بریده‌های کتاب Medisa

هرلحظه بیم آن می‌رود که در چنگال یکنواخت زندگی روحش خفه شود.

زندگی اگه همیشه نمیخواد بهمون لبخند بزنه قبول ، ولی یکی بهش بگه لامصب پوزخندت دیگه چیه این وسط؟

آدم وقتی منتظر کسیه و وقتی دلشوره داره ، خود به خود میخی تو یه جاش رفته که نمیزاره بشینه.

آیا مادری شناخته ای که وقتی طفل بودی برایت ترانه‌ی خواب بخواند؟ یا مثل من دنیا را در تنهایی و میان بیگانگان شناختی؟...

او کیست ؟ این سودا ، این آشفتگی ناعلاج دلش ، از چیست؟ دلش چرا این‌طور دردمند است و از غصه می‌نالد و به صورت این اشک های سوزانِ یأس آب می‌شود؟

بار سنگین و خردکننده ای بر سینه ی خود احساس کرد. دلش نالان بود ، گفتی وسط سینه اش به جای قلب زخمی بزرگ پدید آمده بود.

می‌خواست بگرید اما در سراسر عالم گوشه ای نبود که در آن پناه جوید و پنهان شود.

به تو که نگاه می‌کنم انگاری جلو خورشیدم.

حالش به بیماری می مانست که بعد از مدت ها اسارت بستر درد اول بار برخیزد و شادمانه از روشنایی روز و زلالی هوا و آشوب زندگی و جنجال تندرستان رنگارنگی که در اطرافش در جنب و جوش اند در حیرت افتد و چشمش تار شود و با سرگیجه از پای بیفتد.

دلایل زیادی وجود داره که ثابت میکنه زندگی کردن از خودکشی سخت تره.

نمی‌دانستم چرا می‌خواهم گریه کنم ولی همینقدر می‌دانستم که اگر کسی از نزدیک به من نگاه می‌کرد یا با من حرف می‌زد اشکهایم از چشمانم جاری میشد و بغضم در گلویم میترکید و یک هفته ی تمام گریه میکردم.

لحظه به لحظه انعکاس خودش را در شیشه ی مغازه ها تماشا می‌کرد، انگار میخواست مطمئن شود که وجود دارد.

چرا به جای لعنت فرستادن به تاریکی یه چراغ روشن نمیکنی؟

چهره اش آفتابی بود آلوده به ابر...

من از دقت او در تماشای کوچ درناها فهمیدم که خواهد رفت

رفتن علت نیست معلول تمام ماندن هایی ست که گوشه‌ی اتاق فرسوده می‌شوند

روی برف قدم می‌زنم و به بهار می‌اندیشم