بریده‌های کتاب گزیده شعر محمدعلی بهمنی

کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی که من این واژه را تا صبح معنا می‌کنم هرشب

غروب و سوختن ابر و من، تماشایی‌ست ولی مباد تو این‌گونه شعله‌ور باشی ببین چه دل‌خوشی ساده‌ای: همینم بس که یاد من، به هر اندازه مختصر باشی

و چه بی‌ذوق، جهانی که مرا با تو ندید

وقت است بگریند خداحافظی‌ام را آنان که ندادند جوابی به سلامم

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافی ست تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست قانعم بیش تر از این چه بخواهم از تو گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست آسمانی تو در آن گستره خورشیدی کن من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه برگی از باغچه شعر بچینم کافی ست فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز که همین شوق مرا خوب ترینم! کافی ست

لبت ((نه))گوید وپیداست می گوید دلت ((آری)) که با من دشمنی _یعنی که خیلی دوستم داری_

تورا چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

جسمم غزل است اما روحم همه نیمایی است

هی مترسک ! کلاه را بردار ما کلاغان دگر عقاب شدیم

تواز اول سلامت پاسخ بدرود با خود داشت اگرچه سِحرِ صوتَت جذبه ی داوود باخود داشت

تورا گم میکنم هر روز و پیدا میکنم هر شب و صبحِ خواب ها را با تو زیبا میکنم هر شب تبی این کاه را چون کوه سنگین میکند آنگاه چه آتشها که در این کوه برپا میکنم هر شب تماشایی ست پیچ و تاب آتش ها.... خوشا برمن که پیچ و تاب آتش را تماشا میکنم هر شب مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست چگونه با جنون خود مدارا میکنم هر شب چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو که این یخ کرده را از بی کسی(( ها))میکنم هر شب تمام سایه ها را میکشم بر روزن مهتاب حضورم را به چشم شهر حاشا میکنم هر شب دلم فریاد میخواهد ولی در انزوای خویش چه بی آزار با دیوار نجوا میکنم هر شب کجا دنبال مفهومی برای عشق میگردی؟ که من این واژه را تا صبح معنا میکنم هر شب

مرگ هم آرامش خوبیست می فهمم... ولی این که تا کی بر صف این انتظارم خوب نیست