بریده‌های کتاب داستان های روبه رو

یکی از هم حجره ای های قدیمی شیخ مرتضی انصاری، در نجف به دیدن او رفت و پرسید:« من هم درسم خوب بود، چه شد که شما به مقام مرجعیت شیعه رسیدی و من به جایی نرسیدم؟» شیخ گفت:« به یاد داری روزی نوبت تو بود که برای صبحانه نان بگیری؟ از درس که برگشتم دیدم که علاوه بر نان حلوا هم گرفته ای. پرسیدم پولش را از کجا آورده ای؟ گفتی نسیه کرده ام. من آنرا نخوردم و گفتم مطمئن نیستم زنده باشم تا بتوانم سهم خودم را از پول آن بدهم. اما تو جرأت کردی و آن حلوا را خوردی. چنین جزئیاتی در آینده و سرنوشت من و تو نقش داشته است.»

خدا انسان را آفرید و انسان توجیه را!

دیدگان اشک می‌بارد و دل به درد می‌آید، اما سخنی نمی‌گویم که پروردگارم را به خشم آورد!