بریده‌های کتاب بردیا طهماسبی

همه چیز تکرار می‌شود، همیشه تکرار می‌شود، نه آغازی دارد و نه پایانی، و نه خستگی سرش می‌شود. من و تو خسته می‌شویم.

ولی همون جور که ارنست همینگوی خیلی خوب پی برده، ارزش نهایی زندگی های مارو نه چطور بردن‌هامون که چطور باختن هامون مشخص می‌کنه.

از بچگی باید یاد گرفت هیچ چیز ماندنی نیست، هیچ چیز. آدم باید یاد بگیر چطور در مقابل از دست دادن چیزها مقاومت کند، تاب بیاورد، وگرنه زندگی را می‌بازد.

جنگ و عاشقی مثل هم می‌مونن، قانون ندارن.

اگر تنها راه فراهم کردن روزی سه وعده غذا، زدن جیب دیگران بود، شک داشتم که این زندگی ارزش ادامه‌اش را داشته باشد.

«ببین، یه زن‌هایی هستند که راحت می‌تونی بکِشی‌‌شون تو تخت‌خواب و تموم.فردا صبحش هم از یادت می‌رن. من به این زن‌ها میگم زن‌های فقط بدن. از اون طرف، زن‌هایی هستند که میتونی یه عمر کنارشون بخوابی و هیچوقت هم از عشق‌شون سیر نشی. این‌ها هر لحظه‌ی عمر کلی شگفتی برات دارند. به این یکی ها میگم آدم.

در انعکاس شیشه به همدیگر نگاه می‌کنیم و من کشش او را احساس می‌کنم که مرا در این فضای باز بین‌مان به سمت خود می‌کشد. به بند‌بند وجود من چنگ می‌زند..

اشک پیوسته از گونه‌های سرخش جاری بود. صورتش یک ماسک پُر تنش از درد بود.

بر مردمان همان‌گونه حکومت کن که خود در مقام رعیت از حکمرانت انتظار داشتی