بریده‌های کتاب Silver

بعضی چیزها را نمی شود گفت. بعضی چیز هارا احساس می‌کنید . رگ و پی شمارا میتراشد، دل شما را آب میکند، اما وقتی میخواهید بیان کنید میبینید که بی رنگ و جلاست. مانند تابلوئیست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد. عینا همان تابلوست اما آن روح، آن چیزی که دل شمارا می‌فشارد، در آن نیست.

به من می گفت :چشم های تو مرا به این روز انداخت. این نگاه تو کار مرا به اینجا کشانده. تاب و تحمل نگاه های تورا نداشتم. نمی دیدی که چشم به زمین میدوختم؟ به او گفتم:در چشم های من دقیق تر نگاه کن! جز تو هیچ چیزی در آن نیست.

من در منتهای لذت، حتی هنگامی که در کوره ی سعادت گداخته می‌شوم، باز مزه ی تلخ زهر زندگی را که ته زبانم هست می چشم.

ظاهراً وقتی پیش او بودم، خود را ناترس قلمداد میکردم. اما حقیقت این است که او منبع قدرت من بود.

این آن مصیبتی است که گفتنش در چند کلمه سهل و روان است. با یک جمله تمام می شود. اما انسان عمری انرا می‌چشد و این درد هر روز به صورت تازه ای در می آید.

مصیبت های جگر خراش هم همینطور بروز میکند.انسان اول تمام عمق آنهارا درک نمیکند. گاهی خودی نشان میدهند و در نیستی فرو میروند. ناگهان تمام ارکستر به صدا در می اید. آن‌وقت اشک از چشم های شما جاری می‌شود و خودتان نمی‌دانید برای چه گریه میکنید.

مسلما هر هنرمندی از کار خودش حتی اگر شاهکار هم باشد ناراضی است. همیشه میتواند عیوب ان را ببیند. هنرمند بهترین منقدر آثارش است، اما تماشاچی غرق لذت میشود.

تا پیش از آشنایی با تو همیشه از رفتن میترسیدم ولی حالا من نیز بی تابم و بی قرار برای رفتن با تو و رقم زدن خاطراتی دیگر.

برایت اینجا مینویسم فقط برای اینکه به تو ثابت کنم عاشقت هستم...

دلم نمی‌خواهد بار دیگر اورا از دست بدهم (:

تقریبا روی زمین می افتم. بغض راه گلویم را می گیرد و وقتی که می‌توانم به هر شکلی که شده جلوی اشک هایم را بگیرم، می‌گویم :(اما نمیخواستم خداحافظی کنم.)