بریده‌ کتاب‌های زهرا عالی حسینی

چیزی که من در آنا آندریونا می‌پسندیدم این بود که همیشه او را در جامه‌ای کاملاً آراسته و مشغول به کاری مثل کتاب خواندن یا سوزن دوزی می‌یافتم. دوروبرش تا حدی شبیه صومعه و خودش حتی شبیه راهبه ها بود و من این را خیلی دوست داشتم. پرحرف نبود اما همواره با سنجیدگی سخن می‌گفت و می‌دانست که چه‌گونه به حرف های مخاطب خود گوش بسپارد.

بِشُد! که یاد خوشش باد روزگارِ وصال

غزل گفتی و دُر سُفتی بیا و خوش بخوان حافظ که بر نظمِ تو اَفشانَد فَلَک عِقد ثُریّا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند جوانانِ سعادتمند پندِ پیرِ دانا را حَدیث از مُطرب و مِی گو و رازِ دَهر کمتر جو که کس نَگشود و نَگشاید به حکمت این مُعمّا را

اگر دشنام فرمایی و گَر نفرین، دعا گویم

چنان بردند صبر از دل که تُرکان خوانِ یَغما را

چو کُحلِ بینشِ ما خاکِ آستان شماست کجا رویم بفرما ازین جَناب کجا؟

«و منظورتان از این زندگی که گفتید چیست؟» (علناً کج‌خلق بود.) «این را هم نمی‌دانم، پرنس؛ فقط می‌دانم که باید چیز ساده‌ای باشد، روزمره‌ترین چیز، روبه‌روی ماست، چیزی است هر روزی، هر دقیقه‌ای، و چنان ساده که هیچ‌وقت نمی‌توانیم باور کنیم این‌قدر ساده است، و ما هزاران سال است که بی‌توجه و بدون تشخیص آن خیلی طبیعی از کنارش عبور می‌کنیم.»

با اندیشه زندگی کردن فرساینده است و بدون اندیشه همیشه شادمانه.

نظر پرنس سرگی نسبت به من نیز در همان حال تغییر کرد، در واقع خیلی هم آشکار. فقط جنبه های بی‌روح روابط گرم پیشین ما حفظ شد. با این حال، همچنان به دیدنش می‌رفتم؛ همان که جذبش شدم دیگر نمی‌توانستم قطع کنم. آه که آن زمان چقدر کودن و ناآزموده بودم؛ بی‌تردید، سادگی دل می‌تواند هر کسی را به چنین تحقیر و تحمیقی بکشاند.

«همیشه می‌خواهی خاموش بمانی؟» «عزیزم، به یاد داشته باش که خاموشی هم نیکوست، هم اطمینان بخش است و هم خوش ظاهر.»

می‌دانم که تو نیستی که تعیین می‌کنی اما من می‌خواهم نظرت را بدانم. به من بگو، و من قسم می‌خورم هرچه بگویی همان کنم!

«چه باید کرد؟» «عزیزم، عجله نکن؛ به این زودی‌ها نیست. به هر حال، کاری نکردن همیشه بهتر است، وجدان آدم به هر حال آرام است، زیرا می‌داند که نقشی در هیچ چیز نداشته است.» «آه بس کن، درست حرف بزن. من می‌خواهم بدانم چه باید بکنم و چه‌گونه باید زندگی کنم.» «چه باید بکنی، عزیزم؟ امین باش، دروغ نگو، خانه همسایه‌ات را خراب نکن؛ درواقع ده فرمان را بخوان _همه چیز یک بار و برای همیشه در آن گفته شده.» «این طور صحبت نکن، این ها همه‌اش مال قدیم است، تازه... همه‌اش فقط حرف است؛ من دنبال یک چیز واقعی هستم.» «خب، اگر این‌قدر ملول شده‌ای، سعی کن کسی یا چیزی را دوست بداری، یا به هر حال خودت را به چیزی پای‌بند کنی.» «فقط مسخره می‌کنی! تازه، من به تنهایی با ده فرمان شما چه می‌توانم بکنم؟» «خب، با وجود تمام تردید ها و دشواری هایت آن را نگه دار، آن وقت انسان بزرگی خواهی شد.» «انسان بزرگی که هیچ‌کس نشناسد.» «_هیچ رازی نیست که عیان نشود_» «قطعاً داری مسخره می‌کنی.» «خب، اگر به نظرت این‌طور می‌رسد، بهتر است سعی کنی تا هرچه زودتر صاحب تخصصی بشوی، معماری و یا حقوق را انتخاب کن، بعد وقتی سرگرم کار جدی بشوی فکرت آرام و قرار بیشتری خواهد گرفت و امور جزئی را فراموش خواهی کرد.»

تقریباً پنجاه سال زندگی کرده‌ام و هنوز هم تا به امروز نمی‌دانم که خوب کرده‌ام به زندگی ادامه داده‌ام یا نه.

کاش موجود بی‌اراده‌ای بودم و از دانستن آن رنج می‌کشیدم!

اما آخر او اگر این‌قدر دوستم داشت چرا در زمان سقوط و تباهی‌ام نظارتی بر من نمی‌کرد؟ اگر کلمه‌ای گفته بود شاید خودم را بالا می‌کشیدم. البته شاید هم نمی‌کشیدم. اما او جلف‌بازی مرا دید، جلوه‌گری خودنمایانه مرا دید...