بریده‌ کتاب‌های نرگس سلطانی

تا کجا، گاه خیال پرواز می‌کند! بر چه می‌شود؟ از چه می‌گذرد؟

عشق، اگر چه می‌سوزاند، اما جلای جان نیز هست. لحظه‌ها را رنگین می‌کند‌. سرخ. خون را داغ می‌کند. آفتاب است. فراز و فرود جان. کوهستانی افسانه‌ایست. هموار به ناهموار، ناهموار به هموار. کشف تازه‌ای از خود در خود. ریشه‌هایی تازه در قلب به جنبش و رویش آغاز می‌کنند. در انبوه غبار باطن، موجی نو پدید می‌آید. تا کی جا باز کند و بروید و بماند، چیزی ناشناخته است. خود را مگر در گمشدگی خود بازیابد. چگونه اما عشق می‌آید؟ من چه می‌دانم؟ نسیم را مگر که دیده‌ است؟ غرش رعد را چه کسی پیش از غرش شنیده است؟ چشم کدام سر، تاب باز نگاه آذرخش داشته است؟ از کجا می‌روید؟ در کجا جان می‌گیرد؟ در کدام راه پیش می‌رود؟ رو به کدام سوی؟ چه می‌دانم؟ دیوانه را مگر مقصدی هست؟ بگذار جهان برآشوبد!

دائما از خودم می‌پرسم که محل من کجاست و اونو پیدا نمی‌کنم. باید با مردم حرف زد و من این کار رو بلد نیستم...همه چیزو می‌بینم...تموم خفت‌ها و خواری‌های بشر رو حس می‌کنم...و از بیان اونها عاجزم...روح گنگی دارم.

وقتی که به شما محتاجند شما رو جلو می‌ندازن تا استخوان‌هاتون برای پیشرفت اونها به منزله‌ی پل باشه...