بریده‌های کتاب سمفونی مردگان

مغز من صبح تا شب توی کوره‌پزخانه خشت می‌زند. شب که می‌آید توی اتاق مثل جنازه می‌افتد روی تخت. دمر می‌خوابد و هی فکر می‌کند.

اما ای‌کاش زنده می‌ماند و می دید که من چه می کِشم.اگر میدید که من از دست این بشر چنان به ستوه می آمدم که ناچار میشدم اورا به نرده های ایوان بالا زنجیر کنم ، به حال من گریه میکرد .

گفت:«آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد.»

سورمه گفت:((چرا اخم های شما همیشه درهم است.)) آیدین گفت:((نمیدانم.خودم نمی فهمم.)) سورمه گفت:((همیشه دارید فکر میکنید. انگار کشتی هاتان غرق شده.)) آیدین گفت:((من دنبال خودم در گذشته ها میگردم. ما چیز هایی در گذشته داشتیم که حالا نداریم.))

پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمیدانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌توان حس کرد.

محبوبیت از همه‌ی ثروت‌ها شیرین‌‌تر است.

دنیا مثل آتشگردان است . هر چه سرعتش را تندتر می کند، آدم زودتر به بیرون پرتاب می شود.

به روز های اندوهباری بیندیش که تسلیم شدگی را نفرین خواهی کرد ، به روزهای ملال، به روزهایی که هزار نفرین حتی لحظه‌ای را برنمی‌گرداند

گفت:《 سرم بازار مسگر هاست.》دستش را روی سینه اش گذاشت:《 این جام ایستاده. یک چیزی اینجا مانده که هی حالم را خراب تر می‌کند.》

نه جانوری،نه حشره‌ای این آب هرچیز اضافه‌ای را پس می‌زند.

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک‌بار می‌مردند. و همین یک‌بار چه فاجعه دردناکی بود.

انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

چه تنهایی عجیبی! پدر خیال می‌کرد آدم وقتی توی حجره‌ی خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد.

پدر گفت : دنبال چه می گردی ؟ گفتم : دنبال خودم !

من خوب میدانم که زندگی یکسر صحنه بازی است ، من خوب میدانم ، اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند

""من خوب می دانم که زندگی یکسر صحنه ی بازی است ، من خوب می دانم اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند"" هر چه فکر میکرد یادش نمی آمد بقیه اش چی بود؟ چند بیت بعد: "" به روزهای اندوهباری بیندیش به روزهای ... "" و بعد نتوانست ادامه بدهد. فقط تکه ی آخر شعر خوب یادش مانده بود: "" به یاد داشته باش که روزها و لحظه ها هیچ گاه باز نمی گردند به زمان بیندیش ، و شبخون ظالمانه ی زمان : زمستانی طولانی و سخت در پیش خواهیم داشت زمستانی که از یاد نخواهد رفت دیگر چه می توانم گفت جز این که لباس های زمستانی ات را فراموش نکن .""

گفت :(( آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمند.))