بریده‌های کتاب بهارفلاح🌺⭐

در دوران کنونی، اندک تفاوتی در رنگ پوست یا گویش یا دین کافی است تا یک گروه از انسان‌های خردمند دست به نابودی گروهی دیگر بزنند.

نمی‌دانم این چه قدرت ناحقی است که جنایت‌کاران را آسوده رها می‌کند و در پی عذابِ بی‌گناهان می‌آید.

این شیوه‌ی زن است که پیوسته از تیره‌بختی‌اش سخن بگوید،بدان امید که این کار از دردش بکاهد.

زندگانی آدمی،از گاه تولد تا به هنگام مرگ،سراسر رنج است واندوه وانسان به قدر یک لحظه هم دراین جهان آسوده وبی‌غم نمی‌تواند زیست.

هیچ انسانی را تا پایان کارش نمی‌توان خوشبخت دانست.هیچ‌کس.همه‌ی ما در رنج زاده شده‌ایم.

بر اثر تجارب دیرین و حوادث بسیار، دریافته‌ام که زبان در این جهان بیشتر به کار مردان می‌آید تا زور بازو.

حتی در دردناک‌ترین تراژدی‌ها وقتی به پایان می‌رسند،اجساد دوباره جان می‌گیرند وبرای ادای احترام پیش می‌آیند.

آنگاه که همه چیز نازیباست،دیدگان را چه حاصل؟!

«خوش‌باوری چیست؟» کاندید گفت: «دریغا! خوش‌باوری یعنی جنون اصرار بر اینکه همه چیز خوب است، آن هم وقتی که اوضاع خراب است.»

ایمن نشستگان را خبر از کشتی شکستگان نیست.

زر اگر زد زنگ، از آهن چه داریم انتظار؟! بد کند گر یک نفر در کسوت روحانیون پس چه باید داشت دیگر انتظار از عامیان؟!

اینشتین: ماجراهای عاشقانه خطرناک‌تر از جنگن! در جنگ یک بار کشته می‌شین در عشق چندین بار....

اُسوالد گفت:گناهِ پدرا دامن فرزندانشون رو می‌گیره!

وقتی واقعیتی وجود ندارد،انسان ‌مجبور است با تصورات زندگی کند.

مرا شربتی از پسِ بد سگال بود خوشتر از عمرِ هفتاد سال

سکوت در مقابل مسائل فقط آنها را بزرگتر و سرکش‌تر می‌کند...

توی این دوره و زمونه مرد باید فیل‌افکن باشه تا بتونه دووم بیاره.

میگن در هر شری، خیری نهفته است!!!

آیا دشنام وناسزا هم سرمایه بزرگان است که هرگاه بخواهند خرج می کنند؟! نه این سنگ وکلوخی است بر زمین ریخته که من نیز می‌توانم چندتایی از آن را به سوی شما پرتاب کنم.

خون می چکد از دیده در ین کنج صبوری این صبر که من می‌کنم افشردن جان است