بریده‌های کتاب 𝐤𝐚𝐭𝐫𝐢𝐧

شادی به گل های پرپر می ماند، همین که برمیداری فرو می ریزند.

سپری کردن زمان اسمش زندگی نیست.

مردم آنقدر که شما نگران افکار ایشان در مورد خودتان هستید به شما فکر نمی کنند.

آه از این حس گم کردگی ،این کمبود وحشتناکی که در سینه ی خود دارم اغلب می اندیشم ،اگر که می شد یک بار تنها یک بار او را بر قلب خود بفشارم، تمامی این کمبود از میان می رفت.

جز گور پایانی برای این رنج های نمی شناسم.

کاش هر آدمی روزانه با خود می گفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن شادی ان ها را داشته باشی

اما درد کهنه این است که این مردم به پیامبر تو ایمان دارند ولی به سخنانش گوش نمی دهندــ پس بچه هایشان را هم مثل خودشان بار می آورند.

حال آشفته ی کسی را دارم که بی تاب است و می خواهد خوابی را که دیشب دیده برای کسی تعریف کند ولی کسی را ندارد