بریده‌های کتاب تنبلی بسه

ما می توانیم مثل هر فرد دیگری که تنبلی می‌کند،زندگی عادی ای داشته باشیم ولی حواسمان باشد مهم ترین عامل موفقیت عادی نبودن است...

ممکن است شما مهربان‌تر، جدی‌تر، قاطع‌تر، دوست داشتنی‌تر و دلسوز تر باشید و همه‌ی این موارد ممکن است خارج از آن کالبدی باشند که همه عادت دارند شما را در آن ببیند. این نیاز به شجاعت دارد: شجاعت ایستادن در آنجا، رو در روی همه چیز و قضاوت شدن یا تمسخر شدن یا انتقاد کردن از شما؛ اما بدانید این در هر مرحله از تحول شخصی اتفاق خواهد افتاد.

شما فضایی برای شکل‌گرفتن زندگی هستید؛ محیطی ناب و شگفت‌انگیز برای خلق معجزات و سختی‌ها و هرچیز دیگری که بین این دو وجود دارد. شما یک لحظه هستید. انفجاری بزرگ در لحظه‌ای از زمان که به نجوایی ختم می‌شود و در گودالی محو می‌شود.

اگر نابینایی بتواند به خودش قول صعود به قله اورست را بدهد و سپس خودش را مجبور کند که مقابله کند با هرآنچه سر راهش قرار می‌گیرد، شما هم می‌توانید مقابله کنید با هرآنچه ممکن است سر راه شما قرار بگیرد. *نابینایی که درباره‌اش صحبت کردم «اریک واینمایر» است. نامش را در موتور جست‌وجو وارد کنید. او به آن کوهِ لعنتی صعود کرد.

آدم‌ها آنقدر که ما فکر می‌کنیم عجیب‌غریب نیستند. اینکه کسی از دید شما منطقی نیست، به این معنی نیست که برای دیگران هم منطقی نیست. اینکه به آنها برچسب عجیب‌غریب بودن بزنید یا طوری وانمود کنید که انگار مشکلی در آن ها وجود داد بسیار ساده است. همه اینها ناشی از ناتوانیِ شما برای برقراری ارتباط با آنها و درک کردنشان است.

موضوع شما هستید و قول‌های تان. همه چیز دیگر سروصدای بی‌معنی است. اگر فقط همین یک نکته را از این کتابِ کار بفهمید، دیگر چیزی جلودارتان نخواهد بود. تحول در زندگی تان بدونِ هیچ شوخی‌ای کاملا نیازمند آن خواهد بود که رابطه‌تان را با قول‌هایتان تغییر دهید. خود را دربرابرِ قول‌های جسورانه و زنده کننده قرار دهید و ببینید چطور زندگی‌تان مثل پرنده اوج می‌گیرد. اگر از آنها پنهان شوید اوضاع مثل اولش می‌شود. همین قدر ساده و سیاه و سفید است.

بعد از سخت کارکردن روی این مسائل، می‌توانم بگویم همه‌ی افراد زندگی‌ام را به همان شکلی که هستند قبول می کنم و در این بین بیشتر از همه مادرم را. من او را می‌پذیرم و او را بدون قیدوشرط دوست دارم. او را همان طور که هست و با تمام ویژگی هایی که دارد دوست دارم، نه فقط ویژگی های خوبش را.

به یاد داشته باشید که بیشتر مردم ترجیح می‌دهند بدبخت باشند تااینکه برای خوشبختی با آن چیزی که بدبخشتان کرده است سروکله بزنند.

قرار نیست همه یک دیدگاه داشته باشیم. اصولا آدم‌ها همین‌طورند. شما می‌توانید در ضمن داشتن خانواده‌ای موفق، درباره‌ی آنچه مجاز است وارد زندگیِ شما شود -بدون قضاوت یا سرزنش دیگران یا عصبانی شدن- صادقانه صحبت کنید و در عین حال به پای خانواده ای بایستید که رابطه‌تان با آن ها «نتیجه دارد».

بهتر است در تفکری نتیجه بخش تنها باشید، تا سرتان را پایین بیندازید و به جمعی بپیوندید که فقط دنبال گله کردن، شکایت کردن، نشانه گرفتن انگشت اتهام به سمت یکدیگر و... هستند. اینکه عده ای همزمان با دیدگاهی موافق‌اند. دلیل بر «صحیح بودن» دیدگاه نیست. در واقعیت این تنها توافقی بین خودتان است که به طور ضمنی یا جور دیگری بیان شده است.

تواناییِ بخششتان مستقیما با آرامش ذهنی‌تان ارتباط دارد. هر چیزی که از بخشیدنش امتناع کنید، تا وقتی به آن چسبیده باشید، در درونتان زندگی می کند. هر قدر هم که آن ناراحتی کوچک و ناچیز باشد، طوری به خوشی و رضایتتان چنگ می‌زند که حتی پیش‌بینی پذیر نیست و ادامه پیدا می کند تا اینکه بالاخره ببخشید. ... با این حال، بیایید برای همیشه چیزی را درباره‌ی بخشش روشن کنیم. بخشش هیچ ارتباطی با بی‌حساب گذاشتنِ بی‌شعوری آدم‌ها ندارد. اگر هم بخواهید ببخشید، به این معنا نیست که باید از شما سوء استفاده کنند یا فریب بخورید. همچنین بخشیدن دیگران به این معنا نیست که باید از شما سو استفاده کنند یا فریب بخورید. همچنین بخشیدن دیگران به این معنی نیست که شما از آن‌ها بهترید؛ به این می‌گویند حق به جانب بودن دوست من. ... برای بخشش ممکن است نیاز باشد مرام و خوبیِ کسی را ببینید و چیزی فراتر از کارهایی را ببینید که در گذشته انجام داده اند یا انجام نداده اند. ... . بفهمید که با توجه به زندگی‌شان و انسانیت و شرایطشان، چرا آن کارها را کرده اند.

