بریده‌های کتاب سورینام

تجربه‌ی تاریخی نشان داده که ایده‌های مهمل و بی‌سر‌و‌ته، و دقیق‌تر بگویم احمقانه، اتفاقا آسان‌تر مغز توده‌ها را تسخیر می‌کند.

آدم ‌هایی هستند که فقط باید چیزی بنویسند‌؛ اینکه نتیجه‌اش چه می‌شود اصلا برایشان مهم نیست.

آن دوران، سیاستی را در پیش گرفتند که سرتاپا نادرست بود. یک سری نویسنده را ممنوع‌القلم می‌کردند. نتیجه‌اش: تقدیم دودستی محبوبیت مردمی به آن‌ها! میل به مطالعه‌ی آثارشان را در مردم تیزتر می‌کردند، همین. برعکس، کتاب‌های بقیه را در تیراژ‌های بالا چاپ می‌کردند، ولی کاملا بی‌فایده، چون هیچ‌کس آن‌ها را نمی‌خواند. فقط هزینه‌ی مالی هنگفت و اتلاف کاغذ.

چنانچه شاهد بودیم، مردم خودشان هوشیارانه نمی‌توانند نیاز‌های خود را تشخیص دهند، از این پس این وظیفه را ستاد عالی پنچ‌پر و ستادهای محلی بر عهده خواهند گرفت.

بین خودمان بماند، هیچ ناراحت نبودم که با ایسکرینا بُر خوردم. کمی کوتاه‌فکر و سطحی است، ولی این نقص همه‌ی زن‌ها در همه‌ی دوران‌ها و همه‌ی ملت‌هاست، البته به‌جز فمنیست‌های باورمند که در تمام کرامات به مردان نزدیک شده‌اند و حتی گاهی پیش افتاده‌اند.

اینجا همه با هم برابرند. هر کمونی با نیاز های همگانی به دنیا می‌آید، ولی بعدا، اگر پیشرفت کند، رشد کند، به وظایف تولیدی‌اش عمل کند، از قوانین پیروی کند، جهان‌بینی و دانشش را ارتقا دهد، طبیعی است که نیاز‌های بیشتر می‌شود و باید به حساب بیاید.

به‌نظرم اگر مارکس در زمان خودش ریش نمی‌داشت، مارکسیسم هرگز حتی به ضرب‌و‌زور هم نمی‌توانست تا این اندازه توده‌ها را رام کند.

آدم‌ها همیشه همان که بودند باقی می‌مانند، فقط معبودشان را تغییر می‌دهند.

آن‌وقت بود که زنم ماجرای همسایه‌مان را به یادم آورد که همان تازگی عمرش رابه شما داده بود. وقتی با خانواده‌اش از شوروی به اینجا فرار کرده بود، تا مدت‌ها حاضر نبود چمدانش را باز کند. می‌گفت: همین روز‌ها بلشویک‌ها را بيرون می‌کنند و باید جمع کنیم برگردیم. چرا دوباره‌کاری کنیم و هی چمدان باز کنیم و ببندیم؟

به نظر من که هر عشقی، چه سعادتمندانه و چه غیر سعادتمندانه، وقتی خودتان را کاملا وقفش کنید، یک مصیبت واقعی است... صبر داشته باشید! شاید در آینده متوجه بشوید که این دستهای لطیف چطور می‌توانند شکنجه و عذاب به همراه بیاورند و چطور با مهر و محبت قلب را تکه‌تکه کنند...

از آدم‌های پرحرف نترسید، هیچ خطری ندارند، ولی آنها که بیشتر ساکتند و فکرهای عجیب و غریبی در سرشان است و کلی شر و شور دارند و پسِ گردنشان پهن است، آنها هستند که خطرناکند.

شاه حتی عنوان سنتی و شناخته شده فروانروایان ایرانی یعنی پادشاه را نیز برای خود کم و ناکافی می‌دانست؛ چنان که با برگزیدن عنوان پر طمطراق آریا مهر (به معنای خورشید یا آفتاب آریایی) این دیدگاه خود را نزد همگان جار می‌زد.

شخص بی‌وطن صفر است، پایین تر از صفر. خارج از چارچوب ملیت هیچ‌چیز وجود ندارد.

هیچ‌کس به اندازه‌ی اشخاص بی‌احساس زود مجذوب و فریفته نمی‌شوند.

پیش از آن‌که آیت الله خمینی صدایش را بلند کند، ما هویت خودرا گم کرده بودیم. ما مجبور بودیم برابر سگ های آمریکایی که در دادگاه ‌های ایران به قدر ایرانی‌ها دارای حقوق بودند سر خود را پایین بگیریم.

ما همیشه کسانی را دوست می‌داریم که خودشان کم‌تر استعداد دوست داشتن دارند.

نفی کامل همه‌چیز فایده‌ای ندارد. می‌دانید وقتی شما منکر همه‌چیز شدید، به‌زودی به عنوان یک آدم عاقل شهرت پیدا می‌کنید.