بریده‌های کتاب زهرا سادات گوهری

اما این یک حقیقتِ تلخِ زندگی است که گاهی وقتی کسی یکی از عزیزانش را از دست می‌دهد، دوستانش از او دوری می‌کنند، آن هم موقعی که حضورشان بیش از هر وقتی لازم است.

خوبی نویسندگی این است که این شما هستید که انتخاب می‌کنید.

من طرف اسلانم، ولو اینکه اسلانی هم وجود نداشته باشد. می‌خواهم تا وقتی می‌توانم مثل نارنیایی‌ها زندگی کنم، ولو اینکه نارنیایی هم وجود نداشته باشد.

((ما همگی وقتی بهایی ندارد وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم. پس هر گامی که در جاده‌ی شرافت برداریم، چقدر آسان است. با این همه دیر یا زود در زندگی هر انسانی روزی می‌رسد که دیگر آسان نیست. روزی که باید انتخاب کند.))

یکی از بزدلانه‌ترین کارهایی که مردم عادی می‌کنند این است که چشم‌هایشان را بر واقعیت می‌بندند.

جایی که امید نباشد، زندگی هم متوقف می‌شود.

من که نیامده‌ام دنیا تا فقط از استعدادها و احساس‌های خوش دیگران بهره ببرم... بله؟ باید دیگران هم از استعدادها و احساس‌های من بهره ببرند.

((بخشکی شانس! چراغ‌قوه‌ی جدیدم را توی نارنیا جا گذاشتم.))

((وقتی هزینه‌ی این صلح از دست دادن آزادی ماست، چه ارزشی داره؟ من این دو تا رو با هم معامله نمی‌کنم.))

اگر در زندگی واقعی حقیقتی وجود ندارد، در داستان می‌توان حقیقت را یافت.

تخیلی‌ترین داستان‌ها هم خالی از حقیقت نیستند.

وقتی فهمیدم چه چیزی آزارم می‌دهد، بخش اعظم ناراحتی‌ام فروکش کرد. ترس معمولا از نادانی ناشی می‌شود. وقتی مشکلم را فهمیدم، دیگر فقط برایم یک مشکل بود، نه چیزی که باید از آن می‌ترسیدم.

در چند سال گذشته جمعیت برای من تبدیل به بخشی از منظره‌ی شهر شده بود. درست است که از جمعیت برای پنهان شدن از دست یک نگهبان یا مغازه ‌دار استفاده می کردم. درست است که از بین جمعیت عبور می‌کردم تا به مقصد برسم. حتی گاهی در همان مسیر مشابه جمعیت حرکت می‌کردم، ولی هرگز بخشی از آن نبودم.

وقتی کار خیری انجام بدهی، معمولاً پاداشت این است که از تو بخواهند کار خیر دیگری سخت‌تر و بهتر از قبلی انجام دهی.

آدم می‌تونه باسواد باشه و هنوز هم احمق باشه. اما یه مرد عاقل هم می‌تونه کاملاً بی‌سواد باشه.