بریده‌های کتاب سمفونی مردگان

"سال ها بعد آیدین نیز احساس می‌کرد قرابتی با این خانواده ندارد. آن شور و شر دوران بچگی از یادش رفته بود، هیچ چیز برایش تازگی نداشت. انگار یک بار در این دنیا زیسته بود و حالا تجربه دومش بود. "

«آدم ها هم مثل درخت ها بودند.یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک‌بار می‌مردند و همین یک‌بار چه فاجعه‌ی دردناکی بود.»

آیدا تای آیدین بود. بی هیچ کم و کاست. خوش‌خنده و شیطان و پر سر و صدا. کافی بود سر پدر یا مادر را دور ببیند تا خانه را روی سرش بگذارد، برادرها را انگشت به دهان وامی‌گذاشت و آن‌ها را مطیع خود می‌ساخت. علاوه‌بر این‌ها، بیش‌از حد زیبا بود و این خود باعث می‌شد که پدر هر به ایامی نگران او باشد.

به درخت‌های خشک پیاده‌رو خیره شد: برف شاخه ها را خم کرده بود و در بارش بعد حتماً می‌شکستشان. آدم‌ها هم مثل درخت ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می مردند. و همین یک بار چه فاجعه‌ی دردناکی بود.

" به روز های اندوهباری بیندیش که تسلیم‌شدگی را نفرین خواهی کرد، به روز های ملال، و به روز هایی که هزار نفرین حتی لحظه ‌ای را برنمی‌گرداند. "

آیدین گفت :« توی این مملکت پیش از این که به سی سالگی برسیم تباه می شویم.تو یک جور،من یک جور،آیدا هم یک جور دیگر.»

پدر پرسید:دنبال چه می گردی؟ گفت:دنبال خودم.

چه تنهایی عجیبی! پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست .نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد ...

و چه تنهایی غریبی به آدم دست می‌دهد . سحر می‌کند . مبهوت . مثل یک کوه . اما می‌شد ماند ؟

بی کاری بدتر از تنهایی است.آدم بی کار در جمع هم تنهاست.

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر تنهاست. چون نمی‌تواند به هیچکس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد... و اگر آن آدم کسی باشد که تو را به سکوت تشویق می‌کند، تنهایی تو کامل می‌شود.

پدر می‌گفت: «زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.»

و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟ آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند؟ آدم پُر می‌شود. جوری که نخواهد به چیزی دیگر فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد، و هیچ گاه دچار تردید نشود!

هرچه پول درآورد کتاب خرید. پدر پرسید :" دنبال چه می گردی؟" گفت: " دنبال خودم."

پدر گفت :« به قول ایاز با دو دسته نمی شود بحث کرد. بی سواد و باسواد.»

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها می‌شود؛ تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آن‌قدر از دیگران دور شده که هیچ‌وقت نمی‌تواند به آن‌ها نزدیک شود‌. می‌بیند میان این‌همه آدم؛ حسابی تنهاست. یعنی هیچ‌کس را ندارد.