بریده‌های کتاب به قلبش اشاره کرد: روایتی از داستان زندگی حضرت خدیجه (س)

ای زنان با شهامت قریش بدانید که عاقبت مخالفت و دشمنی با رسول خدا دستان بریده ی ابولهب است و عاقبت ام جمیل که حماله الحطب شد!

دخترم زهرا ! با دستان کوچکت زیاد تمرین مادری کن! زهرا سر بلند می کند و با چشمان معصوم و غمبارش نگاهم می کند: <<من..برای که مادری کنم؟>> دستان ظریفش را می گیرم؛ و میگویم : برای پدرت..جان دلم! به من قول می دهی که برای پدرت که تنها می شود مادری کنی؟!🥲

جایی که به خاطر خدا محکم بایستی و نه بگویی ، خودش برایت جبران می‌کند؛ ویژه‌تر از چیزی که تصور کنی!

خدا در قلب هر کسی پیامبری گذاشته.وقتی درست زندگی کنی، او درونت مبعوث می شود و تو را به سمت خیر و سعادت راهنمایی می کند!

زهرا دستانم را می بوسد.نفس عمیقی میکشم... «پدرت آن ماه درخشان در خوابهایم بود که بالاخره به خانه ام فرود آمد.». زهرا ستاره ای نزدیک به ماه را نشانم می‌دهد :«و شما آن ستاره پرنور کنارش»

زنها یکی یکی مرا در آغوش گرفتند و تبریک گفتند صدای کِل کشیدن و هلهله بلند بود.صفیه در حالی که برای محمد شعر می‌خواند او را به این سوی پرده آورد.عطر او همه جا را گرفت و بوی عود و گلاب گم شد.امین لحظه ای سربلند کرد و نگاهم کرد.با چشمانی که می‌خندید و نگاهی که دریایی از عشق به قلبم می‌ریخت.

همه عمرم در انتظار چنین لحظه ای بودم.آرام و به نجوا گفتم :حالا دیگر خانه ام خانه توست و من کنیزت یا محمد.با حیایی شیرین سر به زیر انداخت و به قلبش اشاره کرد: کنیز ؟ شما بانوی این خانه اید.اشک شوق از گوشه چشمانم سر خورد.خوشبخت ترین زن عالم بودم که بانوی قلب محمد می شدم.

محمد برایم تعریف میکرد که در آسمان ششم فرشته هایی بودند که دسته دسته در آب فرو می رفتند و بیرون می آمدند و از هر قطره ای که از آن ها می چکید، فرشته ای دیگر خلق می شد.فکرش را بکنید چه منظره با شکوهی است!

دست می کشم به رد شکافی که خدا برای تولد علی به دیوار خانه اش انداخت و فاطمه بنت اسد از آنجا پا به کعبه گذاشت.به گمانم خدا دوست داشته که تا قیامت نام علی با خانه ی خودش عجین باشد!