بریده‌ کتاب‌های سمفونی مردگان

اما ای‌کاش زنده می‌ماند و می دید که من چه می کِشم.اگر میدید که من از دست این بشر چنان به ستوه می آمدم که ناچار میشدم اورا به نرده های ایوان بالا زنجیر کنم ، به حال من گریه میکرد .

پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمیدانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌توان حس کرد.

نه جانوری،نه حشره‌ای این آب هرچیز اضافه‌ای را پس می‌زند.

انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

من خوب میدانم که زندگی یکسر صحنه بازی است ، من خوب میدانم ، اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند

""من خوب می دانم که زندگی یکسر صحنه ی بازی است ، من خوب می دانم اما بدان که همه برای بازی های حقیر آفریده نشده اند"" هر چه فکر میکرد یادش نمی آمد بقیه اش چی بود؟ چند بیت بعد: "" به روزهای اندوهباری بیندیش به روزهای ... "" و بعد نتوانست ادامه بدهد. فقط تکه ی آخر شعر خوب یادش مانده بود: "" به یاد داشته باش که روزها و لحظه ها هیچ گاه باز نمی گردند به زمان بیندیش ، و شبخون ظالمانه ی زمان : زمستانی طولانی و سخت در پیش خواهیم داشت زمستانی که از یاد نخواهد رفت دیگر چه می توانم گفت جز این که لباس های زمستانی ات را فراموش نکن .""

گفت :(( آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمند.))

وقتی آدم تنها می‌شود تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. احساس می‌کند آنقدر از دیگران دور شده که دیگر هیچ وقت نمی‌تواند به آنها نزدیک شود. می‌بیند میان این همه آدم،حسابی تنهاست.یعنی هیچ‌کس را ندارد.

دنیا مثل آتشگردان است. هرچه سرعتش را تند تر می کند، آدم زودتر به بیرون پرت میشود.

در گذرگاه روز بلندی از آغاز مردان خشمگین قبیله ی ما بر کمرگاه کوه سوار بر اسب با چشمانی که تمامی دره ها را در خود جای می داد یک لحظه ایستادند. آفتاب چنان گرم می تابید که رخوت گرم زمین از ساق هاشان بالا می رفت همگی بر تخته سنگ ها فرو لغزیدند. و بی آنکه لگام اسبهاشان را به درخت های خشک ببندند خوابیدند. کلاه بر صورت مست خواب ، و خسته دختران سرخ پوش پرسیدند آیا این مردان شیهه اسب را میشنوند؟ پس چرا می خوابند؟ باد تندی وزید و کاکل دختران سرخ پوش را آشفت. #سمفونی_مردگان ص ۱۵۶

حضورش برایم اهمیتی نداشت اما غیبتش خیلی آزار دهنده بود.

پدر گفت :«نه اصلا این طور نیست، کار کارِ آلمان است . خوب بگذار بگیرد. چه فرقی می کند این پادشاه باشد یا آن ، برای ما که میخواهیم یک لقمه نان بخوریم و سرمان را بگذاریم چه هیتلر ،چه روزولت ، چه شاه.خر همان خر است فقط پالانش عوض می شود.

عادت کرده ایم هرروز دوش بگیریم، اما یادمان میرود که ذهنمان هم به دوش نیاز دارد. گاهی با یک غزل حافظ می توان دوش ذهنی گرفت و خوابید. یک شعر از فروغ، تکه ای از بیهقی، صفحه ای از مزامیر، عبارتی از گراهام گرین، جمله ای از شکسپیر، خطی از نیما، ولی غافلیم. شبانه روز چقدر خبر و گزارش و مطلب آشغال می تپانیم توی کله مان؟! بعد هم با همان کله ی بادکرده به رختخواب می رویم و توقع داریم در خواب پدربزرگمان را ببینیم که یک گلابی پوست کنده و با لبخند می گوید بفرما!