بریده‌های کتاب مـ🌙ـآه

دم غروب به شلمچه رسیدیم. یک غروب دلگیر که خورشید داشت پشت نخل ها رنگ می‌باخت. یکی از حسین پرسید:«چرا اینجا این اندازه غمناکه؟!» حسین گفت:«چون وجب به وجب این زمین، خون شهیدی ریخته شده و به‌خاطر همین خون ها، مقدس ترین جبهه شده. شما هر حاجتی دارین از این شهدا بخواین، مطمئن باشین برآورده به خیر می‌کنن.»

من خطایی کمتر از بخشایشت دارم ببخش با توام ای یار ، ای غمخوار ، ای «بسیار ای»

خاموشم و قنوت من آیینه غم است غم در زبان عشق ، الفبای گفتگوست

(( شدی در چشم‌هایش خیره ای دل ، سادگی کردی از این پس هیچ کس را غیر از او زیبا نمی‌بینی))

غمت مباد که دنیا ز هم جدا نکند رفیق های در آغوش هم گریسته را(:

وقتی داستان های غم انگیز میخوانیم،با شهامت خودمان را در آن موقعیت ها تصور می‌کنیم ولی به محض آنکه واقعا غصه دار میشویم، تازه میفهمیم تحمل کردنش چه کار سختی است

اشک ها به یه دلیلی جاری میشن، و نشونه قدرت تو هستن نه ضعف تو

((شجاعانه ترین حرفی که تا حالا زدی چی بوده؟)) ((کمک؛ کمک خواستن به معنای تسلیم شدن نیست، بلکه به این معناست که نمی‌خوای زیر بار تسلیم شدن بری))

من حوصله ام بسیار است؛ چون کودکی نشسته روی دیوار باریک خیال و حقیقت که از هر دو سو صدایش می‌زنند و او میان ابرها دنبال شکلی آشنا می‌گردد(:

واقعا نیستی؛ تعریف نبودن را اما ، خدشه دار کرده ای...