بریده‌های کتاب فیطیم

مراقبت برای آدم مثل سوختی عمل می‌کند که امیدهایش را برمی‌انگیزد و حتی وجود و حضورش در این دنیا را معنا می‌بخشد.

علی میزان اعمال است؛ تو خودت را در رابطه با او می‌یابی که چه می‌توانستی بشوی و در کجا مانده‌ای و به چه‌ها روی آورده‌ای.

هرجای این عالم بروی، رنج است؛ پس رنجی را انتخاب کن که پشتوانه توحیدی داشته باشد.

وقتی به دیگران از جنبهٔ ربطشان با خدا بنگریم، آن وقت شأن و منزلت آن‌ها عوض می‌شود.

امام علمش فراگیر است و از هرجا او را صدا بزنی توجه می‌کند و با قلبش رو به سوی انسان می‌کند و حجاب و پرده‌ای میان او و دیگران نیست.

من با محبت و عشق به اهل‌بیت پیش از آنکه به خود آنها نزدیک شوم، به خدا نزدیک می‌شوم.

امام کعبه است و دیگران باید به دور او بگردند.

ضرب المثل است وقتی با دست راست خود می‌بخشید، دست چپ خبردار نشود. ائمه نیز اینگونه بودند.

مکارم و فضائل اخلاقی، همچون سخاوت و کرامت و شجاعت، افتخار می‌کنند که مصداقی همچون امیرالمؤمنین یافته‌اند.

عدالت در بینش قرآنی، به این معناست که از هرکس به اندازه‌ای که داده‌اند می‌خواهند.

از غیر او به او رسیدن شرک است. مگر غیر او از او آشکارترند تا آشکار کننده او باشند؟!

حرکت انسان از لحظه‌ای است که فاصله بین آنچه را که هست و آنچه را که باید باشد، احساس کند.

یهود در دوران قدرتش قساوت، و در دوران ضعفش، جاسوسی و فتنه‌انگیزی دارد.

توکل به این معنا نیست که وسیله‌ها را رها کنی. توکل یعنی اینکه تو با وسیله‌ها مغرور و بدون آنها هم مأیوس نباشی.

عبد نه اسیری در بند که آزاده‌ای است شکل گرفته.

ترس، نتیجهٔ ضعف است و ضعف هم، نتیجهٔ شرک و پراکندگی.

عزت، توانمندی و تسلط تو بر قدرت‌هاست.

ارزش در شغل نیست که در نقش آدمی است.

شناخت عظمت انسان، شناخت ارتباط انسان با جهان قانونمند و با جامعهٔ مرتبط را اسلام می‌گویند.

تویی که هستی خود را در رفتن دیده‌ای، اگر بمانی می‌گندی.