بریده‌های کتاب ساسان کلانتری

قبول خلافت درباره حضرت مولا علی به اجتماع سه امر بازمیگردد بیعت کردن مردم، وجود نصرت کنندگان و پیمانی که خداوند از علما گرفته است برای یاری مظلومان. ..... حق خلافت تا هنگامی که با بیعت عمومی مردم جمع نشود اثبات تکلیف محقق نمی‌شود .

از جانب دیگر باید توجه داشت که هرچه عموم مردم بر آن اتفاق یابند لزوماً حقیقت و عدالت نخواهد بود و اکثریت آرا ضرورتاً متمایل به جانب حق و عدالت نیست

تنها راهی که برای پیروزی در این مبارزه وجود دارد دستیابی به منطقه ای آزاد در جهان است ‌. مفهوم منطقه آزاد در اینجا مساوی با کشور مستقل و یا مجموعه ای از کشورهای مستقل است. استقلالی همه جانبه

کسی نیست که در ضرورت توسعه امکانات مادی برای اجتماعات بشری تردیدی داشته باشد و این موضوع خود فی نفسه خطا نیست؛ خطا آنجاست که انتخاب این مسیر بدون اعتنا به حقیقت وجود بشر و نسبت میان روح و جسم او انجام شود

این نظام سلطه جهانی که حاکم بلامنازع آن آمریکاست از لحاظ اقتصادی با یک سیستم جهانی بانکداری که شیرازه آن در کف وال استریت است همه تحولات اقتصادی جهان را کنترل می‌کند و دلار معیار همه پول‌هاست

البته توسعه اقتصادی امری است که ما در طی مسیر به سوی اهدافمان لروماً به آن دست خواهیم یافت اما همه می‌دانند که توسعه اقتصادی به مفهوم مصطلح جهانی نمی‌تواند هدف ما باشد.

تاریخ حیات باطنی بشر تاریخ انبیاست و این تواریخ دیگر که نوشته‌اند ظنون نگارنده آن‌هاست و راهی به حقیقت ندارد ... هنوزم آنچه در میان مردم اعتبار دارد تاریخ میلادی است .... و تاریخ هجری است که از زمان هجرت پیامبر اسلام ... ... اما در کتاب‌های تاریخ تمدن اعصار زندگی بشر را بر مبنای ابزار تولید آنها عصر سنگ و آهن و مفرغ و مس و حالا هم عصر تکنولوژی و عصر ارتباطات و عصر فضا و فلان و بهمان نامیده اند.

انسان ظاهری دارد و باطنی ، جسمی دارد و روحی ... و آنان که روح را انکار دارند عجب نیست که اگر تاریخ زندگی بشر را منحصر به تاریخ تمدن بینگارند و تاریخ تمدن را نیز از نظرگاه «تکامل تاریخی ابزار» بنگرند و به تبع آن ، امروز عنوان «بزرگان تاریخ» فقط به کسانی اطلاق شود که راه تصرف مسرفانه و بی محابا انسان را در طبیعت هموار داشته اند.

«تاریخ تمدن» آن‌سان که غربی‌ها نگاشتند« تاریخ غلبه انسان‌ها بر طبیعت است در جهت تمتعی مسرفانه.» آنان به مقتضای همین روح عصیان‌گری که در بشر امروز دمیده شده است، انگاشته‌اند که پیشینیان نیز غایتی جز این نداشته‌اند و لذا از حقیقت وجود انسان بر کرهٔ خاک غفلت کرده‌اند.

زمین مهبط است نه خانه وصل. در اینجا نور از نار می زاید و بقاء در فناست و قرار در بیقراری. زمین معبر است و نه مقر .... و ما می دانستیم.

امام (ره) به ما آموخت که «انتظار در مبارزه است» و این بزرگترین پیام او بود و پس از او (رحلت امام عزیز)، اگر باز هم امیدی ما را زنده می‌دارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم.