بریده‌های کتاب زهرا سادات گوهری

((دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.))

هر کدام ما به نوعی پس از مرگ‌مون به زندگی ادامه می‌دیم. در یاد سایر آدم ‌ها، در یاد بچه‌های‌مان و در چیزی که خلق کردیم.

اصلا می‌شد گفت که اعصابش حساس بود و زود از کوره درمی‌رفت، وگرنه اخلاقش ذاتاً بد نبود. کافی بود مراعاتش کنید، درکش کنید، تسکینش بدهید، آن‌وقت مثل بره رام می‌شد. آزارش به مورچه هم نمی‌رسید، فقط کمی به آدم‌های خرفت و بی‌ادب و نفهم می‌رسید.

من از کسانی که فروتنی برای‌شان شغل است بدم می‌آید.

دنیای ما دنیای پستیه، اما این دلیل نمی‌شه که ما هم پست بشیم.

کسانی که فقط برای تفریح و لذت کنار هم جمع می‌شوند، هیچ‌وقت به اندازه‌ی کسانی که با هم کار می‌کنند و حتی با هم سختی می‌کشند نمی‌توانند یکدیگر را دوست داشته باشند یا محترم بشمارند.

چه سخت است رفتن از جایی که دوست می‌داریم!

گفت:((دنیا جای مزخرفی است.)) ((چرا، آقای هانزدن؟)) ((تعجب می‌کنم که می‌گویید چرا. وجود خودتان دلیل قاطعی است برای این مزخرف بودن دنیا.))

با این‌که کتاب چیزی بیش از کاغذ و مرکب نیست، سوختن یک کتاب همیشه صحنه‌ی غم‌انگیزی است، چون انگار با خاکستر شدن و از بین رفتنِ هر ورق، و جلد و شیرازه -که اصطلاحی است برای آن بخشی از جلدِ هر کتاب، که به آن چسب می‌خورد و صفحه‌های را به هم پیوسته مگه می‌دارد- این اندیشه‌ها و افکار توی آن کتاب هستند که دود می شوند و بر باد می‌روند. وقتی کسی کتابی را می‌سوزاند به خیلی چیزها اهانت می‌کند، به همه‌ی فکرهایی که پشت تک تکِ جملات آن کتاب است، به همه‌ی زحمت‌هایی که برای نوشتن آن کشیده شده است، و به همه‌ی مبارزه‌های طاقت‌فرسایی که نویسنده و نقاش کتاب در مقابلِ دردسرهای گوناگون انجام داده‌اند، از حمله‌ی موریانه‌های نابودکننده‌ی دست‌نوشته‌ها گرفته، تا سنگ عظیمی که از بالای سرازیری غلتانده می‌شود تا نقاشِ کتاب را که لب برکه‌ای نشسته و منتظر دریافت دست‌نوشته‌های کتاب است، اه کند.

((آدم‌ها فقط خوب یا فقط بد نیستند، فیونا. هر آدمی مثل یه ظرف سالاده که چیزهای خوب و چیزهای بد را خُرد کرده‌ان و توی آن ریخته‌ان و با سس تناقض‌ها و سردرگمی‌ها مخلوطش کرده‌ان.))

خیلی سخت است که آدم قبول کند کسانی که خیلی دوستشان دارد هم در لحظاتی چندان دوست‌داشتنی نیستند. بودلرها بی‌آن‌که خود بدانند، بعد از مرگ پدر و مادرشان خطی میان خاطراتشان کشیده بودند-خطی پنهانی که همه‌ی خاطرات دلنشین و خوشی را که از پدر و مادرشان داشتند از خاطرات ناگوار و بدی که از آنها داشتند جدا می‌کرد.

یکی از تلخ‌ترین واقعیت‌های زندگی این است که معمولاً وقتی هیجان‌انگیزترین چیزها قرار است اتفاق بیفتد، موقع خواب می‌شود.

ظالمانه‌ترین حقیقت درباره‌ی جنگ این بود که عشق ورزیدن را به خطری مرگبار تبدیل می‌کرد.

گاهی اشیایی که عزیز می‌داریم، حتی بیشتر از آن‌ها که دوستشان داریم، ماهیتمان را بازگو می‌کنند.