بریده‌های کتاب تعلق؛ محور تحول در انسان

پس در حقیقت برداشتن اصلی آن موقعی است که انسان مهر چیزی را برمی‌دارد.

انسان هم‌رتبه‌ی آن چیزی است که به آن تعلّق دارد.

میخواهد بگوید انسان آزاد، انسانی است که آگاه باشد و تو ای انسان، آزادی تو در گرو آگاهی دوست. تا تو آگاه نباشی که رشد و غیّ کدام است، آن دین و آن جهتی که انتخاب می‌کنی جهت تو نیست، در او نیست؛ آزاد نیستی!

نیت برشی است از تعلقی که انسان دارد.

ذکر خدا یعنی به یاد بیاوری که تو مملوک هستی و نه مالک چیزی. صاحب و شفیقی داری. که تو را می بیند و در هر عملی همراه تو هست.🌱 (با اندکی تغییر)

چرا می‌گوییم نفس؟ چون وقتی انسان به آن‌چه اکنون دارد دل ببندد، این مانع رشد او می‌شود. یعنی انسان موجودی است که با کشته شدن لحظه به لحظه‌اش پیش می‌رود. یعنی وقتی انسان تعلقاتش را ذبح می‌کند، فهم و درک و آرزو و تعلقش عوض می‌شود.

وقتی جهت انسان عوض می‌شود، کل اخلاق انسان عوض می‌شود. نباید این چنین باشد که بگوید: من این‌قدر صفت خبیث دارم، چطور یکی یکی آن‌ها را از خودم دور کنم؟! این چنین نیست که مثلا بگویی امروز با این صفت مبارزه کنم و روز دیگر با آن صفت. این تو را ناتوان می‌کند؛ متحیر می‌کند.

علت اینکه ما در عصر حاضر در جامعه‌شناسی و فلسفه و اقتصاد به نتیجه روشنی نمی‌رسیم و دانشمندان به مراتب بیشتر از بیسواد ها، نسبت به خدا و حقیقت در تاریکی هستند، طبیعت کثرت گرایی این علوم است.

توحید یعنی مرکز تعلق انسان را مشخص کردن؛ نبوت یعنی راه رسیدن به توحید را از نبی آموختن؛ امامت یعنی نمونه تعلق به توحید را سرمشق قرار دادن.

این رفیق تو نیست که تو را خوار یا معتاد می‌کند؛ چیزهایی در درون تو هست که زمینه‌ی رفاقت تو با چنین فردی است و از اینجاست که ضربه می‌خوری و آسیب می‌بینی.....یعنی دقیقا این است که اگر فسادی درون من باشد، طبق آن انتخاب رفیق می‌کنم و بعد با پیدا شدن این رفیق، فساد درونی من موضع پیدا می‌کند و شعله می‌کشد.