بریده‌های کتاب سامان

چین تنها با ادامه‌ی رشد اقتصادی و چیرگی بر توسعه نامتوازن، می‌تواند رقبای خود را از دخالت در امور داخلی خود دور نگه دارد. برپایی راه ابریشم نوین یگانه و مهم‌ترین ابزار پکن برای ادامه این رشد و توسعه است. از این نگاه راه مزبور بیش از آنکه بر نیات تهاجمی پکن مبتنی باشد، بر نیات دفاعی و خواست‌های امنیتی چین استوار است.

من جنگیدم و جنگیدم، و خیال تو را در دلم کشتم. در من دردی خاموش رابه فغان در نیاور. قایدو گوید؛ هر چند در سپاهیگری از وی فروترم، در عشق برترم.

تو که هستی، هان؟ زنده‌ای زندگی ندانسته، مرده‌ای گور خویش گم کرده.

تلاش پکن برای راه اندازی و پیشبرد راه ابریشم نوین را می‌توان گامی سرنوشت‌ساز در رقابت پکن-واشینگتن در حوزه اقتصاد جهانی دید. از این‌رو، در "سطح" رقابت اصلی رقابتی ژئواکونومیکی خواهد بود. در "عمق" اما راه ابریشم نوین نبرد ژئوپولیتیکی میان چین و آمریکا برای چیرگی جهانی در سده بیست‌ویکم میلادی خواهد بود.

ولی نگفت: عفونت روح را چه چیز درمان می‌کند: خباثت دل را... کثافت جان را؟ آه که جهان: هزارتوی رنج است با هزار بن‌بست عشق!...

آن‌ها( چینی‌ها) عقیده دارند نیروی نظامی چین باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا از رشد اقتصادی این کشور حمایت کند و در عین حال به اندازه کافی کوچک باشد تا قدرت سلطه گر، یعنی امریکا، را پیش از موعد تحریک نکند.

اصلا کسب منفعت بدون دستیابی به قدرت ممکن است؟ وقتی ما به مومنان مفتاحیه اعلام می‌کنیم باید جد کبیر مفتاحیه، ابودجانه‌ی اکبر را شناخت و وی را تقدیس کرد، به دلیل آن است که اسباب التذاذ را که همان ماهیت قدرت است، تکریم می‌کنند.

شاه می‌فرماید: شنیده در ملک او شهرآشوبی می‌کند؟ ام‌الصبیان می‌گوید:سلطان به سلامت باشد، برای خویشتن معاش می‌سازد. شاه می‌فرماید: چگونه معاش می‌سازی؟ ام‌الصبیان می‌گوید: رعایای حضرت شاه خریدار معصیت‌اند، من به آن‌ها معصیت می‌فروشم.

ام‌الصبیان می‌خندید و می‌گفت : حقیقت عین این آتش است که در عین سوزندگی، صیانت ذات می‌کند

و هنوز هم نمی‌دانم که این شلاق‌ها بودند که بر شانه‌هایم می‌پیچیدند یا دست‌های گایتری. من به گایتری گفتم همان‌طور که دست‌هات در رقص تکثیر می‌شوند، شلاق هم در رقصش بر پوست شانه‌هام تکثیر می‌شود. همان‌طور که تو در هرجایی نمی‌رقصی، شلاق هم هرجایی نمی‌رقصد. تنها جایی مثل روی شانه‌هام می‌رقصد. بدون آداب هم می‌رقصد. باید جایی برقصد که زیبایی لرزش کشاله‌هایش به چشم بیاید. .تا موزونی رفتارش به جمعیتی لذت ببخشد...

ذات دوستی ما این‌گونه بود. بر خلا قرار داشت، با کوچک‌ترین چیز بی ارزشی از هم می‌پاشید اما درخشندگی و سبکی یک روزه ها را داشت.

باید کلمه بهترین مکان برای سکونت درد باشد که آدمی رنجش را در کلمه مستحیل می‌کند و بر صفحات کاغذ می‌نویسد تا درد را دور از خود محبوس کلمات کند.

رنج‌بردن چشمان ما را می‌گشاید و کمک می‌کند چیزی را ببینیم که در غیر اینصورت نمی‌دیدیم. بنابراین فقط برای شناخت مفید است... رنج فراموش می‌شود همچنان که همه چیز فراموش می‌شود... تکرار می‌کنم: رنج فقط در خدمت گشودن چشمان ماست.

پدرم می‌گفت رویا به هیچ دردی نمی‌خوره. رویاها به واقعیت تبدیل نمی‌شن. به خاطر همینه که اسم‌شون رو گذاشتن رویا.

میل به مناجات هیچ ربطی به ایمان ندارد. این میل از یک نومیدی خاص سرچشمه می‌گیرد و دیری می‌پاید؛ حتی هنگامی که خدایان و خاطره‌ی خاص آن‌ها شاید به کلی برای همیشه ناپدید شده باشند.

زنانگی‌اش در انحنای اندامش نبود. بلکه در ریاضت حسی غیبت آن‌ها بود، این شیوه‌ی خشک راه رفتنش که گویی مدام با به کار گرفتن زانوها و آرنجش از برخورد با موانع نامرئی جلوگیری می‌کرد.

هر چه می‌خواهید بگویید، مرگ بهترین چیزی است که طبیعت برای خشنود ساختن همگان یافته است.

به پیش و پس نگاه نکن، تنها به درون بنگر؛ نه با ترس و نه با افسوس. هیچ‌کس مادامی که برده‌ی گذشته و آینده باقی بماند به درون خویش فرود نمی‌آید.

از صبح تا شب چه می‌کنی؟ خودم را تحمل می‌کنم.

شاید چون جوان بودم، روزهایم زیبا بودند. امروز ولی به این باور رسیدم که زیبایی روز مرهون روشن‌بینی شب است.