بریده‌های کتاب نرگس عزیزی

شب ها ساعت ها نشستم و به آرامی مثل آنکه قلب گنجشکی را جراحی کنم، تمام‌آن چیز ها را از سرم بیرون کشیدم.

نمی‌دانم چرا افغانستان انقدر به خاطره‌ای دور می‌ماند، مثل خواهر یا برادری که در بچگی داشته‌ای و از دستش داده‌ای.

من برای پنج دقیقه‌ی زمینی، هیچ‌چیز نبودم. هویت، جنسیت، ملیت، زبان و حتی اسم نداشتم، ولی بودم.

مشکل اینجاست که ذهن آگاه ناشنواست. کنش آگاهانه یعنی کنش مبتنی بر عزم و اراده یا به عبارتی، کنش با گوش بسته. وقتی آگاهانه شعر می‌نویسی، گویی ناشنوا می‌نویسی، گوش سپردن به دیکته ما را از شنیدن حقیقی مصون می‌کند، و البته از شکست و ناکامی.

عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست انسان، قفس است و بال و پر ،کرببلاست می‌گردی اگر در پی خود، هرز مگرد آیینه ما هنوز در کرببلاست

فقط زنبور ها در برابر خشکسالی مقاوم بودند ،بعضی روز ها عفرا سامی کوچک را قنداق‌پیچ بغل میگرفت و می‌آمدند که سری به کندوخانه بزنند. می‌گفت : "این جنگجو های کوچولو رو ببین ؛ نگاهشون کن که وقتی همه چیز های دیگه می‌میرن ، هنوز سخت مشغول کارن!"

و این است رسم جهان : روز به شب می‌رسد و شب به روز. آه از سرخی شفقی که روز را به شب می‌رساند.

تختی با گذر از دروازه‌ی تاریخ به افسانه‌های می‌پیوندد.

روز های بعد زمزمه‌‌ی خودکشی هفت تن در شهر های متخلف ایران پخش خواهد شد. خواهند گفت یک قصاب در کرمانشاه خود را قناره انداخته و یادداشت بزرگی بر شیشه‌ی مغازه‌اش گذاشته که " جهان بی جهان پهلوان تختی ماندنی نیست "

دو واقعه‌ی تلخ تاریخ ورزش ایران دریک سال. باشگاه بزرگی نابود شده و ورزشکار بزرگی دل از دنیا کنده. یکی از دنیای فوتبال و دیگری از دنیای کشتی. دو ضربه‌ی عمیق . دو زخم ماندگار. از امروز به بعد خیلی ها در توفان مرگ تختی آدم دیگری میشوند...

آخرین دوست من! وقتی گلویم را فشار ‌می‌دادی ارادتم به لبخند‌هایت بیشتر می‌شد

از گنجشک های کوچه حلالیت می‌خواهم من واقعا درخت نیستم اما اگر حق ندارم بگویم افسوس دست کم می‌توانم از دست های کاغذی‌ام قایقی بسازم و آهسته به فرزندانم بگویم : کم کنید موسیقی را می‌خواهم برایتان صدای غرق شدن در‌بیاورم

صحنه های فوتبالی پس از سوت پایان هر بازی به گذشته تعلق پیدا می‌کنند.