بریده‌های کتاب یادداشت های زیرزمینی

آدم‌های درست حتی در فقر هم زندگی خوبی دارند.

البته ملال و دلتنگی مشاور بدی می‌تواند باشد. همین ملال و کسالت است که وادارمان می‌کند سوزن طلایی در بدنمان فرو کنیم...

راه نجات از هر چیزی که آدم را به مرگ و ترس بکشاند، عشق است..

جز کتاب خواندن پناهی نداشتم_ یعنی اینکه در اطرافم هیچ چیز قابل احترامی نبود که به سمتش کشیده شوم.

آدمیزاد فقط غم و گرفتاری‌اش به چشمش می‌آید، روز خوش و خوشبختی‌اش را نمی‌بیند و به‌حساب نمی‌آورد. اگر خوشبختی را هم حساب می‌کرد و در نظر می‌آورد، می‌دید توی زندگی از آن هم سهمی برده. ولی چه خوب می‌شود آدم توی خانواده‌ای باشد که رحمت خدا شامل حالش است و همه‌چیزش درست باشد. همسرش خوب از آب دربیاید؛ دوستت داشته باشد؛ احترامت را نگهدارد و ترکت نکند! توی چنین خانواده‌ای زندگی چه خوب است! حتی اگر غم نان هم باشد، باز خوب است، مگر نه؟ آخر مگر می‌شود جایی را پیدا کرد که غم و غصه به آن راه نداشته‌باشد؟!

هاینه می‌گوید: اساساً هیچ اتوبیوگرافیِ دقیق و مطمئنی وجود ندارد و نمی‌تواند هم وجود داشته باشد؛ چون انسان حتماً به خودش دروغ می‌گوید.

شاید انسان فقط عاشق حال خوب نباشد، شاید به رنج بردن هم به همین اندازه عشق بورزد. شاید رنج بردن به همان اندازه‌ی حال خوب برایش سود داشته باشد.

«باید یا قهرمان می‌شدم، یا خاکروبه، حد میانه‌ای برایم وجود نداشت.»

نه لیزا، پیش از متهم کردن دیگران آدم خودش باید زندگی کردن را یاد بگیرد!

هرجایی که عشق نباشد، معنایی هم نیست.

قسم میخورم آقایان،که آگاهیِ بیش از حد نوعی بیماری است؛بیماری ای واقعی و تمام عیار.برای احتیاجات روزمره،آگاهی معمولی انسانی هم بیش از حدِ کفایت است.

وقتی عشق در کار باشد، می توان حتی بدون خوشبختی زندگی کرد. زندگی حتی با غصه هم خوب است، زیستن در این دنیا خوب است، مهم نیست چگونه،

موقعیت دیگری هم بود که آزارم می‌داد : این که هیچ‌کس مثل من نبود و من مانند هیچ‌کس نبودم. با خودم فکر می‌کردم، "من یکی‌ام و آن ها همه."

چه چیزی را  در این بردگی تسلیم میکنی؟ روحت را، روحت، که هیچ تسلطی بر آن نداری عشقت را می‌دهی تا هر مست لایعقلی بی حرمتش کند! 

بشر موجودی است سرگردان و گمگشته.

مثلا من خودم اعتماد به نفسم افتضاح است . به قدر گوژپشت یا کوتوله ای احساس نا امنی و زودرنجی می کنم . با این حال وقت هایی بوده که اگر بر حسب اتفاق سیلی ای می خوردم شاید از ان خشنود هم می شدم . جدی می گویم . بی شک می توانستم در ان نیز نوعی لذت پیدا کنم . البته لذت نومیدی . در نومیدی است که آتشی ترین لذت ها شکل می گیرند . به ویژه وقتی آدم به نافرجامی موقعیتی که در آن قرار گرفته وقوف تام داشته باشد . و این جاست که با سیلی ای آگاهی از این که به چه لجنی کشیده شده اید پاک خرده تان می کند .

انسان اینطور است که دوست می‌دارد فقط دردها و رنج‌ها را ببیند، نه خوشی‌ها و خوشبختی‌ هایش را، ولی اگر بتواند ارزش‌ها را به درستی بسنجد و در نظر بگیرد، قبول خواهد کرد که در همه جا خوشبختی وجود دارد، برای هر کس خوشبختی و سعادت است و می‌تواند آن را چون هدیه‌ای بپذیرد.

بشر گاهی به شدت از رنج بردن لذت می‌برد! این یک واقعیت است. لزومی ندارد برای اثبات این امر به تاریخ مراجعه کنیم. اگر جزء آدم ها هستید، هرچقدر هم کم زندگی کرده باشید کافی است این موضوع را از خودتان بپرسید!

ماجرا از این قرار است که می‌گویم: در خاطرات هر کسی چیزهایی است که به هیچ‌کس نمی‌گوید، فقط برای دوستانش بازگو می‌کند. مسائلی هم هست که حتی به دوستان نمی‌شود گفت و آدم فقط برای خودش می‌تواند بازگو کند؛ عین راز است اما سرانجام چیزهایی هم هست که انسان حتی می‌ترسد برای خودش هم آشکار کند. هر انسان شایسته‌ای به قدر کفایت از این دست مسائل دارد. من هم اخیراً تصمیم گرفته‌ام که برخی از ماجراهای سابقم را به خاطر بیاورم؛ ماجراهایی که تا به حال همیشه از کنارشان با نوعی نگرانی می‌گذشتم. حالا نه تنها به یادشان می‌آورم بلکه حتی می‌خواهم آن‌ها را بنویسم.

اگر حقیقتاً فرمول امیال و هوسهای ما پیدا شود، یعنی بدانیم آنها به چه بستگی دارند، طبق چه قانونی اتفاق می افتند و دقیقاً چطور بسط و گسترش می یابند و به چه هدفی گرایش دارند و غیره و غیره، و این فرمول هم یک فرمول دقیق ریاضی باشد، آن وقت بشر فوراً دست از خواستن می کشد و دیگر اصلاً نمی خواهد که بخواهد. آخر چه لطفی دارد که آدم از روی جدول و فرمول بخواهد؟ دست کم همان لحظه،دیگر از انسان،تبدیل می شود به یک شستیِ ارگ یا چیزی از همان جنس.