بریده‌های کتاب مریم محسنی‌زاده

هرگز هرآنچه خود می‌توانی به دست آوری از دیگری تمنّا نکن.

این نکته را مسلّم پنداشتن که آدمی همیشه چنین که هست نبوده است، بی‌درنگ این امیدواری را جایز می‌داند: همیشه نیز چنین نخواهد ماند.

نمی‌دانستيم هر روزی که می‌گذرد بی‌جانشین و هر لحظه نایافتنی است. ... آه! ای که خواهی آمد، زیرک‌تر باش: دم را غنیمت شمار!

آه! ناتانائیل، کاش آنچه می‌توانی بدان دست یازی همان باشد که آرزویش را داری، و تملّکی کامل‌تر از این مجوی، شیرین‌ترین لذّت‌های حواس من تشنگی‌های فرونشانده‌ام بوده است

متن خون می‌خواهد و خودت را قاتی کردن و افشا کردن خونِ متن است.

به قول داستایفسکی ستیزه‌های درونی مشخصهٔ انسان است. رنج‌های عظیم به بار می‌آورد و شادی‌های بسیار هم.

ای کاش "اهمیت" در نگاه تو باشد، و نه در آن چیزی که بدان نگاه می‌کنی.

ناتانائیل، آرزو مکن که خدا را جز در همه‌جا، در جایی دیگر بیابی.

چه بسا مردان و زنانی که سال‌هاست با هم زندگی می‌کنند و همدیگر را دوست دارند، اما دیوار محکم و بلندی آن‌ها را از هم جدا می‌کند. و هر وقت که با هم می‌نشینند و با هم گفت‌وگو می‌کنند، مثل این است که با مشت به دیواری که بین آن‌هاست می‌کوبند تا از ضخامت و استحکام آن باخبر شوند. و اگر مراقب نباشند ضخامت این دیوار هر روز بیشتر می‌شود.

هر بار که زمستان می‌آید، آملی می‌گوید که امسال هم برف می‌آید و زمستان از همیشه سخت‌تر خواهد بود. اما سرانجام زمستان می‌رود و بهار می‌آید و برف‌ها آب می‌شوند، در زندگی هم روزهای سخت همیشه پابرجا نمی‌مانند.

چه خوب گفته است ویرژیل:«آدمی چه خوشبخت بود اگر می‌توانست از بدی‌ها بی‌خبر بماند.»

خوشی‌های بزرگ زیاد مهم نیست، مهم این است که آدم بتواند با چیزهای کوچک خیلی خوش باشد.

وقتی آدم خوش‌حال است، دلش می‌خواهد خوشحالی‌اش را به همه بگوید، حتی دلش می‌خواهد از خوشی فریاد بزند.

تمام دوران کودکی به امید رسیدن به این آرزوی درست، و به امید معجزهٔ بزرگ شدن، می‌گذرد و وقتی بچه‌ای بزرگ شد اغلب فراموش می‌کند که چه کارها می‌خواسته بکند، و اگر هم فراموش نکنند، آن را آگاهانه به فراموشی می‌سپارد. به همین دلیل هم چیزی اتفاق نمی‌افتد، فقط یک آدم بزرگ به جمع آدم بزرگ‌ها اضافه می‌شود، آن هم بدون پیش آمدن هیچ معجزه‌ای.

هیچ‌چیز مثل نامه‌نگاری نمی‌تواند استعداد ادبی آدم را شکوفا کند.

من در زندگی روزانه‌ام هرگز با بچه‌ها بچه‌گانه حرف نزده‌ام، هیچ بچه‌ای را دست‌کم نگرفته‌ام با این نگرانی که مبادا برای فهمیدن حرف‌های من، خودش هم، خودش را دست‌کم بگیرد.

وقتی اراده بر رفتن باشد و وقتی این اراده به کلام بیان شود، نیمی از راه طی شده است.

گاهی فکر کردن به اینکه هر چیزی انتهایی دارد، آرامش بخش است، اینکه بزرگ‌ترین شکنجه‌ها هم می‌توانند فردا تمام شوند.

" لعنت به جامعه‌ای که ضعیفان، زنان، بچه‌ها و تمام کسانی را که باید از آن‌ها حمایت کند، زیر پایش له می‌کند."

ارسطو لحظه‌ای را که شخصیتی در قصه به حقیقتِ ماجرا پی می‌بَرد «آناگوریسیس» نامید؛ همان لحظه‌ای که معمولاً پیرنگ به سوی آن پیش می‌رود و رمز و رازِ قصه حول آن شکل می‌گیرد.