بریده‌های کتاب |امیــن|

دین درمورد همین ماشین هم حرف‌هایی برای گفتن دارد، اما حرف‌های اصلی‌اش زمانی به‌درد می‌خورد و به کار می‌آید که ما چشم از این مسابقه‌ی بی‌اساس برداریم، سر از لاک جسم درآوریم و روح و جان یعنی بخش اصلی وجود انسان هم ارزش و اعتباری قائل شویم.

پدر نه، امام زمان دل به کسی بسته باشد و او بتواند از حیطه‌ی زمین بگریزد؟ قلب کسی در دست امام زمانش باشد و قابض ارواح بتواند جان او را بستاند؟

در صفحات قانون و کنستی‌توسیون شیوه‌ی به راه انداختن جامعه‌ی مترقی مذکور است نه طریقه‌ی برانداختن استبداد.

تناقض سکون و حرکت تنها در در عکس حل می‌شه

«به من نگو قانونی یعنی انسانی جناب سروان. کی گفته قانونی بودن همون انسانی بودنه؟ آیا اگه تو توی عراق صدام بودی یا توی افغانستان طالبان، باز می‌تونستی همین رو بگی؟ باز می‌تونستی بگی قانون اونجا انسانیه؟»

بدن‌های تکه‌پاره و خانه‌های ویران و شهرهای سوخته‌ی ما حاشیه‌نشین‌های نظام جهانی فقط در مقام پیشگویی آسیب‌پذیری بالقوه‌ی غرب شایسته‌ی دیدن شدن هستند.

بعدها که بزرگتر شدم دیدم که می‌شود از حسین(ع) همه‌چیز خواست.

ما با نگاه کردن به بقیه می‌خواهیم از خودمان وضعیتی که درش هستیم سر در بیاوریم.

اگر هیچ‌گاه گم نشده‌ای، هیچ‌گاه زندگی نکردی.

زمان هیچ زخم را مرهم نیست.

غریب آن نیست که تنش در این جهان غریب است، غریب دلی است که در تن غریب است.

ما را پرسش راه زیستن بود و آنان را پاسخ راه مرگ.

کاش ما نیز گریخته بودیم برای هم.

دلدادگان را نخستین قدم انکار است.

سگ تو روح آنکه کلمات را روسپی کرد.