بریده‌های کتاب مبینا سلیمانی

آیا می‌توان در چنین زمانه‌ٔ بدی، خوب زیست؟

به سختی نفس می‌کشید. انگار چیزی مجرای تنفسش را بسته بود، شاید قلبش.

برای خاطراتم گریه میکنم... مثلاً برای تو...

بعضی شب‌ها می‌نشست و می‌نوشت. منتها صبح که می‌شد نوشته‌هایش را پاره می‌کرد.

چرا خود را در قفس سکوت محبوس می‌کرد؟ چرا نمی‌کوشید راهی به قلب من باز کند؟

اما آخر آن زمان من ته ظلمات ناامیدی بودم، هلاک شده بودم، خودم دیگر مُرده بودم، چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات بدهم؟

I swear, gentlemen, that to be too conscious is an illness- a real thorough-going illness.

I am not in favor of this modern mania for turning bad people into good people at a moment's notice. As a man sows so let him reap,

I continued, as was my wont, to smile in his face, and he did not perceive that my smile now was at the thought of his immolation.

I cannot make you understand. I cannot make anyone understand what is happening inside me. I cannot even explain it to myself.

برای رسیدن به تعریفی، به تفسیریُ به حقیقتی هر چند کوچک، تا مسکنِ استخوان دردهای روحمان گردد

باز هم عروسكِ خيالت در چمدان نبود!