بریده‌های کتاب مائده

من فکر میکنم بنفشه ها همان تکه های آسمان اند که فرشته ها بریده اند و پایین انداخته اند تا نور ستاره ها از این سوراخ ها بیرون بتابد.

مطمئنم اگر بوسه دیده میشد، حتماً شکل یک بنفشه بود.

تا به حال دقت کرده ای وقتی مردم میگویند که وظیفه خودشان میدانند مسئله ای را بیان کنند، باید منتظر شنیدن جمله های انتقاد آمیز باشی؟ چرا هرگز هیچ کس وظیفه خودش نمیداند مسائل خوشایندی را که درباره ات شنیده به گوشت برساند؟

رؤیاها مثل سایه اند، اشباحی خودسر و رقصان که هرگز نمیشود آنها را به چنگ آورد.

در این دنیا هر چیزی قیمتی دارد و با اینکه داشتن اهداف ،بزرگ ارزشمند است، آسان به دست نمی آید؛ رسیدن به چنین اهدافی نیازمند سخت کوشی گذشت از خواسته ها علاقه و شجاعت است.

عاقل و منطقی بودن همیشه بهترین راه است ولی با این حال من دوست ندارم خیلی عاقل باشم؛ چون آدمهای عاقل معمولاً زیاد رمانتیک نیستند.

تو بیش از حد به مسائل اهمیت میدهی آنه ! میترسم با این وضع چیزهای زیادی در زندگی باعث ناامیدی ات شوند.

نباید عاشق چیزهایی بشوم که مجبورم از آنها جدا شوم. این طور نیست؟ عاشق نشدن هم کار سختی است، مگرنه؟

مسئله این نیست که دور و برت پر آدم باشه باید یه نفر که واقعاً دوستش داری کنارت باشه تا احساس تنهایی نکنی .

بسترم صدف خالی یک تنهایی است. و تو چون مروارید گردن آویز کسان دگری....

برگشتم از تو هم ، که در آن چشم خودپسند آن مهر دلنواز دمی بیشتر نزیست. برگشتم و ،درون دل بی امید من بر گور عشق گمشده ، یاد تو می گریست !....

باید یه نقاش بشم. به همین خاطر بود که در کارهای دیگه شکست خوردم، چون واسه اونها ساخته نشده بودم.

به دریانورد میدونه که خطرات زیادی خارج از محیط کشتی و توی دریا اونو تهدید میکنه با این وجود وقتی توی ساحل نشسته دلش واسه دریا تنگ میشه.

هیچ وقت در مورد هیچ چیز نمیتونی کاملاً مطمئن باشی. فقط باید شجاعتشو داشته باشی تا اون کاری رو که فکر میکنی درسته انجام بدی.

آه دیریست که من مانده ام از خواب به دور ، مانده در بستر و دل بسته به اندیشه خویش . مانده در بسترم و ، هر نفس از تیشه فکر می زنم بر سر خود تا بکنم ریشه خویش!

معمولاً آدم در مواجهه با غمی سنگین یا بعد از یک توفان شدید روحی مدام میخواهد بخوابد . میگویند محکومان به اعدام شب آخر زندگی شان به خواب سنگینی میروند. همین طور هم باید باشد قانون طبیعت است؛ و گرنه آدم توان تحمل سختی را نخواهد داشت...

آدم وقتی عاشق باشد شروع میکند به شخم زدن قلبش ،کلنگ میزند، نقب میکند، خودش را از دنیا وا می نهد، تنش را از پا می اندازد که وقتی به خانه رسید فقط بخوابد

درست به هنگام شرافت و فقر است که آدمها شبیه هم میشوند؛ هیچ چیزی دیگر دروغ و ریا نیست.

دلش را عشق آن بت میخراشید، چو بت بودش چرا بت می تراشید؟... هه اگر دوستم داری پس چرا دوستم نداری؟

اگر دوزخ را به من بخشند هرگز هیچ عاشق را نسوزم از بهر آن که ،عشق خود او را صد بار سوخته است...