بریده‌های کتاب تعلق؛ محور تحول در انسان

چرا می‌گوییم نفس؟ چون وقتی انسان به آن‌چه اکنون دارد دل ببندد، این مانع رشد او می‌شود. یعنی انسان موجودی است که با کشته شدن لحظه به لحظه‌اش پیش می‌رود. یعنی وقتی انسان تعلقاتش را ذبح می‌کند، فهم و درک و آرزو و تعلقش عوض می‌شود.

وقتی جهت انسان عوض می‌شود، کل اخلاق انسان عوض می‌شود. نباید این چنین باشد که بگوید: من این‌قدر صفت خبیث دارم، چطور یکی یکی آن‌ها را از خودم دور کنم؟! این چنین نیست که مثلا بگویی امروز با این صفت مبارزه کنم و روز دیگر با آن صفت. این تو را ناتوان می‌کند؛ متحیر می‌کند.

علت اینکه ما در عصر حاضر در جامعه‌شناسی و فلسفه و اقتصاد به نتیجه روشنی نمی‌رسیم و دانشمندان به مراتب بیشتر از بیسواد ها، نسبت به خدا و حقیقت در تاریکی هستند، طبیعت کثرت گرایی این علوم است.

توحید یعنی مرکز تعلق انسان را مشخص کردن؛ نبوت یعنی راه رسیدن به توحید را از نبی آموختن؛ امامت یعنی نمونه تعلق به توحید را سرمشق قرار دادن.

این رفیق تو نیست که تو را خوار یا معتاد می‌کند؛ چیزهایی در درون تو هست که زمینه‌ی رفاقت تو با چنین فردی است و از اینجاست که ضربه می‌خوری و آسیب می‌بینی.....یعنی دقیقا این است که اگر فسادی درون من باشد، طبق آن انتخاب رفیق می‌کنم و بعد با پیدا شدن این رفیق، فساد درونی من موضع پیدا می‌کند و شعله می‌کشد.

رحمت او این نیست ک کلید را بزنی جاری بشود و بعد ببندی قطع شود. رحمت او مستمر است.🌱 چیزی ک مربوط ب خداست نمی‌تواند محدود ب زمان باشد. تقید از انسان است .

بررسی کثرت گیج کننده و خسته کننده و سطحی است، در حالی که بررسی تعلق که وحدت باشد، روشن کننده و نور دهنده و مبین است.

تحولات انسان نتیجه ی تعلقات اوست.

[انسان] وقتی چیزی را دوست داشت، این نوعی "برداشتن" است؛ یعنی محبت او را برداشته و این خطرناک‌ترین برداشتن است. برداشتن چیزی در این دنیا رسیدن به آن نیست؛ خواستن اوست. بسیاری از اوقات، رسیدن انسان به چیزی پایان برداشتن اوست، نه آغاز برداشتن او؛ یعنی وقتی به چیزی رسید و چیزی را درک کرد و آن چنان که بود لمسش کرد، چه بسا آن را ترک کند و از آن روی‌گردان شود.....پس ریشه‌ی آرزوی انسان برمی‌گردد به انتخاب او در آنچه می‌داند. وقتی آگاهی وسیع شد، انسان انتخاب خودش را در فضای وسیعی انجام می‌دهد.