بریده‌ کتاب‌های 🇵🇸زهرا سادات گوهری🇵🇸

برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ایزاک‌. ب. سینگر می‌گفت:((بهترین دوست نویسنده سطل کاغذهای باطله است.))

یک بار جان استاین‌بک در هشدارش به نویسندگان می‌گفت:((مواظب صحنه‌ای که بیش از حد برایتان عزیز شده، عزیزتر از بقیه‌ی صحنه ها شده، باشید.))

بازنویسی یکی از لذت‌های واقعی در نویسندگی است.

نزدیک بودن بیش از حد به چیزی عیناً، مثل خیلی از مواقع زندگی، می‌تواند تصور شما را از آن چیز خراب بکند. اگر به شخصی بیش از حد نزدیک باشید، ممکن است متوجه نشوید که آن رابطه ویرانگر است. یا اینکه یک رژیم غذایی مضر است. یا یک مدل مو زشت است.یا بچه‌ی شما قلدر است. در عالم نویسندگی هم همین است. شما چنان با اشتیاق روی جزئیات ریز اثرتان، روی تک تک واژه‌ها، تک تک حرکات شخصیت‌ها، پوشش آن‌ها، گفتار آن‌ها، چیزهایی که می‌خورند، مدل ماشینشان و به چیزهایی که در ذهنشان می‌گذرد فکر می‌کنید و کار می‌کنید که نمی‌توانید از فاصله‌ی نزدیک ببینید آیا آن چیزها که کنار هم روی کاغذ آورده‌اید به هم می‌خورند یا نه.

شخصیت‌های نویسندگانِ تازه‌کار اغلب صدا و ضرب‌آهنگ خاص خود را ندارند، به گونه‌ای که می‌توان گفت‌و‌گو‌های آن‌ها را با‌هم عوض کرد.

استخونی، پسر خوب. توله سگ مامانی سه‌هزار‌ساله‌ی کی بودی؟

*این بریده داستان رو شاید لو بده!🚫🚫* الکس، اگه باب رو دیدی بهش بگو یه نوک‌پا با برادرت رفتم یه دنیای دیگه.

مسئله‌ی مرگ که پیش بیاد احساسات همه‌ی انسان‌ها را تحریک می‌کنه. ما وقتی در برابر تابوت انسانی مرده قرار می‌گیریم فقط چیزهای خوب را به یاد می‌آریم یا شاید چیزهایی که خودمون دوست داریم ببینیم.

احمق‌ها حرف می‌زنند، بزدل‌ها سکوت می‌کنند و دانایان گوش می‌دهند.

شاید او در میان آن کلمات و نوشته‌ها، آرامشی را جست‌و‌جو می‌کرد که زندگی هرگز به او ارزانی نداشته بود.

پرستار می‌دانست آنان که عاشقانه کسی را دوست دارند، عشق‌شان در سکوت است، با رفتارشان آن را نشان می‌دهند نه با کلماتی که بر زبان می‌آورند.

حقایق زندگی سن و سال نمی‌شناسن.

کمتر چیزی را می‌شه پیدا کرد که از خاطرات جذاب‌تر و فریبنده‌تر باشن.

تکیه‌کلام خولیَن همین بود. همیشه می‌گفت تا زمانی که یک نفر هست که ما را به خاطر می‌آره، ما وجود داریم و به زندگی ادامه می‌دیم.

تا جایی که به من و اضطراب درونی‌ام مربوط می‌شد، امتداد روز می‌رفت که از کل رمان برادران کارامازوف هم طولانی‌تر شود.

کلمات. آه کلمات. آیا چیزی واقعی‌تر از کلمات وجود داشت؟

آقای نیکلبی بین مردم لندن چشم انداخت تا دوستی پیدا کند اما آن‌قدر نگاه کرد تا چشمش هم مثل قلبش درد گرفت.