بریده‌های کتاب آغاز روشنایی آیینه: ترکیب بند عاشورایی در پانزده بند

در عصر جدید، کمتر در شعرهای سبک قدیم و بیشتر در شعرهای نو، گویی فصاحت از یاد رفته است. انبوه شاعران فقط به گفتن می‌اندیشند، نه چگونه گفتن یا پاکیزه سرودن. بهاءالدین خرمشاهی

دولتشاه سمرقندی در تذکرةالشعرا می‌نویسد: «اول شاعر آدم بود_ علیه‌السلام_ و سبب آن بود که هابیل مظلوم را قابیل مشئوم بکشت و آدم را غم غربت و ندامت تازه گشت و این بیت‌ها سرود: تغیرت البلاد و من علیها و وجه الارض مغبر قبیح»

بذرِ ستاره در شفق سرخ خوشه داد زان کشتگاهِ نور، زمین را چه حاصل است

از زیرِ برفِ پیری او لاله بردمید هر گه ز باغ دل بدمد لاله، دیر نیست

زینب شُکوه بود، زنی بی‌سُتوه بود زن بود و هم‌ترازِ دل و دستِ کوه بود

در کربلا غریب‌ترین یار بوده‌ای هم سرخی شهادت خورشید دیده‌ای هم چون شفق طلیعهٔ خو‌ن‌بار بوده‌ای هم مَحمِلِ شکیبِ ره عشق گشته‌ای هم هودج تحملِ دشوار بوده‌ای در کربلا تو آن سخنِ ناشنیده‌ای کآویز گوش خلق به ادوار بوده‌ای