بریده‌های کتاب Eunjin

پول چیز خوبی است جو، و من آرزو می‌کنم دخترهایم در زندگی نه آن‌‌قدر فقیر باشند که محتاج بشوند، و نه آن‌قدر پولدار که وسوسه‌اش نابودشان کند. زندگی باشکوه، کاری فوق‌العاده و یا نام و شهرت به نظر من ملاک‌های خوشبختی نیستند. اگر مقام و پول به همراه عشق و تقوا سراغ دخترهایم بیایند، با کمال میل از آن استقبال می‌کنم، ولی تجربه به من نشان داده که خوشبختی در خانه‌های ساده‌ای است که به اندازه‌ی نیاز در آن‌ها پول می‌آید و بعضی محرومیت ها طعم زندگی را شیرین‌تر می‌کنند.

فقط یادتان باشد که توی کار هم نباید زیاده‌روی کرد، کار و تفریح باید در کنار هم باشند، سعی کنید هر روزتان مفید و لذت‌بخش باشد و نشان بدهید که ارزش زمان را فهمیده‌اید. این‌طوری از جوانی‌تان لذت می‌برید و وقتی پیر شدید حسرت کم‌تری می‌خورید و بدانید که زندگی در فقر هم می‌تواند زیبا باشد.

غرور بهترین ویژگی‌های یک آدم را از بین می‌برد. استعدادها و خوبی‌های آدم، ممکن است دیده نشوند و کسی به آن‌ها پی نبرد، ولی انسان باید از داشتن صفت‌های خوب احساس رضایت بکند و فروتن و معتدل باشد.

هر کسی حق دارد تا هر برداشتی می‌خواهد از کتاب‌ها داشته‌باشد؛ ولی حق ندارد بگوید که فقط برداشت خودش درست است.

من عاشق کتاب بودم. نمی‌توانستم زندگی‌ام را بدون آن‌ها تصور کنم.

"وقتی با وجود ترس از چیزی، باز به طرفش می‌روی، یعنی شجاعت داری"

می‌گویند ارواح در محلی ظاهر می‌شوند که جسم‌هایشان بیش‌تر آن‌جا پلکیده باشد...

به خاطر داشته باشید که تنها یک زمان مهم وجود دارد و آن همین اکنون است. لحظه اکنون تنها زمانی است که ما بر آن تسلط داریم. مهم‌ترین فرد همیشه همان فردی است که با شماست، در کنار شماست، چون چه کسی می‌داند در آینده با که خواهید بود. و مهم‌ترین کار خوشحال کردن همان فردی است که در کنارتان است، چون این تنها پیشه عمرتان است.

می‌گویم:《چقدر شبیه هم بودیم!》 می‌گوید:《 شاید چون گِلِمان را از یک جا برداشته‌اند!》 گیج‌وویج نگاهش می‌کنم. ادامه می‌دهد:《 مگر در زیارت جامعه نیست که گِل همه شیعیان را از باقی مانده گِل اهل‌بیت برداشته‌اند؟!》

حتی یک سری حاج‌قاسم گفت:《 مصطفی مراقب خودت باش؛ تو رو برای جنگ با اسرائیل می‌خوام.》

می‌گفت:《 بچه‌ها سعی کنید با مرگ عادی نمیرید‌ برای بچه‌بسیجی حیفه عادی بمیره》

زندگی با مصطفی خیلی شیرین بود. مواقعی بود که به خاطر موقعیت کاری یا بچه‌داری نمی‌توانستم غذا آماده کنم یا خانه را مرتب کنم. از این بابت از مصطفی عذرخواهی می‌کردم. از ته قلبش ناراحت می‌شد و می‌گفت:《تو وظیفه نداری که برای من غذا درست کنی، وظیفه نداری خونه رو مرتب کنی. این وظیفه منه و من کم‌کاری کردم.》 با خنده به او می‌گفتم:《پس من چی‌کاره هستم؟》مصطفی هم می‌گفت:《وظیفه تو فقط تربیت بچه‌هاست. بقیه کارای خونه وظیفه منه. اگه خودم تونستم، کارهای خونه رو انجام می‌دم و اگه نتونستم کسی رو میارم که این کارا رو برات انجام بده.》

همیشه می‌گفت همسر نظامی جماعت خیلی مظلومه. می‌گفت قبل از ازدواج فقط دختر نازپرورده باباشونن، اما وقتی به ماها بله می‌گن، یعنی علاوه بر همسر، باید مادر باشن، پدر باشن، برای خونه مرد باشن و وقتی درب‌و‌داغون از جنگ بر‌می‌گردیم، تازه میشن پرستار زخم‌هامون...

همیشه می‌گفت زندگی فقط صدسال اولش سخته، البته اگر شانس بیاری و صد و یک سال زندگی نکنی!

اگر بتوانی با یک نفر نیمی از یک ساعت را ساکت بشینی و کاملا احساس راحتی کنی، می‌توانی با آن فرد دوست شوی، در غیر این صورت هرگز دوستان هم نخواهید شد و نیازی نیست برای این کار وقتت را تلف کنی

روی زمین چیزی به اسم آزادی وجود ندارد. فقط انواع مختلفی از زنجیر‌ها وجود دارد و آدم‌ها آنها را با هم مقایسه می‌کنند.

من باید همین‌طور به زندگی کردن ادامه دهم، چون نمی‌توانم آن را متوقف کنم.

دیگر ایمان داشتم، امنیت چیزی است که تا آن را از دست ندهی، قدرش را نمی‌دانی.

کاش جسدم را به دریا بیاندازند. من از چهاردیواری تنگ و تاریک می‌ترسیدم.

مسلمان‌ها همین یک سلام را دارند که توی هرنقطه‌ی دنیا و با هر زبانی می‌شود رویش حساب کرد. از بس که همیشه تنهاید وقتی همدیگر را می‌بینند، لااقل سلام‌شان را از هم دریغ نمی‌کنند.