بریده‌ کتاب‌های سمفونی مردگان

پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمیدانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌توان حس کرد.

انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

من خوب میدانم که زندگی یکسر صحنه بازی است ، من خوب میدانم ، اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند

""من خوب می دانم که زندگی یکسر صحنه ی بازی است ، من خوب می دانم اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند"" هر چه فکر میکرد یادش نمی آمد بقیه اش چی بود؟ چند بیت بعد: "" به روزهای اندوهباری بیندیش به روزهای ... "" و بعد نتوانست ادامه بدهد. فقط تکه ی آخر شعر خوب یادش مانده بود: "" به یاد داشته باش که روزها و لحظه ها هیچ گاه باز نمی گردند به زمان بیندیش ، و شبخون ظالمانه ی زمان : زمستانی طولانی و سخت در پیش خواهیم داشت زمستانی که از یاد نخواهد رفت دیگر چه می توانم گفت جز این که لباس های زمستانی ات را فراموش نکن .""

دنیا مثل آتشگردان است. هرچه سرعتش را تند تر می کند، آدم زودتر به بیرون پرت میشود.

در گذرگاه روز بلندی از آغاز مردان خشمگین قبیله ی ما بر کمرگاه کوه سوار بر اسب با چشمانی که تمامی دره ها را در خود جای می داد یک لحظه ایستادند. آفتاب چنان گرم می تابید که رخوت گرم زمین از ساق هاشان بالا می رفت همگی بر تخته سنگ ها فرو لغزیدند. و بی آنکه لگام اسبهاشان را به درخت های خشک ببندند خوابیدند. کلاه بر صورت مست خواب ، و خسته دختران سرخ پوش پرسیدند آیا این مردان شیهه اسب را میشنوند؟ پس چرا می خوابند؟ باد تندی وزید و کاکل دختران سرخ پوش را آشفت. #سمفونی_مردگان ص ۱۵۶

حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی آزار دهنده بود.

صبح تا شب به هر نحوی می‌گذشت،باغ اخوان، کتابخانه عمومی و یا در کرانه شورآبی. اما وقتی که شب می آمد، همه غصه ها و رنج ها می آمدند.

+خانم سورمه -سورملینا +خانم سورملینا، اجازه می‌دهید من شمارا دوست داشته باشم؟! سورمه ایستاد لبخند زد و زبانش را به آرامی به لب بالا کشید و گفت اختیار دارید آن وقت آیدین اورا بوسید با تمام محبت اورا همچون سرزمینی از پیش تعیین شده از آن خود کرد و بر آن پا گذاشت

پدر پرسید:"دنبال چه می‌گردی؟" آیدین گفت:"دنبال خودم."

روز قبل گفته بود: خانم سورملینا اجازه می دهید شما را دوست داشته باشم؟! گفتم: اختیار دارید. و توی دلم گفتم : دوست داشتن که اجازه نمی‌خواهد

تنهایی و غم غربت در جانش چنگ انداخت ، غربتی که در میان شهر آشنا گریبانش را گرفته بود . چقدر انسان تنهاست.