بریده‌ کتاب‌های بهارفلاح

«ما عادت داریم ببینیم که انسان آنچه را نمی‌فهمد به باد استهزا بگیرد»کلام گوته همیشه پرمغز است.

زندگی همین است...به یک گل می ماند که شادوخندان توی چمن شکفته می شود،یک بز سر می رسد،می بلعدش وهمه چیز تمام می شود.

یک میلیون پول از کفِت بپره,راحت تر برمیگرده تا یه حرف که ازدهنت پریده.

همه جا پراز درد است،وما فقط چشم هایمان را به رویشان می بندیم.

خوشا،زیستن فارغ از نیاز خوشا،زیستن برکنار از اندوه، و برخوردای از خرد.

مهربانی هماره مایهٔ تباهی من بوده است.

فکر تاریکی واین ویرانی بی خبر آمد تا با دل من قصه ها ساز کند پنهانی نیست رنگی که بگوید بامن اندکی صبر,سحر نزدیک است هردم این بانگ برآرم از دل: وای این شب چقدر تاریک است!

وقتی قرار است باچیز وحشتناکی روبه رو شویی بهتر است هرچه زودتر اتفاق بیفتد هرچقدر هم که وحشتناک باشد بالاخره باید پیش بیاید وزودتر مواجه شدن باآن این حسن را دارد که مدام در ذهنت تصورش نمی کنی

در ناامیدانه ترین زندگی ها دست کم امیدی باز می ماند.

وحشتناک تر از این چیزی نیست که آدم بخواهد اعتقاد راسخی که در مغزش رسوخ کرده است از سر به در کند.به خصوص وقتی که عمری رابا یک ایمان راسخ وعمیق درراه پیدا کردن آن اعتقاد فدا کرده باشد.