بریده‌های کتاب Saba

مسیر درخشیدن همیشه صاف و یکدست نیست.

آنقدر همه عادت کرده اند بی خود و بی جهت اعصاب خودشان را خرد کنند که وقتی یک فرد بی خیال می بینند،تعجب می کنند.

حسین روی به اصحاب کرد و گفت « مردم بندگان دنیایند و دین لیسیدنی ای است روی زبانِ ایشان نهاده.تا مزه از آن می تراود،نگاهش دارند و وقتی بنای آزمایش شود،دینداران اندک باشند.»

و هر که نیت او حق است و سریرتِ او تقوا،اگر به مقصود نرسد،ملامتش نکنند.

نوع خاصی از کمال فقط از راه انباشت نامحدود نقص تحقق می یابد.

و توفان که فرونشست،یادت نمی آید چه به سرت آمد و چطور زنده مانده ای.در حقیقت حتی مطمئن نخواهی شد که توفان واقعا به سر رسیده.اما یک چیز مشخص است.از توفان که درآمدی،دیگر همان آدم نخواهی بود که به توفان پا نهاده بودی.

چنان کن که در سایهٔ صفات خود ننشینی تا دیگران در سایهٔ تو بیاسایند.

و گفت: هر محبت که به غَرَض بُوَد چون غَرَض برخیزد محبت برخیزد.

ابویزید،رحمه الله،گفت: چون اندوه به دل درآید غنیمت داریت،که مردمان به برکهٔ اندوه به جائی رسند

اینکه هیچ وقت ندانی چقدر زمان داری،موهبت است یا نفرین؟

قطره ای شیرینی به داخل دریای اندوه درونم می چکد.قطره ای بیش نیست اما در آن لحظه همه ی دار و ندارم است.

سخت کوشی پادزهر غم و اندوه است.

جهان از خلال احساس،کلمه،کابوس و شریان های مخفی دیگه یکسره به هم پیوسته ست.

بشر تنها موجودی نیست که به خاطر نون،عشق یا قدرت می کُشه،چون حیوانات هم توی جنگل به اشکال مختلف همین کار رو می کنند ولی انسان تنها مخلوقیه که به خاطر عقیده می کشه.

در جامعه ی پر تلاطم ما گاهی عقب افتادن سبب پیش روی می شود.

علف هرز هم قد می کشد؛ پس می توان بزرگ شد و همچنان هرز و بی ثمر ماند.

آدم ها وقتی داد می زنند که برای نجوا کردن واژگان کافی ندارند.

و دانستم که همه چیز طعمهٔ مرگ است.

خوشا چون سروها استادنی سبز خوشا چون برگ ها افتادنی سبز خوشا چون گل به فصلی،سرخ مردن خوشا در فصل دیگر،زادنی سبز

به محض این که سعی کنید فکر یا احساسی را حذف کنید،آن را قوی تر می کنید