بریده‌های کتاب فاطمه؛

کتاب‌ها راهی برای بزرگ کردن روح آدم‌هان.

وای ناستنکا، تنها‌ماندن سخت محزون خواهد بود،محزون است که حتی کاری نکرده باشی‌ که افسوسش را بخوری، هیچ،هیچ،هیچ، زیرا آنچه بر باد رفته چیزی نبوده است. هیچ، یک "هیچ" احمقانه و بی‌معنی، همه خواب بوده است.

آسمان به قدری پر‌ستاره و روشن بود ‌که وقتی به آن نگاه می‌کردی بی‌اختیار می‌پرسیدی آیا ممکن است چنین آسمانی این همه آدم بدخلق و بوالهوس زیر چادر خود داشته باشد؟

«یعنی با هیچ‌کس حرف نمی‌زنید؟» «به معنای دقیق کلمه، با هیچ‌کس»

و آدم حیران است که پس این رویا‌ها کجا رفتند؟ و آدم از روی بهت سر می‌جنباند و در دل می‌گوید که عصر چه زود می‌گذرد! آدم از خود می‌پرسد که تو با این سال‌ها که گذشت چه کردی؟ بهترین سال‌های عمرت را کجا در خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟ با خود می‌گویی نگاه کن، ببین این دنیا چه سرد می‌شود.

«تک‌و تنها! مطلقاً تنها! شما میفهمید "تنها" یعنی چه؟» «یعنی چه؟ یعنی هیچ‌وقت هیچ‌کس را نمی‌دیدید؟» «نه،دیدن که چرا!همه را میبینم ولی با این‌همه تنهایم!»

کتاب‌ها به هر‌کسی که آنها را باز می‌کردند، عشق می‌ورزیدند ،آنها با آدم دوست می‌شدند و احساس امنیت می‌بخشیدند و در عوض چیزی نمی‌خواستند. کتاب‌ها هیچ‌وقت از پیش آدم نمی‌رفتند؛ حتی زمانی که با آنها بد تا می‌کردی.