بریده‌های کتاب [یه‌سازانای‌‌نصف‌نیمه‌ٔدرحال‌ورود‌به‌کالجیوم]

می‌دانم که بدون او زنده‌ام که بمانم، نمی‌توانم زندگی کنم.

ولی بهتر نیست همیشه برای اتفاق‌های خوب اماده باشیم؟ چون احتمال وقوع پیشامد خوب به اندازه ی احتمال وقوع پیشامد بد است.

یکی از ویژگی‌های این دنیا واقعا آرامش‌بخش است؛ همیشه مطئنیم که بهار دیگری در راه است.

طوری زندگی کن که اسمت، حتی اگر در ابتدا چندان قشنگ نیست، زیبا به نظر بیاید و با یادآوری آن خاطرات خوشایند و دل‌نشینی در ذهن مردم زنده شود.

دیدن آسمان و ستاره‌ها همه ی ناامیدی‌ها و غصه‌های کوچک را از ذهن پاک می‌کند..

" دریغا که بار دگر شام شد، " سراپای گیتی سیه فام شد، " همه خلق را گاه آرام شد، " مگر من، که رنج و غمم شد فزون. " جهان را نباشد خوشی در مزاج، " بجز مرگ نبود غمم را علاج، " ولیکن در آن گوشه در پای کاج، "چکیده‌ست بر خاک سه قطره خون"

"چرا که پیکر تمام ستاره‌های من با پیکر ستاره‌ای که در تاریکی محو شد قابل مقایسه نبود"

بچه که بودیم تظاهر میکردیم بیمارستان قصر است و ما شوالیه‌های آن هستیم.

فکر کرد برای همین بود که هرج‌ومرج چنین قدرتی داشت؛ چون جزئی از همه‌چیز بود. جزئی از هر سنگ و درخت و ابر بود؛ درون و پیرامون همه‌چیز. قلب چرخانِ جهان بود.

هیچ خیانتی بدتر از خیانت رفیق نیست.