بریده‌های کتاب فاطمه صاد

نوشتن، به مرتب شدن فکرهایم کمک می‌کند یا احساساتم درباره چیزی را برملا می‌کند، علتش این است که نوشتن، واقعاً فکر می‌آفریند یا حداقل ظرفی برای پیدایش آن فراهم می‌آورد.

نصف لذت چیزها در چشم انتظاری است. شاید خودشان گیرت نیاید، اما هیچ چیز نمی‌تواند جلوی این را بگیرد که چشم انتظارشان نباشی و با این چشم انتظاری خوش نگذرانی.

عشق، پرواز شاهین بر فراز شن‌های توست، چون برای او تو دشتی سبز هستی و هرگز بی‌شکار از نزد تو باز نمی‌گردد، او صخره‌های تو تپه‌های تو و کوه‌های تو را می‌شناسد و تو نسبت به او سخاوتمندی.

امروزه دیگر لازم نیست دروغ بگویی «تا از وطن خونین دفاع کنی» این روزها از چیزی دفاع می‌شود که طی ۲۰ سال گذشته به دست آمده: املاک، شغل، بازنشستگی امن، یا خیلی ساده: شرح حالی آبرومند.

همه ما هر کسی که هستیم خودمان را در زمانه ای نو می‌یابیم که در آن شنیده شدن از گوش سپردن، دیده شدن از تماشا کردن و خوانده شدن از خواندن مهمتر است.

رویا پابرجا است حتی وقتی واقعیت، خودش را با سماجت به رخ می‌کشد.

حتی وقتی در جایگاه متهم هستی باز برایت جالب است دیگران راجع به تو حرف بزنند.

ادم همانی است که هم گریه میکند، هم داد میزند، هم خشمگین میشود، و هم تا اخر عمرش مدیون خودش است، اگر همانجا همان وقت، به همان کس، همان حرفی را که باید بزند، نزند.

اری ناستنکا ادم خود را فریب میدهد و ناخواسته از بیرون یقین میابد عشقی راستین و اصیل روح را میانگیزد و دل را میافروزد، ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است.

ای دور، چونان فانوس دریایی، ای نزدیک چونان خالی بر سینه‌ام، ای دور چونان خاطره کودکی، ای نزدیک چونان نفس‌ها و اندیشه‌هایم، دوستت دارم.

خداحافظی ممکن‌ترین غیر ممکن است چون هیچ وقت دلت نمی‌خواهد به زبان بیاوری اش اما احمقانه است که وقتی فرصتش را داری از آن استفاده نکنی.

دیگر به سرسری انجام دادن کارها اعتقادی ندارم، ساده‌ترین راه حوصله سربر است و جای زخم‌ها جالب‌اند، راوی داستانی صادقانه‌اند و مدرکی دال بر جنگ‌هایی که در آن شرکت کرده‌ایم و من به سختی در این جنگ پیروز شدم. حالا بدنم پر از جای زخم است.

کتاب‌ها مرا با خود به جایی می‌بردند که هرگز نمی‌توانستم بروم، اعترافات افرادی را با من به اشتراک می‌گذاشتند که من هرگز آنها را ندیده بودم و شاهد زندگی آنها نبودم، احساساتی را که هرگز حس نکرده و حوادثی را که هرگز تجربه نکرده بودم، همه و همه در صفحه کتاب‌ها پیدا می‌شد آنها کاملاً با ماهیت آنچه تلویزیون و سینما نشان می‌دادند متفاوت بودند.

اگرچه خاطرات نمی‌تواند غم را از بین ببرد، یا کسی را که از دست رفته بازگرداند، اما به یاد آوردن تضمین می‌کند که همیشه گذشته را همراه خود داریم.

کسی که می‌خواند از واقعیت دست می‌کشد و غرق نوشته می‌شود او با رخنه در دنیای بسته و محصور روی کاغذ چشم بر جهان بیرونی می‌بندد. شب بر جان خواننده سایه می‌اندازد و او هم از همان موجوداتی می‌شود که نمی‌توانند چیزی را ناتمام رها کنند.

تنهایی مادر روح است، وقتی آدم تنهاست بلافاصله مشغول حرف زدن با خودش می‌شود، شخصیتی را تصور می‌کند که همیشه حرفش را می‌شنود احتمالاً این شخصیت همان چیزی است که به آن روح می‌گویند.

کلمه‌ها نام‌هایی اند که ما بر چیزهایی میگذاریم که بفهمیم‌شان که به جهانی دیگر پل بزنیم و جهانی دیگر را بفهمیم که بتوانیم جهان درونی خودمان را درک کنیم، کلمه که به میان می‌آید زیستن در جهان واقعی و وحشتناک و آشفته ممکن می‌شود.