بریده‌ کتاب‌های نعیمه علی‌مددی

قرار بـود بچه های اطاعات هر كـدام روی یکی از گروه هـای انحرافـی كار كنند. مسـئولیت شناسـایی گروه های چپ ماركسیسـتی را دادنـد بـه مهـدی زین الدیـن. بسـم الله را كـه گفـت، چندتـا اصـل را سـرلوحه كارش قرار داد؛ اول پشتکار، دوم نظم و انضباط و بعد سعه ی صدر و حوصله در پیگیـری. كنـار این هـا، آن اسـتعداد خـدادادی و هـوش بالایـی را هـم كه داشـت بـه كار گرفـت.

درسـت اسـت كـه همـه ی نیروهـای واحـد تـلاش كردنـد و از شناسـایی، تحقیـق و جمـع آوری اطاعـات گرفتـه تـا تعیین تکلیـف پرونـده شـریعتمداری چی ها حاصـل كار دسـته جمعی بـود، امـا منِ مسـئول واحد بدون آنکـه بخواهم نیروها را باهـم مقایسـه كنـم، آقامهـدی را یـک سـر و گردن بالاتـر از بقیـه دیـدم. جوانـی بـود سـرزنده، پرانـرژی و فعـال كـه بااشـتیاق و سرسـختانه كار می كـرد.

عباس، محمد را در آغوش سکینه می‌گذارد و دستی بر سر هر دو می‌کشد و: -گمانت از چه روی مرا صدایم می‌کنند ابوالقربه؟ صاحب مشک اگر مشکش خالی از آب باشد و لب‌تشنگان پیرامونش بسیار، زیانکار است... پای بر رکاب می‌گذارد و بر اسب می‌نشیند: -گوشتان به صدای الله اکبر من باشد... امیدوارم با مشک پرآب بازگردم... اگر بازنگشتم، دیدارمان کنار حوض کوثر...

قدم برمی‌داریم سوی مزار مولایم و من می‌گویم: -تمام کربلا دستی شده است عطرآگین، نوازش می‌کند سر و روی زائران را... سکینه نگاه می‌اندازد به من، اندوه از مژگانش می‌بارد: -یقین دست عموی‌مان عباس...

اگر سخن بگويم مى‌گوييد: «حسد مى‌ورزد». اگر ساكت بمانم مى‌گوييد: «فرزند ابوطالب از مرگ مى‌هراسد»! هيهات، هيهات كه چنين باشم؛ به من چنين گفته شود؟ در حالى كه من ميراننده مرگ هستم. منم آنكه در شب آرام كه مردم در خواب بودند در درياى مرگ شناور بودم. منم حامل شمشير سنگين و دو نيزه بلند، و شكننده پرچم‌ها در جوش و خروش جنگ‌ها. منم آنكه زنگار ناراحتى‌ها را از روى بهترين خلايق (یعنی پیامبر (ص)) می‌زدودم. مادر به عزایتان بنشیند! بدانید که پسر ابوطالب نسبت به مرگ از کودک به سینه مادرش مانوس‌تر است.

آیه‌های قرآن یکی پس از دیگری همچون آفتابی روشن در کلام دختر نبوت می‌درخشید. جای انکار نبود! قرآن در کنار عترت بود.

پس حمد و ثناى خدايى را بجاى آوريد كه با عظمت و نورش تمام اهل آسمان و زمين در جستجوى وسيله‌اى به سوى اويند؛ و ما آن وسيله الهى در خلقش هستيم، و ما آل رسول خداييم، و ما مقربان درگاه خدا، و جايگاه قدس او و حجت غيبى الهى و وارث انبياى اوييم.

درخت هم مثل دل آدمیزاد است. برای اینکه بزرگ شود و جان بگیرد رسیدگی می‌خواهد. وقت گذاشتن می‌خواهد. بریدن می‌خواهد. همان طوری که دل آدم با بریدن از خیلی چیزها بزرگ می‌شود. مثل مادری که از پسرش دل می‌برد، مثل من. بریده‌ای از کتاب #شهید_نوید از زبان مادر شهید

توی دفتر خاطراتم نوشته بودم: «شهادت برایش نخواهم ضرر کرده‌ام، اما شهادت کافی نیست. زیبا رفتن و پربرکت بودن خونش برایم اهمیت دارد. دلم می‌خواهد با شهادتش جامعه‌ای زنده بشود و آدم‌های زیادی احیا شوند. اگر او را بپذیرند انگار من را پذیرفته‌اند. من به حکمت و مشیت الهی اعتقاد دارم، به اینکه سعادت و عاقبت به خیری دنیا و آخرت خیلی بهتر از زندگی زودگذر این دنیاست، هرچند تنهایی من سخت باشد که هست. شهادت اینقدر زیباست، فدا شدن در راه ائمه و ارباب اینقدر زیباست که همه اینها را قابل تحمل می‌کند. دلم می‌خواهد هر دو فدایی اسلام و اهل بیت باشیم و به نهایت بندگی برسیم.» بریده‌ای از کتاب #شهید_نوید از زبان همسر شهید (برگرفته از دفتر خاطرات همسر شهید)

و بدانید و بدانید و بدانید که دشمن اسلام ناب محمدی و دین مرتضی علی کسی نیست به غیر از آمریکای فریبکار که ذهن جوانان و گاهی کهنسالان ما را به غارت برده و اسیر مکرهای خود می‌کند. آری آمریکا با تمام پوشالی بودنش برای بعضی افراد بت اعظم شناخته می‌شود و مانند پیروان دجال چشم بسته و بی‌خرد دنباله‌رو آن هستند. بریده‌ای از کتاب #شهید_نوید قسمتی از وصیت‌نامه شهید