بریده‌های کتاب حنا

ناگهان شگفت‌زده می‌شویم از اینکه در می‌یابیم قطعه‌ای سیاه و تیره و تاریک از زندگی،زیبایی خیره‌کننده‌‌ی چشم مونالیزا را می‌سازد.تکه‌ای که اگر سفید و روشن می‌بود،چشمان زن زیبای تصویر را، افت‌زده و بیمار وا می‌نمود.

زندگی که می‌کنیم،درگیر قطعه‌های یک پازلیم بزرگیم انگار.عاشق که می‌شویم، شکست که می‌خوریم،دوست که پیدا می‌کنیم،تنها که می‌شویم، کشف که می‌کنیم،کم که می‌اوریم،بی خیال که می‌شویم،هر کدامشان شبیه یک قطعه از پازل هستند.

و اعتراف می‌کند که یک مرد،یک آدمی‌زاد، هیچ وقت مطمئن نیست

آخ،زن عاشق معایب و حتی بدجنسی‌های مرد محبوبش را توجیه می‌کند،طوری که خود مرد هم تا به حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدی‌هایش بیاورد.

همیشه مغرور بوده‌ام و همیشه یا تمام یک چیز را می‌خواستم یا هیچ! دقیقا به همین دلیل است که در مورد سعادت هم به نصفه نیمه اش راضی نبودم،کل سعادت را می‌خواستم،تمامش را!

چون آن زمان قطعا من هنوز با دیگران برایش فرقی نداشتم. پس می‌شود گفت حرفش بی قصد و غرض بوده است.

وقتی دوستی‌ها فقط یک نقطه‌ی مشترک داشته باشند، به سرعت محو می‌شوند.

مثلا یه چیزی هست به اسم پارادوکس واوس نگری.همه فکر می‌کنن دقیقا می‌دونن چه اتفاقی قراره بیوفته.مثلا می‌گن وای من مطمئن بودم این جوری می‌شه!ولی در واقع این حرف رو همیشه می‌زنن و نتیجه هم اصلا مهم نیست. مغز ما اون قدر موقع پیش بینی اتفاق‌های مختلف،قوی عمل می‌کنه که همیشه ‌می تونیم ادعا کنیم می‌دونستیم چه اتفاقی قراره بیوفته.

به این فکر می‌کند که چرا همیشه وانمود کرده چیز خاصی پیش نیامده تا بقیه را نگران نکند.چرا همیشه سعی کرده خوب باشد؟

تزیین کدو حلوایی را دقیقا به همان دلیلی انجام داد که خیلی از کارهای دیگر را انجام می‌دهد_چون حس می‌کند موظف است.

امروز تو را دسترس فردا نیست و اندیشه فردات به جز سودا نیست…

و آنگاه زن ايرانى خود مبحثى است نيازمندِ بررسى. چالاك و ژرف، هم شرم وحيا دارد، هم برانگيزاننده است. كسى را مى نگرد و درعين حال ناديده اش مى گيرد، اما به او مى فهماند كه رؤيت شده است.)

تجربه و سن و سال نباید به نگاه کودکانه چیره شود

تنها مشکل این بود که آن‌ها نمی‌فهمیدند هر روز مسیر جدیدی را می‌پیمایند،نمی‌فهمیدند که دشت‌ها و فصل‌ها عوض می‌شوند و تنها به آب و غذا فکر می‌کردند.

او همیشه کمربندش را می‌بست چون می‌خواست توجه مادرش را جلب کند.اما مادرش متوجه نشد،چون لازم نبود کسی به بریت ماری توجه کند.دلیل ساده‌ای دارد، چون همیشه کارهایش را بدون اینکه کسی به او بگوید انجام می‌داد.

یک عمر طول کشید تا بفهمم وقتی لطف کسی ارزش دارد که خودش خواسته باشد، نه اینکه به خاطر توقع تو کاری برایت انجام بدهد.

استاد، اینکه نمی‌توانستی معجزه کنی، گناه من بود نه تو.من بودم که از تو بت ساخته بودم، من بودم که تو را در جایگاه خدایان نشانده بودم و وقتی دیدم نمی‌توانی خدایی کنی، سرخورده شدم.

به الکس دلداری می‌داد:((شانس اوردم که به درد کشیدن عادت دارم.)) انگار این الکی بود که به قوت قلب نیاز داشت. زندگی با وجود همه‌ی دردها ارزشش را داشت.

از کجا باید می‌فهمید تنها چند ثانیه بعد، دیگر هیچ چیز مثل سابق نخواهد شد و دنیایش به شکل احمقانه‌ای از هم می‌پاشد؟

هیچ چیز بدتر از این نیست که او خودش را لایق ترحم بداند.