احساس قدرت شخصی‌تان به طور مستقیم در ارتباط با قوت رابطه بین شما و گفته های شماست. عمل کردن به قول‌های شخصی‌تان، کم‌طرفدارترین، دست‌کم‌گرفته‌شده‌ترین و نادیده‌گرفته‌شده‌ترین منبع قدرت مردم است. متحول کردن زندگی‌تان نیازمند این خواهد بود که قول‌های خود را بالاتر از هرچیز دیگری در اولویت قرار دهید. چرا؟ چون قول‌هایتان احساساتی برای درنظرگرفتن ندارند. آن‌ها به آب‌وهوا یا اینکه چقدر پول وجود دارد یا مردم چه فکری می‌کنند هم اهمیتی نمی‌دهند.آن‌ها در این دنیا تنها هستند و فقط از شما می‌خواهند بهترین نسخه‌ی خودتان باشید. (برای به هیجان درآوردن شما و گاهی دستور دادن به شما برای دست به کار شدنتان. مخصوصا وقتی انکارشان می‌کنید، در مقابلشان مقاومت یا خودتان را از دیدشان پنهان می‌کنید. «قول‌های شما آینده و احساسات شما گذشته‌اند»، و این انتخابی است که شما باید تا روز مرگتان هر روز بین این دو انتخاب کنید.) «بسیار ضروری است تا شروع به دادنِ قول‌های جسورانه کنید.»

بگذارید واضح بگویم، من مرتبا قول‌های جسورانه می‌دهم؛ قول‌هایی فراتر از آنچه فکر می‌کنم می‌توانم انجام دهم و بعد زندگی‌ام را برای عمل کردن به آن‌ها زیر و رو می‌کنم. مرتب استاندارد های خودم را بالا می‌برم. معمولا نتیجه‌ی آن راهی ناراحت کننده، آزاردهنده، ناامید کننده و نامشخص است؛ اما مقصد آن راضی کننده و لذت بخش است. من عاشق این هستم که می‌توانم با زندگی خودم این کار را بکنم. آیا تا به حال این جمله را شنیده اید؟:«هرگز قولی ندهید که نمی‌توانید عملی کنید.» بی‌خیال! انجامش بده. شما باید عاشق دادنِ این نوع تعهدات جسورانه باشید.

دلیل اینکه قول‌های شما بسیار شکننده‌اند، یک عمر خم شدن، شکستن، تغییر و رها کردنِ آن‌هاست. حتی وقتی قول می‌دهید، می‌دانید که واقعا قول نیست. بیشتر شبیه به گفتن جمله‌ای با نیت خوب است که بسته به آب‌و‌هوا، پول، زمان، احساسات، روحیه، خوب‌پیش‌رفتنِ کارها، و... ممکن است اتفاق بیفتد یا نیفتد. با گذشت زمان، رابطه‌ی شما با آنچه می‌گویید، رقیق و فاقد هرگونه حقیقت یا نیروی شخصی می‌شود. بعد از خود می‌پرسید که چرا زندگی‌تان به چنین روزی افتاده است! حتی ممکن است ببینید که مرتب از قول‌دادن دارید اجتناب می‌کنید تا مطمئن شوید راه فراری برای خودتان باقی گذاشته‌اید. می‌دانید، بدون هرگونه تعهد، دیگر خودتان را پیش کسی خراب نمی‌کنید، درست است؟ حتی اگر هم قول بدهید، درباره‌ی چیزهای راحت قول می‌دهید که تقریبا مطمئنید می‌توانید پای آن بایستید. به این می‌گویند زندگی کردن در حیطه‌ی آسایش خود!

اگر برگردید و به گذشته‌ی زندگی‌تان نگاهی بیندازید، خواهید دید که تک‌تک شکست‌های شخصی‌تان ناشی از شکسته شدن یک قول است. کاری که قرار بود انجام دهید؛ اما در جایی و در میان راه، برخی نیروهای به ظاهر چیرگی ناپذیر جلوی شما و آن تعهد و قول را گرفتند و به شما اجازه دادند تا بگویید «کافی است» و سپس آن را رها کردید. ممکن است خودتان را متقاعد کرده باشید که باید مسیرتان را تغییر دهید یا از دیگران برای تصمیمتان مبنی‌بر ترک آن قول، تایید کامل گرفته باشید. مشکل شما این بوده است که خودتان را گول زده‌اید و باور کرده‌اید که این به‌خاطر چیزی غیر از شما بوده است. بعد شما هم مثل بقیه قربانیِ آن نیرو شده‌اید.

چقدر با این گفته موافقید؟ اگر اوضاعِ زندگی‌تان خوب نیست، دلیلش جایگاه و موقعیتتان نیست، بلکه وزن حرف‌های منفی‌ایست که به خودتان می‌گویید. چقدر؟