بریده‌های کتاب فاطره 🕊️✨

صبر همان لحظاتی بود که آهسته پاهای یخ زده ام را به پیش می کشیدم و شب هایی که در سکوت زخم هایم را برای مبارزه‌ی فردا می بستم و دل گرم می کردم به رویایی که جز من کسی قادر به دیدنش نبود.

ما کار، مسئولیت، تکلیف شرعی، چالش و خطراتی پیش رو داریم. هر آینده‌ای در انتظار ما باشد مسئولیت ما این است که به وظیفه شرعی‌مان عمل کنیم. این از مهم‌ترین درس‌های امام حسین (ع) در کربلاست.

اگر چیزی به اسم حقیقت راحت در دسترستان قرار گرفت، به آن شک کنید. آنچه خیلی زود به دست شما رسیده، چیزی است که دیگرانی خواسته‌اند شما آن را حقیقت بدانید.

عجیب بود که جنگ داشت بین ما می‌چرخید و مثل توپی دست به دست می‌شد و چقدر پاگیرتر از صلح به نظر می‌آمد!

گاهی موقعیت ها بیشتر از اتفاق ها آدم را وادار به تأمل و فکر می کنند.

- یک اموری هست که نیاز ظاهری زندگی است، یعنی نیاز حقیقی و درونی انسان نیست، و حیاتی نیست که اگر نباشد، از هم پاشیده شوی. خیلی فرق می‌کند تلاش برای رسیدن به این امور بیرونی با تلاش برای امر درونی! اگر به آن امر بیرونی نرسی جانت آسیب نمی‌بیند، اما اگر حواست به امر درونی نباشد روان و جانت ضربه می‌خورد. متوجهی؟

زندگی بازی هست و نیست. بستگی داره چه جوری بهش نگاه کنی! برای اهلش، فرصت بالا کشیدن از موقعیت فعلیه! اما برای بعضی هم سرگرمیه! اینه که زود از زندگی دل زده و خسته میشن و دنبال تغییر و تحولای جور واجورن!

میدونی! راستش رو بخوای اگه از کسی خاطره نداشته باشی کمتر دلتنگش میشی... آدم برعکس بیشتر دلتنگ کسی میشه که اون رو دیده و خاطره ازش داره. دلیل دلتنگی خاطره داشتنه.

تو از جون ماجرایی که مدت هاست تموم شده چی میخوای پسر..

خیر و شر هر عمل کَز آدمی سر می‌زند آن عمل مزدش به زودی پشت در، در می‌زند

کسی که خواب باشه رو میشه بیدار کرد ولی کسی که خودش رو زده به خواب نه..

برخلاف تصور خیلی‌ها عاشق شدن ساده نیست و آداب دارد. و اگر درست آداب به جای آوری حتماً عاشق می‌شوی و وقتی حقیقت عاشقی را درک کردی محبوب تو را می‌پذیرد بلکه برایت آغوش می‌گشاید.

« شهیدان را شهیدان می‌شناسندن و بس... »

ما جز ادامه دادن انتخاب دیگه ای نداریم. شکست هیچ وقت جزء گزینه های ما نیست.

هر چهل روز، یک گره باید بیفتد توی زندگی ما. که اگر نیفتد شک می‌کنم به ایمانم و می‌ترسم از اینکه نکند به حال خودمان رهایمان کرده باشد. منتظرم که همین روزها یک بلای کوچک در حد و اندازه من گیس سپید، سرم بیاید تا یک بار دیگر دست به زانویم بزنم و عبا سرم بگیرم و یک یا علی بگویم و یک پله بالاتر بروم...

... الحب عذاب!

نمی‌دانستم کجا می‌روم. اما می‌دانستم که باید بروم. ... فوقش اگر خلاف جهت رفته باشم، دست آخر از آن سر دنیا می‌رسم در پشتی اش.

- دیگر بهانه ای برای رفتن نداشتم. بهانه‌ای برای ماندن داشتم. اصلاً چرا بروم؟ زندگی جایی است که در آن آرامش داشته باشی.

«اما بین شمعی در تاریکی، و طلوع خورشید، تفاوت زیادی وجود دارد.»

«من سال‌هاست که می‌دانم فردا چه خواهد شد... خوب می‌دانم.» و به آسمان پرستاره خیره شد و زیر لب زمزمه کرد: «جایی که بار می‌اندازند، جایی که نظاره می‌کنند و جایی که خونشان ریخته می‌شود.»