بریده‌های کتاب عرفان صادقی

دریغا! مرد بیچاره تصویر ویرانی‌های جوانی‌اش نبود، بلکه تصویری بود ویران‌تر از همه‌ی تباهی‌هایش.

هیچ ایرادی بر عشق به زیبایی وجود ندارد، اما زیبایی همیشه سطحی و بی‌مایه است، مگر اینکه با چیزی پرمعناتر و هدفمندتر همراه باشد.

کمی زیادی خوب است و همین مسئله شک ایجاد می‌کند

زهرا خانوم پوزخندی زد. _ شما چطور روان‌شناسی هستید؟ این اطراف با تفنگ زن‌ها را نمی‌کشند. اگر هم بکشند، تفنگش را پنهان نمی‌کنند!

می‌شود خیلی چیزها را انداخت گردن آدم‌هایی که حرف می‌زنند.

زهرا خانوم گفت: "مردها وقتی می‌خواهند مردانگی‌شان را ثابت کنند، کارهای احمقانه می‌کنند." ... ربانی گفت: "باور کنید بچه‌ها برای اثبات مردانگی‌شان، کارهای احمقانه‌تری می‌کنند."

هرکس می‌خواهد هر نظری درمورد گناه داشته باشد، اما بی‌شک گناه به آدم قدرت شیطانی دروغ‌بافی را می‌دهد.

حقیقت برای آدم‌های تحقیر شده شبیه یک الهه‌ی احمق دست‌وپاچلفتی است که زمانی پرستشش می‌کردن و الهه در خطرناک‌ترین لحظه‌ی ممکن، دعاهایشان را بی‌جواب گذاشته. حالا این آدم‌ها هرکاری می‌کردند تا حماقت او را پنهان کنند.

مردم برای مرگش سینه چاک دادند و نمایش اجرا کردند.

دنیا به نظر ناچیز و تهی می‌رسید و تقریبا خطرناک.

نکته‌ی جالب در مغز این است که فقط کافیست به خطر فکر کنید تا بدن شما برای واکنش آماده شود؛ یا فرار کند یا بجنگد.

چه وحشتناک که آدم به بچه‌هایش بگوید پول مهم‌ترین چیز در دنیاست، ولی نباید برای به دست آوردنش کار کرد. بعد آن ها را آس‌و‌پاس بیندازد بیرون.

آدم‌هایی که همه‌ی عمرشان دستورالعمل‌های حفاظت اطلاعات را به گوششان خوانده‌اند، حقیقت را برای خودشان هم آشکار نمی‌کنند؛ چه برسد به کس دیگری.

بعضی چیزها هولناک‌تر از آن‌اند که بلافاصله دریافت شوند، گاهی آنقدر هولناک‌اند که هرگز درک نمی‌شوند و بعدها، در خلوت، در خاطره، است که واقعیت به تدریج خود را آشکار می‌کند.

واقعیت عجیب‌تر از افسانه است.

آدم دوست دارد خیال کند در سخن کلیشه‌ایِ قدیمیِ "عشق بر همه چیز غلبه می‌کند" حقیقتی نهفته است، اما اگر در عمر کوتاه و تاسف‌برانگیزم فقط یک چیز یاد گرفته باشم این است که این سخن حقیقت ندارد.

هرگز قادر نیستم تمام‌و‌کمال همرنگ جماعت شوم

هر آیین مذهبی بیهوده است، مگر اینکه فرد بتواند در آن به معنی عمیق‌تری برسد.

هر نشانه‌ی بیماری، تب و هر دردی در هیاهوی رنج و عذاب زیاد گم می‌شد.

به عقیده‌ی من در زندگی هرکسی، وقتی شخصیت آدم نزدیک است که ثباتی همیشگی پیدا کند، وقفه‌ای حیاتی و سرنوشت‌ساز به وجود می‌آید؛