بریده‌های کتاب ز.مسعودی

مردم دوست دارند کسانی را پیدا کنند که بشود نقش‌های مقدس را به آنها داد. دوست دارند کسی دیگر را بگذارند در طاقچه الگو و تمثال و بعد به قلعه‌های دور دست نیافتنی تبعیدش کنند. خیالشان راحت می‌شود که یکی دیگر نقش رنج‌های متعالی و مقدس را به عهده گرفته و حالا خودشان می‌توانند بی‌واهمه این پایین بمانند و آدمی معمولی با ضعف‌ها و لغزش‌های معمولی باشند. سر نقش مراقب همین بلا را می‌آورند... مراقب می‌ماند و عذاب وجدان دائمی چون بقیه خواسته‌اند او کامل باشند؛ چون تصویری آرمانی از او ساخته‌اند که سهل انگاری و خطا در آن جایی ندارد. مراقب حتی مجاز نیست از جایگاه سلطان غم نزول کند.

نظریه کاشت مدعی است اگر می‌خواهید به آثار رسانه‌ها توجه کنید، به اثرات دفعی و مقطعی آن، که مثلا در یک دوره تمایل شما را به مصرف یک شامپو یا رأی دادن به یک نامزد خاص بیشتر می‌کند توجه نکنید! بلکه به دنبال اثرات تدریجی و دراز مدتی باشید که پس از یک دوره طولانی استفاده زیاد از رسانه، بر نوع نگرش و جهان‌بینی شما اثر می‌گذارد.در گذشته مخاطبان پر مصرف تلوزیون و امروزه علاوه بر آن، مخاطبان شبکه‌های اجتماعی (که به عنوان کاربر از آنان یاد می‌شود) در دراز مدت بر اساس تصویری که رسانه از جامعه و زندگی درست می‌کند، به آن می‌نگرند و مطابق با آن عمل می‌کنند.

بیگانه ماندی و نشدی آشنا تو هم بیچاره من! اگر نشناسی مرا توهم

علت اصلی ناتوانی مادران، «افسانه مادر برتر» است. در گذشته سابقه نداشته است که بدون هیچ گونه حمایتی از مادران تا این اندازه انتظار داشته باشند و این همه کار و مسئولیت به آنها تحمیل شود. در جوامع متمدن کنونی اغلب برای مادری که تازه فرزندی به دنیا آورده خدمتکاری استخدام می‌کنند و تمام مسئولیت‌های منزل را به عهده او می‌گذارند تا مادر انرژی لازم را برای انجام وظایف مادری خود ذخیره کند و تمام وقت خود را در اختیار نوزاد قرار دهد. در فرهنگ ما از مادران خواسته می‌شود که وظایف قبلی خود را دوباره به عهده بگیرند؛ از آنها خواسته می‌شود که نقش خود را به عنوان همسری مهربان، آشپزی ماهر، نظافتچی بدون نقص، میزبانی میهمان دوست و تنظیم کننده اقتصاد خانواده به خوبی ایفا کنند. علاوه بر این از آنها انتظار می‌رود که خود را با این روش زندگی کاملاً وفق دهند. این روش اداره زندگی حتی با وسایل مدرن کنونی بسیار مشکل است. علت دیگر ناتوانی مادران، تنهایی است که اکثر مادران کنونی با آن دست به گریبانند. هیچ فامیل نزدیک یا وابسته‌ای وجود ندارد که مادر به محض نیاز بتواند از راهنمایی‌ها و یا کمک او استفاده کند...

این هم حقیقتی از حقایقی بی‌شماری که تو شانس پی بردن به آنها را از دست داده‌ای: در آتش انتظار ثروت و عشق و آزادی می‌سوزی و آب می شوی؛ در تلاش برای به دست آوردن حق خودت از پا درمی‌آیی و وقتی آن را به دست می‌آوری دیگر برایت لذتی ندارد. در نتیجه آن را هدر می‌دهی؛ به آن کاملا بی‌اعتنا می‌شوی و دلت می‌خواهد به عقب برگردی و مبارزه و درد و رنج را از سر بگیری.

خاطره‌پردازی خوب درباره‌ی بلای دردناکی که روزگارِ بدکردار بر سرتان آورده نیست؛ درباره‌ی اتفاق‌های بعد از آن است. خاطره‌پردازی خوب درباره‌ی این است که آدم‌ها تحت فشار چقدر تغییر می‌کنند، نه درباره‌ی اتفاق‌های بدی که ممکن است سر هر کسی بیایند. اتفاق‌های بد را که در اخبار شبانگاهی هم می‌شنویم.

روسو به رغم تاکید بر حقوق طبیعی فرد و لزوم آزادی و برابری افراد، با صراحت این حقوق را تنها برای مردان می‌دانست. او معتقد بود از آنجا که منشا حقوق طبیعی برای انسان خردمندی اوست و چون در خردورزی زن تردید است، نمی‌توان او را واجد این حقوق دانست. روسو در کتاب معروف خود به نام امیل که منشور بزرگ آموزش و پرورش زمان خویش محسوب می‌شود، نوشت: «زن فقط برای مرد وجود دارد؛ یعنی برای این خلق شده است که پسند او واقع شود و او را اطاعت نماید. این اقتضاء طبیعت است. وظایف زن و مرد یکی نیست... و آنهایی که از مساوات زن و مرد طرفداری می‌کنند، پرت می‌گویند».

اگر فرصتی دست بدهد حاضریم برای کارهای کثیفی که به خاطر منافع پستمان انجام می‌دهیم، احساسات شهوتناکی که در آتش آنها می‌سوزیم و عشقی که قلبمان را می‌شکند، هدف والاتری بیابیم.

نوشتن درباره‌ی زندگی خودتان گاهی شبیه باز کردن راه‌آبِ گرفته است. آن‌قدر زور می‌زنید و تقلا می‌کنید تا آب راه باریکی باز کند و جاری شود. لحظه‌ای مهم و معنادار پیدا کنید و بعد، راهی برای قاب کردن آن لحظه بیابید.

در یکی از همین کافه‌نشینی‌ها به سرمان زد باشگاه نویسندگی خودمان را راه بیندازیم. نقشه‌مان ساده بود. هر روزِ هفته باید پانصد کلمه می‌نوشتیم و نوشته‌هایمان را به یکدیگر می‌دادیم. هر جای نوشته‌های طرف مقابل را که دوست داشتیم با ماژیک شبرنگ زرد مشخص می‌کردیم و بعد، نوشته‌ها را به یکدیگر برمی‌گرداندیم. ایده‌اش را از استادی گرفته بودم که سال‌ها پیش در دانشگاه ایالتیِ پرطمطراق سان‌فرانسیسکو درس می‌داد. تکالیف را جمع می‌کرد و روی جمله‌هایی که چشمش را می‌گرفتند با ماژیک شبرنگ زرد خط می‌کشید. وقتی کاغذها را به دانشجوها برمی‌گرداند، همه‌شان چیزی ــــــ دست‌کم یکی‌دو پاراگراف‌ــــ داشتند که به آن افتخار کنند.

اگر آدم گناه کرد و موفق شد، آن گناه به عقیده ی خودش و دیگران گناه نیست ولی اگر موفق نشد، آن وقت گناه، گناه است و باید جبرانش کرد .