بریده‌های کتاب ساسان کلانتری

رابطه داشتن یا با کسی همراه‌بودن فقط و فقط به معنی گوش‌دادن به درونیات آن شخص است بسیار ساده است حدس نزدن در مورد غریبه‌ها بر اساس کلیشه‌ها دشوار است به ویژه وقتی که با علامت دهی‌های عیانِ خودِ آن‌فرد تحکیم شود اما گوش‌دادن نمی‌گذارد در این دام‌ها بیفتید. گوش‌دادن انتظاراتتان را دگرگون می‌کند.

اگر از گوش دادن دست بکشید سرانجام درکتان را از کیستی آنها و نحوه ارتباط با آن‌ها از دست خواهید داد. اتکا به گذشته برای شناخت اکنونِ کسی محکوم به شکست است.

گوش‌دادن به چیزهایی که در آن اشتراک دارید و به‌تدریج رابطه‌ی دوستانه‌ای شکل دادن، راه و رسم همراه شدن با آدم‌هاست.

ما عاشق روزمرگی‌های‌مان و تقویم‌های دقیقی هستیم که به ما نشان می‌دهد دقیقاً انتظار چه چیزی را داشته باشیم. اما به طرز تناقض‌آمیزی، آنچه باعث می‌شود بیشتر احساس سرزندگی کنیم، عدم قطعیت است. به اتفاقاتی فکر کنید که زندگی تکراری‌تان را تکانی می‌دهد: مثل رفتن به جشن عروسی خویشاوندان یا رفتن به جایی که تا به حال نرفته‌اید. در این مواقع است که به نظر می‌رسد زمان اندکی کُند می‌شود و بیشتر احساس همراهی می‌کنید. همین امر در مورد تجربه‌های پرخطر نیز صادق است؛ مثل کوهنوردی. به لطف فعال شدن ماده شیمیایی شادی‌بخش در مغز (دوپامین)، از برخوردهای تصادفی با آدم‌ها بیشتر از جلسات از پیش برنامه‌ریزی‌شده لذت می‌برید. خبرهای خوب، پاداش‌های مالی و هدیه‌ها اگر غافلگیرانه باشند، لذت‌بخش‌ترند.

گوش‌دادن بیش از هر چیزی به کنجکاوی نیاز دارد. این‌که تصور کنید از قبل می‌دانید گفت‌وگویی چگونه پیش خواهد رفت، کنجکاوی را به فنا می‌دهد و گوش‌دادن را نابود می‌کند.

ما با دلبستگی‌هایمان در زندگی تعریف می‌شویم این دلبستگی‌ها با گوش‌دادن به دیگران شکل می‌گیرد. صدای انسانی به درون راه می‌یابد و به لحاظ جسمانی و عاطفی بر ما اثر می‌گذارد. ما با تکامل صاحب پلک‌هایی شده‌ایم تا بتوانیم چشمانمان را ببندیم، اما هیچ ساختار مشابهی برای بستن گوش‌هایشان وجود ندارد. این مسئله حاکی از این است که گوش دادن برای بقایمان ضروری است.

کل ماجرای گوش دادن همین است . "همه فکری در سرشان دارند " چه فرزندتان، شریک عاطفی تان ، همکارتان ، مشتری یا هرکسی. خوب گوش دادن یعنی پی بردن به فکری که در ذهن یک نفر می گذرد و نشان دادن اینکه آن فکر آن قدر برایتان اهمیت دارد که می خواهید بدانید .

هرچه بیشتر به کسی گوش دهید مثل دوست صمیمی یا عضوی از خانواده و هرچه بیشتر به حرفهای شما گوش بدهد، احتمال همفکرشدنتان بیشتر می شود .

گوش‌دادن، بیش از هر فعالیتِ دیگری شما را به زندگی وصل می‌کند. گوش‌دادن به شما کمک می‌کند تا خودتان و همین‌طور هم‌صحبت‌هایتان را درک کنید.

پسِ صحنهٔ مأنوس زندگی در قرن بیست‌و‌یکم، این‌طور، این‌چنین رقم می‌خورد: مردم به‌جای اینکه در کافه‌ها، رستوران‌ها، قهوه‌خانه‌ها و سرِ میزِ غذای خانه با همدیگر حرف بزنند، به گوشی‌هایشان خیره می‌شوند. اگر هم با یکدیگر حرف بزنند، گوشی را ـ که انگار بخشی از ملزومات محیط باشد ـ روی میز می‌گذارند. در فواصلی_مانند استفادهٔ گاه‌وبی‌گاه از چاقو یا چنگال_آن را برمی‌دارند و تلویحاً نشان می‌دهند که مصاحبت کنونی، به‌قدرِ کافی، دلچسب نیست. در نتیجه، مردم بدون اینکه کاملاً علتش را بدانند، به طرزِ رنج‌آوری احساسِ تنهایی می‌کنند.

در حالی‌که در گذشته، یکی‌یکی و شخصاً نزد دوستان و خانواده می‌رفتیم، حالا به‌احتمال زیاد پیام می‌دهیم، توییت می‌کنیم یا در رسانه‌های اجتماعی پست می‌گذاریم... اما چند بار فرصت یا تمایل داشته‌ایم که در گفت‌وگویی عمیق، طولانی‌مدت و شخصی با هرکدام‌شان غرق شویم؟ در تعاملات اجتماعی، گوشی را دست‌به‌دست می‌گردانیم تا به‌جای توصیف آنچه دیده یا تجربه کرده‌ایم، تصاویر را نگاه کنیم... توانایی گوش‌دادن به آدم‌ها، جای خود را به امکان دور کردن آن‌ها داده است.

حواس‌پرتی‌های دیجیتالی ذهن را درگیر می‌کند، اما حتی برای پرورش ذهن هم بی‌فایده است، چه برسد به پرورش عمق احساسات.

قبول خلافت درباره حضرت مولا علی به اجتماع سه امر بازمیگردد بیعت کردن مردم، وجود نصرت کنندگان و پیمانی که خداوند از علما گرفته است برای یاری مظلومان. ..... حق خلافت تا هنگامی که با بیعت عمومی مردم جمع نشود اثبات تکلیف محقق نمی‌شود .

از جانب دیگر باید توجه داشت که هرچه عموم مردم بر آن اتفاق یابند لزوماً حقیقت و عدالت نخواهد بود و اکثریت آرا ضرورتاً متمایل به جانب حق و عدالت نیست

تنها راهی که برای پیروزی در این مبارزه وجود دارد دستیابی به منطقه ای آزاد در جهان است ‌. مفهوم منطقه آزاد در اینجا مساوی با کشور مستقل و یا مجموعه ای از کشورهای مستقل است. استقلالی همه جانبه

کسی نیست که در ضرورت توسعه امکانات مادی برای اجتماعات بشری تردیدی داشته باشد و این موضوع خود فی نفسه خطا نیست؛ خطا آنجاست که انتخاب این مسیر بدون اعتنا به حقیقت وجود بشر و نسبت میان روح و جسم او انجام شود

این نظام سلطه جهانی که حاکم بلامنازع آن آمریکاست از لحاظ اقتصادی با یک سیستم جهانی بانکداری که شیرازه آن در کف وال استریت است همه تحولات اقتصادی جهان را کنترل می‌کند و دلار معیار همه پول‌هاست

البته توسعه اقتصادی امری است که ما در طی مسیر به سوی اهدافمان لروماً به آن دست خواهیم یافت اما همه می‌دانند که توسعه اقتصادی به مفهوم مصطلح جهانی نمی‌تواند هدف ما باشد.