بریده‌های کتاب •آکانه•

موری پرسید: آیا کسی را پیدا کرده‌ای که بتوانی او را رازدار خودت قرار دهی؟ آیا بدون هیچ توقعی به جامعه‌ی خود حاضری خدمت کنی؟ آیا با خودت آشتی هستی و آرامش داری؟ آیا سعی می‌کنی تا آن‌جا که می‌توانی همان کسی باشی که باید باشی؟

بنتو زیر لب گفت: _آروم باش. فقط به این لحظه فکر کن. انرژیتو برای چیزی که نمیتونی کنترل کنی هدر نده؛ تو نمیتونی گذشته رو کنترل کنی. تو میترسی چون تصور میکنی این اتفاقاتِ گذشته، حالا اتفاق میوفته. ولی هیچکدام از این فرمول‌های خوب نمی‌توانستند ضربان قلبش را کند کنند.

تو هیچ چیز یاد نگرفتی؟ حتی با نزدیک شدنِ مرگ؟!...دست بردار از این فکر که تمام مدت مزاحمی؛ که شخص کنارت رو اذیت می‌کنی. اگه مردم از تو خوششون نیاد، میتونن اعتراض کنن. اگه شهامت اعتراض کردن ندارن، مشکل خودشونه!

زمانی که آنها را نوشتم، برایم مُشتی "نشخوار فکری" بودند اما به حقیقت تبدیل شدند.

_من بین این سربازها هیچ قدرتی ندارم. نمی‌تونم نجاتت بدم. _شاید نداشتن قدرت اولین قدم برای نجات خودت باشه.

کلمه‌هایی که چند ماه پیش نمی‌توانستم بخوانمشان. اما دیگر لابه‌لایشان به پرواز درمی‌آمدم.

_چرا می‌خواین به یه زبان غیرقانونی دعا بخونین؟ خیال می‌کنین اگه به زبون من دعا کنین، خدای شما صداتون رو نمی‌شنوه؟ بعد آن کتاب را هم به دل آتش انداخت.

_((چطور می‌شه ملتی رو نابود کرد؟ فرهنگشون رو ازشون بگیر. چطور می‌شه چنین کاری کرد؟ باید زبانشون رو بگیری، تاریخ و هویتشون رو بگیری. چطور این کار رو می‌کنی؟)) _((کتاب‌هاشون رو ممنوع می‌کنی...))

((هیچوقت نزدیک مرز نشو.)): این یکی از قوانین دیگر پدرم بود. تنها آدم‌هایی که آنجا بودند یا با قانون درافتاده بودند یا بدتر از آن، خود قانون بودند.

اما او بهتر از هرکسی می‌دانست که همیشه در مواقع اضطراری نباید به احساست گوش دهی. گاهی اوقات آن احساسات فقط براساس غریزه عمل می‌کنند؛ و غریزه‌ی آنا کمک به دیگران بود. او زندگی‌اش را به کمک کردن اختصاص داده بود...

I was an ocean...full of depth and beauty but you were afraid of the sharks.

من همیشه عادت دارم که نامرئی باشم و فرار کنم. (:::