بریده‌های کتاب مردی در تبعید ابدی: بر اساس داستان زندگی ملاصدرای شیرازی صدرالمتالهین

می‌شود حرفی برخلاف آنچه همگان _به غلط_ می‌گویند گفت؛ اما آن‌گونه به ملاطفت گفت که همگان بپذیرند و تحقیر نشوند، نه آن‌که همگان برانگیخته شوند و به مقابله برخیزند.

و گناه از همانجا آغاز می‌شود که ما موجودیتی را مستقلِ از وجود حقْ بپذیریم.

هدفِ دانش، دانش نیست، حضور است و اقدام، پیوستن به خلق و خدمت به مخلوق، نه بُریدن از جهانِ ملموس و محسوس و فرو رفتن در خویش.

ای برادرها،خواهرها؛ قلب هایتان را از حقارت کینه تهی کنید و با عظمت عشق پر کنید زیرا که عشق چون عقاب است‌بالا می پرد و دور؛بی اعتنا به حقیران در روح. کینه چون لاشخور و کرکس است.کوتاه می پرد و سنگین.جز مردار،به هیچ چیز نمی اندیشد. برای عاشق،ناب ترین،شور است و زندگی و نشاط. برای لاشخور،خوب ترین،جسدی ست متلاشی...

_... کتاب، دریایی‌ست، و نوجوانِ اسیرِ کتاب، به دریازده‌ای ناآشنا با آشنا. تو بی‌شک، غرق خواهی شد. _ غرقی‌ست شیرین، شیرین ترین غرق_ اگر مقدر شود.

در نوسازیِ یک گوشه‌‌ی بسیار کوچکِ جهان، با بهره‌گیری از عقل و نقل، با اتکای به ایمان، همّت کنیم؛ آبادسازیِ یک گوشه‌ی گمِ جهان به دست ما، آبادسازیِ کل عالم است به دست همگان.

بخل از گندیدگی روح بر می آید نه از تنگی دست

شیطان، زورمند است نه قدرتمند قدرت از آن خداست، زور از آن شیطان

خاطرات، در طول زمان، تغییر شکل می‌دهند، اصلاح می‌شوند، شور و رنگ و جلای دیگری به خود می‌گیرند، و آنگونه می‌شوند که صاحب خاطرات می‌خواهد.

مقصد عشق، حد محرمی و نامحرمی را مشخص می‌کند.

نفرت ملاصدرا از صاحبان مال و مقام و درباریان متورم، فقط به دلیل اعمال شیطانی ایشان بود نه نِفْس رفاه و جاه.

عاقل باش مُلّا! علمِ تو اگر علم است به راستی، باید که به دست طلّابِ علم برسد، نه آنکه با یک اشاره شاه، به زیر خروار ها خاک مدفون شود.

شهید شو اما شهید نمایی مکن مُلّا! لباس قدّیسان را پیش از آن‌که پای در میدانِ تقدس راستین بگذاری بر تن مکن!

اعتقاد هم مثل عشق، دردسرها دارد. شاید که جنس عشق و اعتقاد یکی باشد و ما نمی‌دانیم.