بریده‌های کتاب فابیان

تا قبل مرگ باید زندگی کرد.

کارهای خوب یر به یر نمی‌شوند. معادلهٔ اخلاقی چیزی سوای معادلهٔ حسابداری است.

بیشتر وقتا به مرگ فکر می‌کنم، امروز کی این‌ کار رو می‌کنه؟ هیشکی فکرِ مرگ نیست. همه می‌ذارن مرگ مثل تصادف قطار یا یه حادثه‌ی غیرمنتظره‌ی دیگه غافلگیرشون کنه. آدمیزاد خیلی احمق شده.من هر روز به فکر مرگم، چون هر روز ممکنه بیاد دنبالم. و چون به مرگ فکر می‌کنم، زندگی رو دوست دارم.

عاقلا به قدرت نمی رسن، عادلا از اونام کمتر.

اینکه تو روزگار ما یه سری خیلی رذلن و یه سری دیگه خیلی احمقن، ما رو نابود نمی‌کنه. اینم که یه سری از این احمق ها و یه سری از اون رذل هان که دنیا رو میگردونن ما رو بدبخت نمیکنه. ما رو تنبلیِ روحیِ تک تکِ آدم هایی که توی این دنیا نفس می کشن نابود می کنه.

ولعِ قدرت و حرصِ پول خواهر و برادرن

مالمی با ذوقِ زیاد به ابهام زدایی اش ادامه داد تکنولوژی رشد تولید رو بالا می‌بره تکنولوژی نیروی کار رو از بین می‌بره قدرت خرید توده ها به سرعت افت میکنه تو آمریکا قهوه و غلات رو می سوزونن چون اگه این کار رو نکنن خیلی ارزون می‌شن تو فرانسه تاکستان دارها از این شکایت دارن که برداشت خیلی خوب بوده فکرش رو بکنین آدمیزاد از اینکه زمین محصول زیاد داده به چه کنم چه کنم می‌افته یه جا گندم خیلی زیاده جاهای دیگه چیزی واسه خوردن ندارن اگه همچین دنیایی زیرگل نره هرچی درس عبرت تو تاریخ خوندیم رو باید بریزیم تو سطل آشغال.

در حالی که نشسته بود آنجا و از موضع اخلاقی اش در برابر اقتصاددان‌ها دفاع می‌کرد دوباره تردیدهایی که از مدت‌ها پیش مثل کرم توی احساسش می‌لولیدند بیدار شدند. این مردم عادی خوب و شریفی که در طلبشان بود، واقعاً مطلوب بودند؟ فکر ساختن این بهشت زمینی، حالا چه دست یافتنی باشد چه نباشد چیزی شیطانی نبود؟ عصری چنین آراسته به صفات عالیه را اصلاً می‌شد تحمل کرد؟ بیشتر چیزی دیوانه کننده نبود؟ نکند آن طرح اقتصادی بر پایهٔ سود شخصی کنترل شده نه فقط حالتِ ایدئال قابل تحقق تر، بلکه حتى قابل تحمل تر بود؟ اتوپیای او مفهوم بی چفت و بستی نبود که تحققش به یک اندازه نامطلوب و ناممکن بود؟ وقتی روی سخنش با بشر بود درست شبیه کسی نبود که به معشوقه اش میگفت: «همه ستاره های آسمون رو به پات میریزم و وعده قابل ستایشی ،بود ولی وای از روزی که عاشق به وعدهاش وفا میکرد».

بازم نمی‌دونیم که چه اتفاقی قراره بیفته. موقتی داریم زندگی می‌کنیم، از این بحران به اون بحران!

آدمَم هرچی بالاتر می ره، خطرِ سقوط بیشتر می شه.

هیشکی فکر مرگ نیست. همه می ذارن مرگ مثل تصادف قطار یا یه حادثه غیر منتظره دیگه غافلگیرشون کنه. آدمیزاد خیلی احمق شده. من هر روز به فکرِ مرگم، چون هر روز ممکنه بیاد دنبالم. و چون به مرگ فکر میکنم، زندگی رو دوست دارم.

فهم و شعور را فقط به تعداد محدودی از آدم ها می شود یاد داد، آنها هم از قبل آدم های فهمیده ای هستند.

درد کی و قراره دوا کنه؟ تو میخوای قدرت داشته باشی. میخوای و تو فکرشی که طبقه ی متوسطِ رو به پایین رو جمع کنی و رهبرشون بشی. میخوای سرمایه رو کنترل کنی و حقوق پرولتاریا رو به رسمیت بشناسی. بعدشم میخوای به ساختن یک کشور متمدن کمک کنی که عین بهشت می مونه. منم بهت میگم : توی این بهشتِتَم باز مردم دهن همدیگه رو جر میدن!

آدمیزاد بنده عادته !

نبایدم ان قدر زندگی رو سخت بگیری، پسر جون. با سخت گیریِ تو زندگی آسون تر نمی شه.

اینکه تو روزگار ما یه سری‌ها خیلی رذلن و یه سری دیگه خیلی احمقن، ما رو نابود نمی‌کنه. اینم که یه سری از این احمق‌ها و یه سری از اون رذل‌هان که دنیا رو می‌گردونن ما رو بدبخت نمی‌کنه. ما رو تنبلیِ روحیِ تک‌تکِ آدم‌هایی که توی این دنیا نفس می‌کشن نابود می‌کنه. دلمون می‌خواد که اوضاع تغییر کنه، ولی نمی‌خوایم که خودمون تغییر کنیم. همه به خودشون می‌گن:«پس بقیه چی‌کاره‌ن؟»

مراکز خرید، با اینکه چنین نیتی ندارند، جان می دهند برای سرگرم کردنِ آدم های بی پول و بی چتر.