بریده‌های کتاب حنا دروی

در زندگی دیدارهایی صورت می‌گیرد، به زلالی و کوتاهیِ تبخیرِ شبنم در بیشه ی درختان، اما یاد و خاطره ی آن، به درازنایِ عمر باقی می‌ماند.

تنها درس دادن به یک بچه شادی بخش نیست. دیدن یادگیری اش هم لذت بخش است. درست مانند دیدن سر برآوردن جوانه ی گل زنبقی که یک سال پیش کاشته شده است، از خاک.

هیچ وقت نمی توان به یقین گفت که آیا استعداد، نقطه ی قوت انسان است یا سد راه زندگی. تنها راه فهمیدن آن، زندگی کردن است.

_هر چیزی را که بشود پاک و تمیز شست، واقعاً کثیف نیست. فقط خودش را نشسته. نباید فکر کنی هر کس لباس ژنده پوشیده، کثیف است. آن ها فقیرند، نه کثیف. فقیر بودن گناه نیست. _... _اما اگر قلب کسی کثیف باشد، با شستن تمیز نمی شود، کثیف بودن قلب گناه است.

مانده‌ام که آیا هرگز این فکر برای‌شان پیش آمد که خدایی که به آن باور دارند، بی‌احساس است.

در هنر چینی، چهار جوانمرد یک اصطلاح جمعی است که به چهار گیاه شکوفه ی آلو، ارکیده، بامبو و گل داوودی اشاره دارد.

اما گاهی مرگ خود سلاحی است که نمی‌توان بر آن فایق شد.

هرچه بیشتر بخواهیم در کنار فردی بمانیم، باید کمتر در فکر تغییر او برآییم.

به عنوان کسی که در رویای رسیدن به یک جهان اندیشه ورز است و نمی‌تواند یک قدم از این قصر بیرون بگذارد، به تو رشک می‌برم.

معنای نام یک شخص، در رفتار و منشش در زندگی تعیُن می‌یابد.‌ سعی کن با وقار و وجاهت زندگی کنی تا نامت، حس احترام را در مردمی بیانگیزد که به این زبان صحبت می کنند.

در زبان هاوایی، حلقه گل انداختن به این معنا بود که تو کسی را آنقدر دوست داری که حاضری او را روی شانه‌هایت حمل کنی.

مرده‌ها مرده‌ان و زنده‌ها باید زندگی کنن.

او با این تفکر که آگاهی می‌تواند مانند سم باشد، از فهمیدن اخبار امتناع می‌کرد.

همه مردم تو همه جای دنیا مثل همدیگه‌ان.یانگبان،عوام، پولدار، گدا، همشون یه جورن. نه یانگبان درد بیشتری حس می کنه، نه قصاب درد کمتر. وقتی پای بچه‌ی آدم وسط باشه، قلب همه ی پدر و مادرا مثل همه.

فردا ممکن بود مه غلیظی تمام آنچه را که دوست داشتیم در خود ببلعد.

زندگی همیشه دردناک و پر از تنهایی بوده و هست، و تنها راه قابل تحمل کردنش اینه که با هم و برای هم کار کنیم.

ما انسان‌های فانی فقط برای یه فصل زنده‌ایم، ولی طوری عشق می‌ورزیم که انگار ابدی هستیم.

مرده‌ها دیگه مردن، ولی تو هنوز بین زنده‌هایی. با کسایی که زنده‌ان خوب رفتار کن.

تقریباً فراموش کرده بود هیچ مسرتی در انتقام نیست.

من چنان ساده لوح بودم که متوجه نشدم زندگی مان هرگز عادی نبوده است. متوجه نشدم پشت دیوارهای عمارتی که در آن زندگی می کردم همیشه ظلمتی وجود داشته است.حالا به هر سمتی که نگاه می‌کردم آن ظلمت را می‌دیدم؛ ظلمتی که روح را آزار می داد.