بریده‌ کتاب‌های فاطمه استقامت

اما هادی مصداق واقعی همان حدیثی بود که می فرماید: مؤمن شادی هایش در چهره اش و حزن و اندوهش در درونش می باشد‌.

آن شب، بعد از ماجرای آتش زدن الاغ زبان بسته، در هوای گرم و شرجیِ طویله، کنار هم کِز کرده بودند که گت آقا با صورتی نحیف و لاغر با چشمانی محزون، با تاثّر خواند: _ بس می چکد از جام زمان رنگ دورویی، از مستی ما مانده همین کهنه سبویی.

از بعد از این اتّفاق بود که هر گاه طاقت کارگری از بی رحمی صاحب کوره که ارباب می خواندنش طاق می شد، به نجوا می گفت : _اللّهمَّ اشغل الظّالمینَ بالظّالمین

نگاه ها به زندگیِ طلبگی همیشه افراطی و تفریطی است. توی همان روستا که ساکن بودیم، بعضی ها حتی سلام مان را جواب نمی دادند‌. با نگاهشان گلایه هایشان از دولت و وضع موجود را در کسری از ثانیه بهمان منتقل می کردند‌. کسانی هم بودند که گاهی پا از گلیمِ لطف بیرون می گذاشتند و با محبت های مکررشان آدم را کلافه می کردند‌. ازمان تقاضای غذا و نمک تبرکی می کردند و کم مانده بود به عنوان امامزاده درِ خانه مان دخیل ببندند.

_پس این پولایی که از حوزه می گیری چی کار می کنی؟ سید خندید و گفت: 《می کنیم توی بالشت، می ذاریم زیر سرمون تا قوت قلبمون باشه!》

نه حاج طاهر و مناجات خوانی اش، نه پیرزن هایی که نمازشب می خواندند، نه ننه سهراب که حیاط را برای دیدن حضرت خضر جارو می زد، هیچ کدام نبودند.

نخل واقعا مثل آدم می مونه. نفس می کشه. اگر آب از سرش بگذره خفه میشه‌. نخل رو خدا برای امید مردم این منطقه آفرید. همیشه به واسطه دعا کردنش، دامنش پر از محصوله‌. از تک تک اعضاش میشه استفاده کرد و نمی میره، مگر اینکه بکشیش.

آن اطفال صغیر، جوشن کبیر می خواندند‌.

خدا را بعد از قسم به چهارده جگر گوشه اش، به آن ها قسم دادم: _الهی، به آینه هایی که در کنارم نشسته اند، العفو!