا رو با هم معامله نمی‌کنم.))

اگر در زندگی واقعی حقیقتی وجود ندارد، در داستان می‌توان حقیقت را یافت.

تخیلی‌ترین داستان‌ها هم خالی از حقیقت نیستند.

وقتی فهمیدم چه چیزی آزارم می‌دهد، بخش اعظم ناراحتی‌ام فروکش کرد. ترس معمولا از نادانی ناشی می‌شود. وقتی مشکلم را فهمیدم، دیگر فقط برایم یک مشکل بود، نه چیزی که باید از آن می‌ترسیدم.

در چند سال گذشته جمعیت برای من تبدیل به بخشی از منظره‌ی شهر شده بود. درست است که از جمعیت برای پنهان شدن از دست یک نگهبان یا مغازه ‌دار استفاده می کردم. درست است که از بین جمعیت عبور می‌کردم تا به مقصد برسم. حتی گاهی در همان مسیر مشابه جمعیت حرکت می‌کردم، ولی هرگز بخشی از آن نبودم.

وقتی کار خیری انجام بدهی، معمولاً پاداشت این است که از تو بخواهند کار خیر دیگری سخت‌تر و بهتر از قبلی انجام دهی.

((در بازی شاهان یا می‌برید یا می‌میرید. هیچ میانه‌ای وجود ندارد.))

چقدر عجیب بود که چشمان معصوم کودکانه گاهی حقایقی را می‌بینند که یک شخص بالغ نمی‌بیند.

آدم می‌تونه باسواد باشه و هنوز هم احمق باشه. اما یه مرد عاقل هم می‌تونه کاملاً بی‌سواد باشه.

((می‌دانید، من از آن آدم‌هایی‌ام که می‌خواهم بدی کنم، اما بدی‌ام خوبی از آب در‌می‌آید...))