بریده‌های کتاب ماهان خلیلی

به راستی باید گفت آنجا که پسر از پدر مسن‌تر باشد، دیگر نظامی در کار نیست. بلکه هرچه هست بی‌خردی و آشوب است.

بیست و نه سال. ناگهان فکری به ذهنش رسید که تا ته دلش را لرزاند. خود او چهل سال داشت. مردی که زیر این سنگ دفن شده بود، و پدر او بود، از او جوان‌تر بوده است.

فکر من این است که چون قرار است آدمی با انعام‌های من و شما زندگی کند، من باید حداکثر پول ممکن را به او بدم، زیرا حالا که گذران امور کسی به عهده من گذاشته شده، باید زندگی او هرچه بهتر باشد.

در واقع جدایی من از کامو تاثیر زیادی بر روی من نگذاشت؛ از آن پس ما همدیگر را خیلی کمتر می‌دیدم، و در سال‌های آخر هر بار که مرا می‌دید شروع می‌کرد به داد و بیداد: من فلان‌کار را کرده بودم، من فلان چیز را نوشته بودم که اورا خوش نیامده بود، و بر اساس اینها با من مشاجره می‌کرد. هنوز کار به قهر نرسیده بود اما رابطه‌مان تعریفی هم نداشت.کامو زیاد تغیر کرده بود. در اوایل کار، هنوز نمی‌دانست نویسنده بزرگی است. آدم شوخی بود و با هم شوخی‌های زیادی داشتیم. در مسائل خصوصی بی‌پروا حرف می‌زد، من هم همینطور. با هم مقدار زیادی مزخرف می‌گفتیم و سیمون دوبووار و همسر او وانمود می‌کردند که از این‌ حرف‌ها ناراحتند. دو سه سالی واقعا رابطه خوبی با هم داشتیم. در مورد مسائل روشنفکری نمی‌شد با او زیاد دور رفت زیرا زود ترس برش می‌داشت.

هیچ‌کس نمی‌تواند آزادی را هدف خویش سازد، مگر اینکه آزادی دیگران را نیز به همان‌گونه هدف خود قرار دهد.

پیش از آنکه شما زندگی کنید، زندگی به خودی خود هیچ است؛ اما به عهده شماست که به زندگی معنایی ببخشید. «ارزش» چیزی نیست جز معنایی که شما برای آن بر می‌گزینید.

هنگامی که ما می‌گوییم بشر در انتخاب خود آزاد است، منظور این است که هر یک از ما، با آزادی، وجود خود را انتخاب می‌کند. همچنین با این گفته می‌خواهیم این را نیز بگوییم که فرد بشر با انتخاب خود همه آدمیان را انتخاب می‌کند.

بشر، بیش از هرچیز همان است که طرح شدنش را افکنده است. چیزی است که در تحقق آن کوشیده، نه آنچه خواسته است بشود.

بشر هیچ نیست مگر آنچه از خود می‌سازد.

وجود مقدم بر ماهیت است، موجودی که پیش از آنکه تعریف آن به وسیله مفهومی ممکن باشد، وجود دارد؛ و این موجود، بشر است یا به تعبیر هایدگر، واقعیت بشری.

«من احتیاج به اطاعت دارم. اطاعت و بس. خوردن، خوابیدن، فرمان بردن.»

«میان اعضای حزب حتی احساسات هم سفارشی است.»

«پسرجان، ماها اگه وارد حزب شدیم واسه این بوده که دیگه مردن از گرسنگی خسته‌مون کرده بود.»

«من اگر وارد حزب شده‌ام، برای این بوده که همه مردم، منشی و غیرمنشی یک روزی برای خودشان احترامی قائل باشند.»

آدمی که میل به زندگی ندارد اگر دیگران بتوانند به کار بکشندش ممکن است به دردی بخورد.

یک روشن‌فکر آنارشیست هرکار پستی را قبول نمی‌کند.

سراسر زندگیم پشت سرم است. تمامش را می‌بینم، شکلش و حرکت‌های کندی که که مرا تا اینجا آورده‌اند. مطلب چندانی برای گفتن درباره‌اش نیست: آن بازی باخته‌ای است، همین.

من هنوز جوانم، هنوز نیرو دارم که از نو شروع کنم. ولی چه چیز را باید از نو شروع کرد؟

من آزادم: دیگر هیچ دلیلی برای زندگی کردن برایم نمانده است. همه دلایلی را که آزموده‌ام فرو شکسته‌اند و من نمی‌توانم دلایل دیگری تخیل کنم.

هر موجودی بدون دلیل زاده می‌شود، از روی ضعف خودش را امتداد می‌دهد و به تصادف می‌میرد.