بریده‌های کتاب نرگس بامری

آیدین گفت:" توی این مملکت پیش از اینکه به سی سالگی برسیم تباه می‌شویم.

پدر پرسید دنبال چی میگردی؟ آیدین گفت: دنبال خودم.

دکتر گفت چه‌اش هست؟ گفتم: توی سرش بازار مسگرهاست، توی دلش رخت می‌شورند، توی پاهاش سیم می‌کشند.

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره‌ی خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

عمر هم شدت دارد و زندگی هم شدت دارد، درعرض یک‌ سال آدمی به اندازه‌ی ده سال زندگی می‌کند، بنابراین زودترهم شکسته می‌شود،جریان عمر در این حوالی طوفانی و گردابی است... در هرروز زندگی طوفانی وجود دارد و در هرقدم گردابی‌است در کارها.

ای درد، اگر تو نماینده‌ی خدایی که برای آزمایش من قدم به زمین گداشته‌ای، تورا در آغوش می‌کشم و هیچ‌گاه شکوه نمیکنم ...

آواز عاشقانه‌ی ما درگلو شکست حق باسکوت بود، صدا در گلو شکست دیگر دلم هوای سرودن نمی‌کند تنها بهانه‌ی دل ما در گلو شکست ...

هنوز دامنه دارد، هنوز هم که هنوز است، درد دامنه دارد...

واژه واژه، سطر سطر صفحه صفحه، فصل فصل گیسوان من سفید می‌شوند، همچنان که سطر سطر، صفحه های دفترم سیاه ...

هنوز گرفتارِ زندان غم و اندوهم، هنوز اسیر خوشی و لذتم ... کمندِ درازِ آمال و آرزوها، بال و پرم را بسته، اسیر و گرفتارم کرده و با آزادی، آری آزادیِ واقعی خیلی فاصله دارم. از مناجات های شهید مصطفی چمران

ای خدای بزرگ دردنیا، به چیزهای کوچکی خوشحال می‌شوم که ارزشی ندارند و ازچیزهایی رنج می‌برم که بی‌اساسند، این خوشحالی ها و ناراحتی ها دلیل کم ظرفیتی من است.

چون برکه ی یخ‌بسته پر از حسرتم ای ماه! دل بی تو چو شب های درازی که شکسته است.

چرا داستانای ایرانی مرگ هاشون اینقدر تلخه، چقدر واقعی بنظر میرسه، چقدر قلب آدم رو میسوزونه😓 نمیتونم ادامه بدم دیگه داستان رو .... یوسف مرد ...زری تنها شد💔😭

به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خویش را ...!؟

آن گاه که اسب ها می‌میرند، نفس تازه می‌کنند! آن‌گاه که سبزه ها می‌میرند، پژمرده می‌خشکند! آن‌گاه که خورشیدها می‌میرند، خاموش فرو می‌نشینند! و آن‌گاه که انسان‌ها می‌میرند نغمه ها سر میدهند...!