بریده‌های کتاب سمفونی مردگان

تنها جیغ کشیدن آسوده اش میکرد اما صدا بیرون نمی آمد. کاش میتوانست تا قیام قیامت جیغ بکشد. ممتد و بی وقفه.

پدر پرسید: «دنبال چی می‌گردی؟» آیدین گفت: «دنبال خودم.»

او خوب می‌دانست که همیشه بچه اول مکافات دیگران را پس می‌دهد.

چه تنهایی عجیبی! پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد ، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد .

《آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد》

« وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش‌تر تنهاست. چون نمی‌تواند به هیچ‌کس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد.»

هیچ چیز برایش تازگی نداشت. انگار یک‌بار در این دنیا زیسته بود و حالا تجربه‌ی دومش بود.

«عشق شما در من کهنه شده. خانم.» سورمه گفت: «لابد مثل شراب»

به درخت‌های خشک پیاده‌رو خیره شد: برف شاخه‌ها را خم کرده بود و در بارش بعد حتماً می‌شکستشان. آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند. و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود.

گفت: مریض کدام یکیتان است؟ با دست به آیدین اشاره کردم و نشستم. دکتر گفت: چه‌اش هست؟ گفتم: توی سرش بازار مسگرهاست، توی دلش رخت می‌شویند، توی پاهاش سیم می‌کشند. دکتر گفت: ببرش دیوانه خانه!

هرچه پول درآورد کتاب خرید. پدر پرسید " دنبال چه می‌گردی؟" گفت " دنبال خودم."

آدمی شده بود که حال و آینده اش را رها کرده بود و به گذشته ها چسبیده بود .

من و خیال اون تنها مانده بودیم.

اما آیدین بی توجه به این حرف ها ، همیشه کتاب شعری در دست داشت و شعرهای زیادی ازبر بود، گفت: 《این خانه‌ را بر زیستن ایمن ندیدم 》

شب‌ها وقتی پا در آن خانه بزرگ و سرد می‌گذاشت همهمهٔ دوردست سالیان دیوار می‌شد و سکوت می‌کرد. کاج می‌شد و وسط حیاط می‌ایستاد، در می‌شد و بسته می‌ماند.

آدم‌ها هرکاری که بخواهند می‌توانند بکنند به شرطی که طبیعت سر جنگ نداشته باشد.

بودنش یه مصیبت بود و نبودنش هزار مصیبت.