بریده‌های کتاب -اخگر

انسان بودن سخت است و از همه‌چیز بریدن هم. فردا هم باید زندگی کرد.

زندگی همینه که هست. هرجوری باهاش تا کنی، باهات تا می‌کنه! با تمام بدقوارگی‌اش، هر کاری بتونه می‌کنه. نباید بهش نه بگیم و بخوایم کلکش رو بکنیم. بهتره جنبه‌های مثبتش رو ببینیم.

شاید هنوز خیلی‌ها نمی‌دانند که دل سرزمین حاصل‌خیزی است که وقتی می‌آیند و بذر مهر و علاقه را در آن می‌کارند، آن مهر به سرعت جان می‌گیرد، بزرگ می‌شود، چنان باغی سرسبز که به آن عشق می‌گویند. اما در رفتن‌های نابهنگام گویی آتشی در آن باغ رها می‌کنند. باغ شعله می‌کشد، دل می‌سوزد و دیکر هیچ‌گاه مثل آن روزها حاصل‌خیز و بارور نمی‌شود.

گاهی آهنگ‌ها لبریز از خاطره می‌شن و حرمت پیدا می‌کنن. مثل بعضی از آدم‌ها، درسته شاید دیگه نتونی اون‌ها رو ببینی و باهاشون حرف بزنی، اما از زندگیت پاک نمی‌شن، چون فراموش‌شدنی نیستن. اون‌ها همیشه یه جای امن گوشه‌ی دلت دارن.

گاهی هم فکر می‌کنی خیلی بیشتر از بیست سالگی زندگی کردی و تجربه داری، و آخر سر یه روز صبح از خواب بلند می‌شی و متوجه می‌شی هیچ حسی به گذشته و آدم‌های گذشته نداری. دیگه می‌تونی واسه همه‌شون آرزوی خوشبختی کنی؛ یه جور رهایی و بی‌احساسی کامل. از اون به بعد با کسی جروبحث نمی‌کنی، به همه لبخند می‌زنی و از همه‌چیز ساده می‌گذری. مردم بهش می‌گن قوی شدن، اما من می‌گم سِرشدگی!

-نمی‌تونم کاری رو که باهام کردن فراموش کنم. +پس حداقل سعی کن باهاش کنار بیای و صبور باشی. این‌جوری کمتر آسیب می‌بینی.

از دو دسته از آدم‌ها خیلی باید ترسید، دسته‌ای که چیزی واسه از دست دادن ندارن و دسته‌ای که عقل سالمی ندارن، این دو دسته هر کاری ازشون بر می‌آد.

بذار هر چقدر که می‌خوان ضربه‌هاشون رو بزنن، اما بخند، نذار فکر کنن که برنده می‌شن. نذار فکر کنن که برنده می‌شن.

به نظر من اون سال‌ها قبل از مرگش واسه خودش مرده بود. وجود داشتن تفاوت زیادی داره با زنده بودن.

از دست دادن چیزی که قبلا داشتی، سخنتتر از نبود چیزیه که هیچ‌وقت نداشتی.

وقتی آدم‌ها بفهمن که چی توی سرت و قلبت می‌گذره دیگه دلیلی واسه بازی کردن و موندن نمی‌بینن. تنها کسانی که می‌مونن وفادارها هستن.

من بعد از سال‌ها زندگی کردن با این مردم فهمیدم که خطرناک‌تر از آدم‌هایی که هیچ کتابی نخوندن، آدم‌هایی هستن که فقط چندتا کتاب خوندن. اون‌ها دیگه خودشون رو از روشنفکر‌ها می‌دونن و می‌خوان در مورد هر چیز اظهار نظر تخصصی کنن. هر اتفاق و داستانی رو به اون کتاب‌ها ربط میدن و از سطر به سرش نقل قول می‌کنن. مطمئن باش اگه اون‌ها روشنفکر واقعی باشن در مورد مسائلی که تخصص ندارن حرف نمی‌زنن و به چندتا کتاب بسنده نمی‌کنن.

فراموش نکن عشق زنجیره‌ی جدانشده‌ی همه‌ی داستان‌هاست، آدم‌ها با عشق همذات‌پنداری و همزادپنداری می‌کنن.

به نظر من عشق بزرگ‌ترین اثر هنریه که یه هنرمند می‌تونه خلق کنه.

بی‌کسی خیلی صادقانه‌تره، اما تنهایی نه، تنهایی مدام فکرش میوفته به جونت که شاید کسی از راه برسه.

ما گاهی به سادگی آدم‌های ارزشمند زندگیمون رو از دست می‌دیم. شاید مشکل اینجاست که چون راحت به دست می‌آریم یا به دست آورده می‌شیم، خیلی راحت هم از دست می‌دیم یا از دست‌رفته می‌شیم.

عموم همیشه می‌گفت هیچ‌وقت درمورد چیزی که دوست داری با آدم‌ها حرف نزن، چون بدون شک اون رو ازت می‌گیرن. اما من فهمیدم که با خدا هم نمیشه در مورد چیزی که دوست داری حرف بزنی. اصلا به دنیا اومدیم تا چیزهایی که دوست داریم رو از دست بدیم.

عاشق شدن مثل گوش دادن به صدای پیانو توی یه کافه‌ی شلوغ می‌مونه. اگه بخوای به اون صدای قشنگ گوش کنی باید چشم‌هات رو ببندی و از بقیه‌ی صداها بگذری و اون‌ها رو نشنوی.

به این اعتقاد دارم که کسانی که زیاد کتاب می‌خونن، می‌تونن آدم‌های بزرگی بشن. چون اون‌ها تنها می‌مونن و فکر می‌کنن، با داستان‌ها به سفر میرن، از شخصیت‌های داستان‌ها و اتفاقاتی که واسشون افتاده درس‌های مختلف یاد می‌گیرن و پس از اون سعی می‌کنن بقیه رو بهتر درک کنن. به نظر من زن‌ها و مردهایی که کتاب می‌خونن، روح بزرگی دارن و دوست داشتن و دل بستن واسشون ارزشمنده.

این فهمیدنه که آدم‌ها رو بزرگ می‌کنه. کسی که تنها می‌مونه و فکر می‌کنه بزرگ میشه. کسی که سفر می‌کنه و از هرجایی چیزی یاد می‌گیره بزرگ میشه. کسی که با آدم‌های مختلف حرف می‌زنه و سعی می‌کنه اون ها رو درک کنه بزرگ میشه.