بریده‌های کتاب ماجد ناجی

اما پرسش اینجاست که چطور می‌شود گم شد؟ اگر هیچگاه گم نشده‌ای هیچگاه زندگی نکرده‌ای. اگر ندانی چطور گم شوی تباه خواهی شد. زندگی کاشفانه جایی در میان سرزمین‌های ناشناخته قرار دارد. تا زمانی که گم نشده باشیم، تا زمانی که جهان را گم نکرده باشیم، نمی‌توانیم خود را بیابیم و بدانیم کجا ایستاده‌ایم و مناسباتمان تا کجا بی‌کران است. چه سودی برای انسان دارد اگر کل دنیا را به چنگ بیاورد و روحش را گم کند؟ جهان را واگذارید و در آن گم شوید تا روحتان را بیابید.

من فقط آستانه ناشناخته‌ها را که حواس آدم را تیز می‌کند لمس کرده‌ام. عاشق این هستم که از مسیرم بیرون بزنم، ورای چیزی که می‌شناسم و راه برگشتم را با طی کردن چند کیلومتر اضافه پیدا کنم، از مسیری دیگر با قطب‌نمایی که با نقشه سر ناسازگاری دارد، با نشانه‌های اشتباه و ضد و نقیضی که غریبه‌ها می‌دهند. گم شدن با این شیوه انگار آغازیست برای یافتن مسیر خود یا یافتن مسیر دیگر، هرچند مسیرهای دیگری هم برای گم ماندن هست.

هنر در طبیعت توجه کردن به آب و هواست، توجه به مسیری که آمده‌ای، به نشانه‌های مسیر، به اینکه اگر سرت را بچرخانی مسیر برگشت چقدر با مسیر رفت متفاوت است، به جانمایی خورشید و ماه و ستاره‌ها برای جهت‌یابی، به سمت و سوی آب جاری و به هزاران چیزی که حیات وحش را به متنی تبدیل می‌کنند که باید سواد خواندنش را داشته باشی. هنر دیگر حفظ آرامش در دل ناشناخته‌هاست. هنر آرام بودن در عین گم بودن، طوری که ماندن در دل ناشناخته‌ها باعث وحشت یا عذابت نشود. قابلیت ماندن در شبهه، راز آلودگی و شک و تردید.

خواندن و ترجمه این جستارها برای من تمرینی بود تا عقلانیت دائم و مطلق را وا بگذارم و به پرسه زنی خو بگیرم و از مخاطراتش نترسم.

دغدغه او حرکت و یکجا نماندن است. دعوت به سفر، مسافر ماندن و نرسیدن است.

قصه‌ها تمام دار و ندار ما هستند. تنها چیزی که برای پس زدن بیماری و مرگ داریم. اگر قصه نداشته باشی هیچ نداری. قصه‌هایی که با خود حمل می‌کنیم، در گذر زمان، اینکه چگونه کسی هستیم و چگونه کسی می‌شویم را شکل می‌دهند.

به گفته ثورو، هزینه هر چیز، مقداری از زندگی است که باید در ازای آن چیز بدهیم.

قصه‌های بچه‌ها به آینده‌شان تبدیل می‌شود.

در یکی از تکالیف کلاسی با موضوع «احساس تعلق»، از دانش‌آموزان خواسته شد عکس‌هایی بگیرند که احساس تعلق را به طور استعاری بازنمایی کند. لی‌لی از یک قالب کَره عکس گرفته بود و توضیح داد: اگر دوستان ما به ما کم‌توجهی کنند مثل کرۀ بیرون مانده از یخچال آب می‌شویم. حتی اگر دوباره ما را در یخچال بگذارند، هیچ‌وقت مثل اول نمی‌شویم.

رابطه امانت وار معلم و دانش آموز معلم حکم جایگزین والدین را دارد.بدین معنا که معلم در جایگاه قیم غیر رسمی و ولی دغدغه‌مند با دانش آموز ارتباط برقرار می‌کند. این مفهوم نه تنها معلم را از برخی امتیازهای والدین برخوردار می‌کند، بلکه مسئولیت بیشتری برای محافظت از دانش آموز بر دوش او می‌گذارد.

شاید معلم‌ها نتوانند تغییری شگرف جهان ایجاد کنند اما بی‌تردید کسانی را که جهان را دگرگون خواهند ساخت تغییر می‌دهند.