بریده‌های کتاب هشت کتاب

فرسود پای خود را چشمم به راه دور تا حرف من پذیرد آخر که: زندگی رنگِ خیال بر رخ تصویرِ خواب بود

کجاست جای رسیدن ، پهن کردن یک فرش و بیخیال نشستن و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف در شیر مجاور

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر، سحر نزدیک است. هر دم این بانگ برآرم از دل: وای، این شب چقدر تاریک است!