بریده‌های کتاب سمفونی مردگان

بودنش یه مصیبت بود و نبودنش هزار مصیبت.

گفت :(( این باران هم به خاطر من می‌بارد. اما نمیدانم خودم به خاطر چی زنده ام.))

پرسید : دنبال چه می گردی؟ گفت :- دنبال خودم.دنبال چیز هایی که در گذشته داشتیم و حالا نداریم.

دنیا بی ارزش نیست ، فقط انسانی زندگی کردن خیلی سخت است

—باور کن آیدا، وقتی چشم هات بسته بود مثل فرشته ای بودی که چشم هاش بسته است. —حالا چی؟! —حالا هم مثل فرشته ای هستی که چشم هاش باز است. آیدا خندید(:

با دو دسته آدم نمیشود بحث کرد: یکی با سواد یکی بی سواد

او می‌خواست بنویسد، بخواند و غرق در دنیای کتاب و شعر خودش باشد.

انتظار، زمان را کش می‌دهد.

به درخت خشک پیاده‌رو خیره شد: برف شاخه‌ها را خم کرده بود و در بارش بعد حتماً می‌شکستشان. آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگينی‌اش تا بهار دیگر حس میشد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود... ●سمفونی مردگان: عباس معروفی

"وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش‌تر تنهاست."

خون گدایی همچو من رسمی ز حلاج است و بس زنجیر عشق سلسله ماند به پا تا پای دار ای ابر عشق دردمند ای دختر قداره بند من تار تو زخمی بزن امشب بیا بر من ببار لب بسته ام از هجر تو مردی ز خیل مردگان هم برزخ این روزگار هم ترس از پایان کار دردا که دل درماتم است کی میتواند از فراق بگریزد از این آشیان تا کی بماند روزه دار بلبل چه میداند که بربام کدام آید فرود آزاده و عاری ز شب پنداردت آزادگار آیم چو چنگ اندر خروش چون زخم بر من می زنند این مردمان رنگ رنگ این دشمنان نابکار امشب نگار سرکشم دزدیده قلب آتشم آتشفشان خامشم،تصویر سرد کوهسار ای وای بر سوته دلان و عاشقان بی نشان متروکه های بین راه ویرانه های شاد خوار آتش زنید بر خانه ام این جسم را بی جان کنید خاکسترم بر باده ها،تندیس من مردانه وار پرچم نشان یاد ها،هم بر فراز بام ها فرسوده در ایام ها عشق نهان یادگار

پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد تنهاست نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌توان حس کرد

نمی دانم دنبال چی می گردد. پدر پرسید: دنبال چی میگردی؟ آیدین گفت:دنبال خودم...

احساس می‌کردم وقتی آدم تنها میشود تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند احساس میکند انقدر از دیگران دور شده که دیگر هیچوقت نمیتواند به آنها نزدیک شود.میبیند میان این همه آدم ، حسابی تنهاست ....💫

آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی فهمد.

«مرگ، موهبتی است که زندگی به آدمی می‌بخشد؛ اما آدمی آن‌قدر از آن وحشت دارد که هرگز حاضر نیست در آغوشش بگیرد. آدم‌ها نمی‌دانند که مرگ، پایان نیست؛ آغاز است. آغازِ رهایی از همه دردها.»