بریده‌های کتاب فاطمه صاد

اگر قرار باشد یک خصوصیت را در آدمیزاد نام ببریم که واقعاً شگفت‌انگیزتر از هر خصوصیت دیگری باشد، به نظر من همان حافظه و خاطره است. قدرت‌ها، ضعف‌ها و نابرابری‌های حافظه از هر چیز دیگری در ما غیر قابل درک‌تر است. حافظه گاهی خیلی قدرتمند است، فوری به سراغ آدم می‌آید، گوش به فرمان است... گاهی گیج و سرگشته، و خیلی ضعیف... در مواقعی هم خودسر و غیر قابل مهار!.. ما آدم‌ها از هر لحاظ معجزه خلقتیم... اما قوه یادآوری و فراموشی، دیگر واقعاً غیر قابل درک است.

نصیحت می‌کنم که هیچ وقت سربازها را به نمایش‌های مربوط به جنگ نبرید، دریانوردها را به نمایش‌های مربوط به دریا نبرید، اسکاتلندی‌ها را به نمایش‌های مربوط به اسکاتلند نبرید، کارآگاه‌ها را به نمایش‌هایی مربوط به ماجراهای جنایی نبرید، هنرپیشه‌ها را اصلاً به هیچ نمایشی نبرید. که پدر آدم را در می‌آورند.

ولی "فردا" بعضی وقت ها دیر است، آقای پوآرو.

مسئله بدبینی نیست. مسئله این است که ازدواج... یعنی ازدواج های معمولی... به عقیده من بزرگترین ریسک زندگی بشر است.

هیچ نژاد و قوم و ملت و فردی را نمیتوان ازاد تلقی کرد؛ هرچند که بندگی مراتب متفاوتی دارد؛ بعضی ها کمتر در اسارت‌اند.

ما گاهی برای کسانی دلسوزی میکنیم که نه به خودشان رحم میکنند و نه به دیگران.

فکر را نمی‌شود قدغن کرد چون مطبوع‌ترین راه سپری کردن زمان همین فکر کردن است.

اما مرگ همین است[...] دود سیاهی که از دودکش به هوا بلند می‌شود.

زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است.

می‌فهمید چیزی که قبلاً بی‌صبرانه منتظرش بوده اگر اتفاق بیفتد آن رضایتی را به ارمغان نخواهد آورد که به خود وعده داده بود.

هیچ کسی در دنیا نیست که شما ذره ذره‌ی خود واقعی‌اش را دوست داشته باشید. همین است که دنیای دوست داشتن نهایتاً دروغی بیش نیست. ولی ممکن است کسی باشد که شما به ذره ذره‌ی خود واقعی‌اش عشق بورزید. و همین است که عشق تهدیدی برای هستی نظام مصرفگرایی فناوری محور است.

پیوند خاطره با تخیلی که اطرافش ساخته می‌شود. تا وقتی هنوز فکرشان را می‌کنیم و درونشان تخیل می‌کنیم، تا وقتی به یادشان داریم و خودمان را آنجا به یاد داریم، مهمتر از همه تا وقتی تخیلاتمان در آنجا را به یاد داریم، فضاها وجود خواهند داشت.

به هر حال، تفاوتی هست میان درد به منزله یک اتفاق صرفاً عصبی، و رنج واقعی که به نظر می‌رسد با یک عنصر حسی سر و کار دارد، یعنی آگاهی از درد به مثابه یک چیز ناخوشایند، چیزی که ازش می‌ترسید، خوشتان نمی‌آید یا می‌خواهید اجتناب کنید.

نوشتن، به مرتب شدن فکرهایم کمک می‌کند یا احساساتم درباره چیزی را برملا می‌کند، علتش این است که نوشتن، واقعاً فکر می‌آفریند یا حداقل ظرفی برای پیدایش آن فراهم می‌آورد.

نصف لذت چیزها در چشم انتظاری است. شاید خودشان گیرت نیاید، اما هیچ چیز نمی‌تواند جلوی این را بگیرد که چشم انتظارشان نباشی و با این چشم انتظاری خوش نگذرانی.

عشق، پرواز شاهین بر فراز شن‌های توست، چون برای او تو دشتی سبز هستی و هرگز بی‌شکار از نزد تو باز نمی‌گردد، او صخره‌های تو تپه‌های تو و کوه‌های تو را می‌شناسد و تو نسبت به او سخاوتمندی.

امروزه دیگر لازم نیست دروغ بگویی «تا از وطن خونین دفاع کنی» این روزها از چیزی دفاع می‌شود که طی ۲۰ سال گذشته به دست آمده: املاک، شغل، بازنشستگی امن، یا خیلی ساده: شرح حالی آبرومند.

همه ما هر کسی که هستیم خودمان را در زمانه ای نو می‌یابیم که در آن شنیده شدن از گوش سپردن، دیده شدن از تماشا کردن و خوانده شدن از خواندن مهمتر است.

رویا پابرجا است حتی وقتی واقعیت، خودش را با سماجت به رخ می‌کشد.

حتی وقتی در جایگاه متهم هستی باز برایت جالب است دیگران راجع به تو حرف بزنند.